سرسخن

امروز بیش از هر زمان دیگری نیازمند آنیم که مرزبندی ‌های سخت گیرانه و اختلافات نظری گذشته را عمده نکنیم و حول خواست حیاتی نجات جان زندانیان سیاسی و آزادی آنان گرد هم آییم. این وظیفه‌ انسانی و سیاسی همه جریان‌هائی است که رهائی انسان‌ها را هدف مبارزه خود قرار می‌دهند. بدون شک مبارزه‌ هر فرد و هر جریان سیاسی ارزشمند است، اما کافی نیست. تنها فعالیت مشترک و بسیج متحدانه‌ نیروهای چپ، دموکرات و آزادی‌خواه است که می‌تواند ماشین کشتار حکومت اسلامی را عقب رانده و فضای نفس ‌گیر سرکوب را بشکند.

مشکل «اصلاح‌طلبان» این نیست که نمی‌دانند مسبب و موجد وضع فوق بحرانی کشور کیست، این است که رفع مشکل را از عامل و باعث اصلی مشکلات انتظار دارند! همان داستان مشهوری که از مردم واقع‌بین می‌شنویم: «من می‌گویم نر است، تو باز می‌گویی بدوش»! نیت خوب در مفاد این بیانیه، به این دلیل محکوم به ابتر ‌ماندن است که اصلاح امور را از سیستمی اصلاح‌ناپذیر می‌خواهد و در راس آن از شخصی که به اندازه‌ی کافی آزمون با نتایج رفوزگی پس داده است. مشکل، به روز کردن سیاستی است که خط بطلان خورده است. باطل را نمی‌شود نوسازی کرد.

امروز بهترین راه برای حل مناقشە‌ی خطرناک و پرهزینە‌ی هستەای، همان بازگشت به عقب و پذیرش داوطلبانه‌ی تعلیق غنی‌سازی اورانیوم در ایران است، که می‌تواند راه مذاکره و توافق بر سر اختلافات دیگر را هموار کند. هم‌زمان، گشایشی برای پایان دادن به سیاست خارجی تنش‌زا و آغاز روند عادی سازی مناسبات با کشور‌های دیگر است.

بدانیم که تاریخ در مورد برخورد ستمگرانه‌ی جمهوری اسلامی با افغان‌های مهاجر به ایران که در حال حاضر ستمگرانه‌تر از هر وقت دیگر جریان دارد، قضاوت تندی خواهد کرد. این داوری اما فقط هم یقه‌ی آمران و عاملان قدرت حاکم را نخواهد گرفت، بلکه متوجه آن بخش از ملت هم خواهد شد که حامی این تبهکاری دولت شدند. روشنگری در این زمینه و راه اندازی جنبش مدنی در مقابله با این سیاست حکومتی، و بیداری مردمان فریب خورده در این رابطه، وظیفه‌ای تاخیرناپذیر است.
ب

نه به جنگ و نه به جمهوری اسلامی، صدای اصیل برخاسته از دل جامعه‌ی ایران است. آرزو و سخن میلیون‌ها انسانی که در پی رهایی از از چنگال جمهوری اسلامی‌اند بی آنکه راه نجات را در بمباران کشور توسط آمریکا و اسرائیل بجویند. شرم باد آن طیف رنگارنگی را که مستقیم و غیر مستقیم، بر طبل تداوم جنگ و هستی سوزی ایران می‌کوبد با این تصور باطل‌‌ که از آن نصیبی خواهد برد. نیز شرم بر آنی که شیپور پایان جنگ را از موضع بقای جمهوری اسلامی می‌دمد. امر مقدم ما مردم ایران، قطع بی درنگ جنگ است و امر متداوم ما، مبارزه برای  پایان دادن بە این نظام.

هر حد از عقب نشینی جمهوری اسلامی از سیاست هسته‌ای و دقیق‌تر عقب نشاندن آن، به‌طور عینی در راستای منافع مردم ایران قرار دارد؛ حتی اگر عامل کارساز این پس رانده شدن جناب ترامپ آمریکا باشد. «اول آمریکا» مسلماً شری است علیه جهانی همبسته که باید در راستای جهانی چند قطبی به مخالفت با آن برخاست.

هر حد از عقب نشینی جمهوری اسلامی از سیاست هسته‌ای و دقیق‌تر عقب نشاندن آن، به‌طور عینی در راستای منافع مردم ایران قرار دارد؛ حتی اگر عامل کارساز این پس رانده شدن جناب ترامپ آمریکا باشد. «اول آمریکا» مسلماً شری است علیه جهانی همبسته که باید در راستای جهانی چند قطبی به مخالفت با آن برخاست.

« ۹ ماه مه» را نباید یک فرمال تاریخی دانست و نباید اجازه داد به سالروزی با معنای جعلی ناسیونالیستی در راستای «اول من» استحاله بیابد. « ۹ ماه مه» نماد به زیر کشیدن پرچم نازیسم و فاشیسم بود. این سالروز را در به روز بودنش باید گرامی و بزرگ داشت. آن را در سنگر بودنش علیه نژادپرستی، برتری جویی، آدمکشی و جنگ افروزی به جشن نشست.

« ۹ ماه مه» را نباید یک فرمال تاریخی دانست و نباید اجازه داد به سالروزی با معنای جعلی ناسیونالیستی در راستای «اول من» استحاله بیابد. « ۹ ماه مه» نماد به زیر کشیدن پرچم نازیسم و فاشیسم بود. این سالروز را در به روز بودنش باید گرامی و بزرگ داشت. آن را در سنگر بودنش علیه نژادپرستی، برتری جویی، آدمکشی و جنگ افروزی به جشن نشست.

۲۹ فروردین ۱۳۵۴ که اکنون در پنجاهمین سالگرد آن ایستاده‌ایم، روز داغ و درد برای جنبش فدایی خلق است. ۲۹ فروردین ۱۴۰۴ سالروز حسرت از دست دادن فرهیخته چکیده‌های مبارزه‌ی سالیان دراز و روز دریغ به یاد آوردن نبود آنانی است که وجودشان در بزنگاه تاریخ نیاز بزرگ جنبش چپ ایران بود. ۲۹ فروردین روز ننگ برای رژیمی است که مرتکب یکی از شوم ترین جنایت‌های چند دهه‌ای خود شد و هنوز هم که هنوز است میراث بران‌ آن را یارای اعتراف به ارتکاب جنایتی این سان بیشرمانه‌ نیست.

۲۹ فروردین ۱۳۵۴ که اکنون در پنجاهمین سالگرد آن ایستاده‌ایم، روز داغ و درد برای جنبش فدایی خلق است. ۲۹ فروردین ۱۴۰۴ سالروز حسرت از دست دادن فرهیخته چکیده‌های مبارزه‌ی سالیان دراز و روز دریغ به یاد آوردن نبود آنانی است که وجودشان در بزنگاه تاریخ نیاز بزرگ جنبش چپ ایران بود. ۲۹ فروردین روز ننگ برای رژیمی است که مرتکب یکی از شوم ترین جنایت‌های چند دهه‌ای خود شد و هنوز هم که هنوز است میراث بران‌ آن را یارای اعتراف به ارتکاب جنایتی این سان بیشرمانه‌ نیست.

در اوضاع و احوال کنونی برای رژیم تن ندادن به مذاکرە  عملا زیانبارتر از پذیرفتن آن است. اما مشکل آن‌جاست کە ابعاد مخالفت با مذاکرە در درون رژیم بسی گستردە‌تر از این چند نمایندە‌ی منفور بین مردم است. این جماعت مرتجع و سرکوبگر در واقع در میان نیروهای امنیتی و سرداران سپاە و غارتگران و سایر نهادهای قدرت نفوذ زیادی دارند و عملا بازوی مسلح رژیم در سرکوب محسوب می‌شوند.

در ۴۷ سال گذشته کشور ما فاقد یک برنامه توسعه پایدار متوازن عدالت محور که پیشرفت اقتصادی، توسعه و عدالت اجتماعی‌ را توامان با حفظ و پایداری زیست بوم همراه باشد، بوده است‌. هرچند حفظ محیط‌ زیست وغلبه بر بحران و مشکلات آب، در گرو داشتن دولت  و مدیریت درست بر توسعه همه جانبه جامعه است، اما در عین حال نقش مردم، تشکل های مردمی، احزاب و تجمع های مختلف بسیار مؤثر است.

اکنون، سیزده ‌بدر در پیش است. این روز که مردم به‌ طور سنتی به طبیعت می‌روند، فرصتی دیگر برای نمایش قدرت مردم است. حکومت نگران این است که مردم بار دیگر خیابان ‌ها، پارک ‌ها و فضاهای طبیعی را به صحنه ‌ای از اعتراض تبدیل کنند. همانگونه که مردم توانستند چهارشنبه‌ سوری و نوروز را از یک جشن ساده به نمادی از مقاومت تبدیل کنند، سیزده‌ بدر را نیز می‌توانند به فرصتی دیگر برای ابراز نارضایتی از حکومت تبدیل کنند.

در این برهه‌ی حساس سیاسی، هر جریان و فردی که بخواهد با راس نظام در بارگذاری این یا آن ملاحظه و تبصره بر لزوم شروع بی درنگ و بدون قید مذاکرات همراهی کند، مسئول و پاسخگوی هر پیامد ناشی از عدم مذاکره و تعویق مذاکرات است. آنانی هم که بجای مذاکره، بر اِعمال تحریم حداکثری و برخی‌هایشان حتی «یکسره کردن کار» بجای مذاکره و توافق پای می‌فشارند، علیه مردم ایران عمل می‌کنند. در چنین مقطعی باید قاطعانه و پیگیرانه با درگیری نظامی و جنگ از همین حالا مخالفت کرد و این مخالفت را حتی در حین آن ادامه داد هرگاه که آغاز به گر گرفتن بگذارد.

این حرکت‌ها، وجدان جامعه را بیدار می‌ کنند و به نسل‌ های آینده پیام می‌دهند که مبارزه برای حقیقت، هرچند دشوار و زمان‌ بر، اما ضروری است. هدف نهایی این تلاش ‌ها جلوگیری از تکرار چنین فجایعی در آینده است. جامعه‌ای که تاریخ خود را فراموش کند، محکوم به تکرار آن خواهد بود.

مونیخ و ژنو، میدان رژه‌ای شد برای جمعی از شیفتگان به پهلوی و منحصر به کسانی که آرزوی سلطان شدن رضا پهلوی در سر دارند. طیفی که جایگزین جمهوری اسلامی را برگشت به قدرت حکومتی می خواهد که با انقلاب ۵۷ کنار گذاشته شد: بازگشت سلطانیسمی مشت آهنین، که صدای آزادی بر نمی تابد و شمشیر سرکوب علیه آن از نیام برمی‌کشد؛ نیرویی که حتی تعارف و درخواست «کینگ»شان را هم اجابت نکردند ؛وقتی شاه‌شان از آن‌ها ‌خواست فعلاً او را شاه اعلام نکنند. اما در عمل چه شنید از آن‌هایی که عجله برای چاکری در رکاب شاه دارند؟

مونیخ و ژنو، میدان رژه‌ای شد برای جمعی از شیفتگان به پهلوی و منحصر به کسانی که آرزوی سلطان شدن رضا پهلوی در سر دارند. طیفی که جایگزین جمهوری اسلامی را برگشت به قدرت حکومتی می خواهد که با انقلاب ۵۷ کنار گذاشته شد: بازگشت سلطانیسمی مشت آهنین، که صدای آزادی بر نمی تابد و شمشیر سرکوب علیه آن از نیام برمی‌کشد؛ نیرویی که حتی تعارف و درخواست «کینگ»شان را هم اجابت نکردند ؛وقتی شاه‌شان از آن‌ها ‌خواست فعلاً او را شاه اعلام نکنند. اما در عمل چه شنید از آن‌هایی که عجله برای چاکری در رکاب شاه دارند؟

قتل امیرمحمد خالقی، مانند قتل ‌های دیگری که در سال‌ های گذشته رخ داده، نشانگر این است که این حکومت از مردم خود می‌ترسد. حکومتی که برای تداوم قدرتش، نیاز به کشتن دارد، بقای آن دیگر طبیعی نیست. این سیستم در حال فروپاشی است، اما فروپاشی خود به‌ خود اتفاق نمی‌افتد. این ما هستیم که باید راه رفتن آن را به زباله دانی تاریخ هموار کنیم.

قتل امیرمحمد خالقی، مانند قتل ‌های دیگری که در سال‌ های گذشته رخ داده، نشانگر این است که این حکومت از مردم خود می‌ترسد. حکومتی که برای تداوم قدرتش، نیاز به کشتن دارد، بقای آن دیگر طبیعی نیست. این سیستم در حال فروپاشی است، اما فروپاشی خود به‌ خود اتفاق نمی‌افتد. این ما هستیم که باید راه رفتن آن را به زباله دانی تاریخ هموار کنیم.

اگر صدور حکم اعدام در محاکم شرع جمهوری اسلامی رویه‌ای است مرسوم، تنفیذ تصمیمات این محاکم از سوی بالاترین مقام قوه‌ی قضاییه‌ی منصوب ولی فقیه اما امری مطلقاً سیاسی است که بیان از تصمیم سیاسی هر مقطعی از سوی نظام را دارد. به دیگر سخن، نظام بسته به مصالح سیاسی وقت در مقابله با جامعه، بر آن می‌شود که دماسنج تهدید به اعدام را بالا پائین کند؛ توقف استراتژیک در کار نیست، فقط گردونه‌ی تاکتیکی شدت و تخفیف عمل می‌کند. جمهوری اسلامی که در همین سال 2024 ناگزیر از چند عقب نشینی شده، همزمان با رقم بالای 900 اعدام...

اگر صدور حکم اعدام در محاکم شرع جمهوری اسلامی رویه‌ای است مرسوم، تنفیذ تصمیمات این محاکم از سوی بالاترین مقام قوه‌ی قضاییه‌ی منصوب ولی فقیه اما امری مطلقاً سیاسی است که بیان از تصمیم سیاسی هر مقطعی از سوی نظام را دارد. به دیگر سخن، نظام بسته به مصالح سیاسی وقت در مقابله با جامعه، بر آن می‌شود که دماسنج تهدید به اعدام را بالا پائین کند؛ توقف استراتژیک در کار نیست، فقط گردونه‌ی تاکتیکی شدت و تخفیف عمل می‌کند. جمهوری اسلامی که در همین سال 2024 ناگزیر از چند عقب نشینی شده، همزمان با رقم بالای 900 اعدام...

اکنون باید بیش از هر زمان دیگر کارنامه‌ی مردودی ضد مردمی و ضد ملی جمهوری اسلامی و در راس آن خامنه‌ای را بر متن ورشکستگی مشی «محور مقاومتی» پهن کرد و نشان داد که چرا این سیاست از اول محکوم به شکست بود. روشنگری در این زمینه به ویژه باید بر این متمرکز باشد که چنین سیاستی نه صرفاٌ دل‌خواسته‌ی شخص ولی فقیه بلکه اقتضای «عقل ولایی» نظام بوده و است. نظام اسلامی، باقی ماندن و دفاع از خود را در تولید دشمن و عملیات ایذایی علیه آن می‌جوید تا...

اکنون باید بیش از هر زمان دیگر کارنامه‌ی مردودی ضد مردمی و ضد ملی جمهوری اسلامی و در راس آن خامنه‌ای را بر متن ورشکستگی مشی «محور مقاومتی» پهن کرد و نشان داد که چرا این سیاست از اول محکوم به شکست بود. روشنگری در این زمینه به ویژه باید بر این متمرکز باشد که چنین سیاستی نه صرفاٌ دل‌خواسته‌ی شخص ولی فقیه بلکه اقتضای «عقل ولایی» نظام بوده و است. نظام اسلامی، باقی ماندن و دفاع از خود را در تولید دشمن و عملیات ایذایی علیه آن می‌جوید تا...

مجموعه این فاکت ها نشان می دهد جمهوری اسلامی زیر فشار کمرشکنی قرار دارد و مجبور به تن دادن به مذاکره شده است. این که این مذاکره به ثمر می نشیند یا نه، با توجه به تجربه‌ی تاکنونی در چارچوب سیاست ها و ساختار کنونی، بعید است به نتیجه برسد. جمهوری اسلامی در شرایط بسیار ضعیفی پای میز مذاکره می رود. موقعیتش در داخل و در بین مردم ضعیف تر از هر زمانی است. دعوای جانشینی در میان بالائی ها بالا گرفته و حکومتیان در برابر هم صف کشیده و مشغول دریدن همدیگرند. مذاکره و توافق روی برنامه هسته ای متوقف نخواهد شد، فراتر از آن، سیاست جمهوری اسلامی ...

نیروهای سیاسی چپ و دمکرات ایران باید با هرگونه دخالت نظامی جمهوری اسلامی در منطقه، اعلام جنگ به این یا آن دولت و سازماندهی نیروهای نیابتی در مناطق بحرانی به مخالفت برخیزند و با مبارزات خود این سیاست جمهوری اسلامی را نیز، هم‌چون خود این رژیم به گور بسپارند. سیاست ما همواره تاکید بر همبستگی با مبارزات مردم فلسطین در تعیین سرنوشت خود، پایان دادن به اشغال سرزمین‌های فلسطینیان در چهارچوب مصوبات سازمان ملل بوده و خواهد بود. تشکیل دو کشور و دو دولت، همان‌طور که سازمان ملل تصویب کرده‌است،

نیاز گسترش مبارزه برای گذر از جمهوری اسلامی به سکولار دمکراسی، در حال حاضر به موفقیت در ناکام گذاشتن نیات و اعمال مشی جنگ افروزانه‌ی تاکنونی آنست. اپوزیسیون سکولار دمکرات و بخش جمهوری‌خواه آن و به ویژه جمهوری‌خواهان چپ لازم است دریابند که در وضعیتی حساس با وظیفه‌ای حساس‌تر قرار دارند و نباید بگذارند که نظام با کوبیدن بر طبل ناسیونالیسم کاذب کشور را در گرداب جنگی با مخاطرات دهشتناک فروبرد. مبارزه با جمهوری اسلامی در مقطع حاضر بیش از همه در مخالفت با آن سیاست‌هایی معنی دارد که شکل‌گیری جبهه‌ی جنگی نتان یاهو و ترامپ را تسهیل می‌کند.

نیاز گسترش مبارزه برای گذر از جمهوری اسلامی به سکولار دمکراسی، در حال حاضر به موفقیت در ناکام گذاشتن نیات و اعمال مشی جنگ افروزانه‌ی تاکنونی آنست. اپوزیسیون سکولار دمکرات و بخش جمهوری‌خواه آن و به ویژه جمهوری‌خواهان چپ لازم است دریابند که در وضعیتی حساس با وظیفه‌ای حساس‌تر قرار دارند و نباید بگذارند که نظام با کوبیدن بر طبل ناسیونالیسم کاذب کشور را در گرداب جنگی با مخاطرات دهشتناک فروبرد. مبارزه با جمهوری اسلامی در مقطع حاضر بیش از همه در مخالفت با آن سیاست‌هایی معنی دارد که شکل‌گیری جبهه‌ی جنگی نتان یاهو و ترامپ را تسهیل می‌کند.

گرایش اول با یکی گرفتن ایران و جمهوری اسلامی، آوای ناسیونالیسمی همآوا با «محور مقاومت» سر ‌می‌دهد. دومی، ایران‌خواهی است صرفاً در پی تسویه حساب و تعیین تکلیف با جمهوری اسلامی که رسماً یا عملاً بر اَعمال ضدبشری اسرائیل و حامیان آن چشم می‌بندد. گرایش سوم اما آن ایران‌دوستی است که جنگ افروزی را دو آدرس می‌دهد: در وجه حقوق بشری معترض دولت متجاوز و آدمکش‌ اسرائیل و در وجه ملی، طرف حساب را جمهوری اسلامی هستی بر باد ده ایران دانستن؛ بینشی که با رعایت عمده و غیر عمده با هر دو در می‌افتد. این سه سوگیری، متکی بر سه بینش‌اند.

البته ابعاد چنین اقدامی به عوامل متعددی وابسته است، که قابل پیش بینی نیست. راه کاستن از دامنه این تشنج مبارزه نیروهای آزادیخواه برای تغییر سیاست خارجی جمهوری اسلامی و دست برداشتن رژیم از سیاست حمایت "محور مقاومت" است، که تجربه نشانداده است که امید بستن به این تغییر چندان واقعی نیست. اما هر چه صدای نیروهای ضد جنگ و طرفداران صلح در این لحظه نیرومندتر شود، خطر حمله کمتر شده و امکان مبارزه مردم برای برچیدن بساط جمهوری اسلامی موثرتر پیش خواهد رفت.

در صورت کشیده شدن شعله های جنگ به درون کشور مسئول اصلی حمله به ایران بدون تردید جمهوری اسلامی است. همانگونه که مسئول اصلی جنگ در غزه و لبنان حکومت نژادپرست ناتانیاهوست. ایستادن کنار حکومت فاسد و مستبد جمهوری اسلامی یا دولت متجاوز و فاشیست ناتانیاهو، فاجعه ای است که جز خیانت نام دیگری نمی توان بدان گذاشت. نیروهای طرفدار صلح نمی توانند علیه یک جنایتکار کنار جنایتکار دیگر بایستند.

در صورت کشیده شدن شعله های جنگ به درون کشور مسئول اصلی حمله به ایران بدون تردید جمهوری اسلامی است. همانگونه که مسئول اصلی جنگ در غزه و لبنان حکومت نژادپرست ناتانیاهوست. ایستادن کنار حکومت فاسد و مستبد جمهوری اسلامی یا دولت متجاوز و فاشیست ناتانیاهو، فاجعه ای است که جز خیانت نام دیگری نمی توان بدان گذاشت. نیروهای طرفدار صلح نمی توانند علیه یک جنایتکار کنار جنایتکار دیگر بایستند.

ماشین جنگی مهیب دولت دست راستی اسرائیل باید متوقف شود. تنها راه ایجاد صلح و امنیت در منطقه، پایان دادن به زنجیره‌‌ی جنگ‌های پایان‌ناپذیر اسرائیل علیه همسایگان خود است. این امر تنها با پذیرش عقب نشینی اسرائیل به مرزهای ۱۹۶۷ و به رسمیت شناختن حق فلسطینی‌ها برای داشتن کشور و دولت در سرزمین خود ممکن است. امری که دولت دست راستی اسرائیل، اعتقادی به آن ندارد و حامیان این دولت از آمریکا تا اروپا نیز، پایبندی به آن ندارند و در عمل همان کاری را تا به حال کرده‌اند، که اسرائیل و دولت‌های آن خواسته‌اند.

هرچه بیشتر از عمر «توافق ملی» مُد روز می‌گذرد، خصلت عمیقاً محافظه کارانه و تسلیم‌طلبانه‌ی این پدیده، فزون‌تر رخ می‌نماید. نشانه‌ها در این زمینه بسیارند که بازتاب در مصاحبه‌ها و مناظرات نظریه‌پردازان آن، اقسام کُد دهی‌ها جهت جلب محبت‌ معماران پروژه‌ی حاضر، انواع تشویق‌ها و برحذر داشتن‌ها و نیز تحکمات و صدور توصیه‌ها دارند.

«انتخاب» پزشکیان در واقع، انتخابی برای شکستن سد تحریم انتخابات، با جذب حداقل بخشی از نیروی اجتماعی اصلاح‌طلبان برای مشارکت در آن و نمایش نوعی عقب‌نشینی تاکتیکی از خالص‌سازی توسط خامنه‌ای بود. اظهارات پزشکیان در مورد حمایت‌های رهبر از وی، از هنگام کاندیداتوری تا تشکیل کابینە، نشان‌دهنده‌ی هدفمند بودن این گزینش است.