سیاست

از این واقعیت نتوان چشم بر بست که سازمانها و احزاب سیاسی اپوزیسیون ایران با توجه به تغییرات سیاسی در جهان، منطقه خاورمیانه و در ایران الزاماً نیازمند بازبینی سیاست‌های خود هستند. ولی سوآل اینست علی رغم این احتیاج چه کمکی این نیاز به کشتی ایران میتواند بکند. هدف این نوشته به هیچ وجه بی اهمیت دانستن زحمات این احزاب نیست. تلاشهای احزاب سیاسی موقعی اهمیت پیدا میکند که همگی حول «نجات ایران» دست بدست هم دهند و برای تاثیر گذاری بر قایع داخل ایران با نیروهای داخلی هماهنگ شوند.

هتک حرمت شخصیت‌های بزرگ فرهنگی و مبارزان روشنفکر به‌ویژه پس از مرگ، رویکردی است که در تاریخ ایران و جهان توسط عوامل رژیم های دیکتاتوری به کرات دیده شده است. هم اکنون در رژیم استبدادی حاکم بر ایران نە تنها آرامگاە متفکر بزرگی چون شاملو، بلکە محل های خاک سپاری جانباختگان آزادیخواهی کە توسط رژیم کشتە شدەاند، از تعرض همە روزە چماقداران جیرە خوار رژیم در امان نیستند. در پشت همە ی این تعرض ها عوامل رژیم ها و نهادهای طرفدار دیکتاتوری غالب و مغلوب قرار دارند.

یک قدم عقب‌نشینی در سیاست خارجی و داخلی سرعت سرنگونی‌ جمهوری اسلامی را شدت خواهد بخشید. بنابراین؛ حتی اگر به فرض محال هم حکومت بخواهد از سیاست‌های گذشته‌اش عقب‌نشینی کند، به دلیل گستردگی جنایات و فساد در چهار دهه‌ی گذشته، یک قدم عقب‌نشینی و تحقق یک خواست واقعی مردم در هر حوزه‌ای، موقعیت و فضا را رادیکالیزه و روند سرنگونی‌ نظام را تسریع می‌کند. موضوع مهم فقط این است که آنها این فروپاشی و باخت را به چه بهایی می‌پذیرند؟ آیا پیش از ساعت و لحظه‌ی تاریخی تعیین کننده، اعتراف به شکست و تن به نابودی می‌دهند و یا با جنگ و کشتار عمومی محکوم به دفن تاریخی می‌شوند؟

وعده‌های اصلاح‌طلبان برای تغییر یا تقلیل قوانین، دیگر قادر به فریب مردم نیستند. آینده ایران تنها از طریق گذار کامل از جمهوری اسلامی و ساختن ساختاری جدید بر پایه آزادی، عدالت، و برابری ممکن خواهد بود. مردم ایران، با تکیه بر قدرت جنبش‌های مردمی، این مسیر را با اراده‌ای استوار ادامه خواهند داد

مسلم است که به خاطر شرایط کنونی، فلسطینیان و مخصوصا اهالی غزه دچار درد ورنج های بیشتری خواهند شد. به این نکته توجه کنید که هرچند در ماههای اخیر ارتش اسرائیل نیروهای حماس و حزب الله را شکست داده که حزب الله به آتش بس تن داده است ولی علت زیربنائی این جنگ (تجاوزگری و زورگوئی اسرائیل) بجای خود باقیست و بنا براین در شرایطی که اسرائیل تجاوزگری را کنار نگذاشته باشد میتوان انتظار داشت که تنش و شعله های جنگ همیشه در یک قدمی ما خواهد بود.

آنچه که خامنه‌ای در این سخنرانی از خود نشان داد فقط قابل توصیف‌با صفت شیادی برای یک ورشکسته به تقصیر دچار وحشت است و بس. گاه در تشریح چیستی یک چنین صحنه‌ا‌ی نه تنها می‌باید از قلم فاخر صرفنظر کرد، که بکارگیری بیان متعارف را نیز به ناگزیر باید کنار گذاشت. چرا که حفظ حرمت حقیقت، اقتضاء دارد هر طرز تبیینی متناسب با محتوی انتخاب شود. از اینرو، اینجا دیگر گفتنِ این به چنین کسی که شرم حسی است انسانی، خود اهانتی است نسبت به واژه‌ی شریف شرم و لذا تنها می‌ماند اینکه از درون دل مردم او را چنین گفت: «روتو بریم خامنه‌ای»!

این فرصت، به راستی طلایی است و دریغ خواهد بود هر آیینه اگر سوزانده شود. سوزاندن هم نه به این معنی که برآمدی رخ ندهد، چون رخ‌داد قطعی است و شتاب‌گیری جامعه در مسیر نافرمانی مدیون نظامی است با عقلی بنیادگرا و روش‌های ابلهانه. سوخته شدن در این معنی که، این پتانسیل اجتماعی رو به تراکم، نتواند رهاورد سیاسی درخور سکولار دمکراسی بار آورد، حال آنکه می‌تواند چنین بری به بار بنشاند. شرط کامیابی در این روند رو به رشد، آنست که تشویق جسارت ورزی برای نافرمانی مدنی به انواع طرق با امر هم پیوندی تشکل‌های دمکراتیک توام شود.

انقلاب «زن، زندگی، آزادی» نه‌تنها به‌دنبال برابری جنسیتی و پایان دادن به خشونت علیه زنان است، بلکه یک انقلاب اجتماعی و سیاسی است که در آن، زنان و مردان با هم برای تحقق آزادی، برابری و عدالت در ایران مبارزه می‌کنند. این انقلاب، که به‌ویژه در میان زنان و مردان مبارز نمایان شده است، به‌عنوان یک حرکت ضد سرکوبگرانه و مدافع حقوق بشر در تاریخ ایران ثبت خواهد شد.

محکومیت جنایتکارانی از میان انواع جنایتکاران در جهان از سوی دادگاهی بین المللی هستیم، نخستین واکنشی که می‌تواند و باید سکویی برای تداوم روشنگری‌های لازم علیه شر شود و انگیزه‌ی مبارزاتی در این سمت را تقویت کند، آنست که با صدای بلند این چنین گفت: تصمیم دیوان عالی لاهه، دستاورد کمی برای صلح و احقاق حقوق نبود و نیست.
آری، جهان ما در آشوب است، آینده‌ی بشریت اما محکوم به تیرگی نیست

جمهوری اسلامی ایران از فناوری‌های پیشرفته شنود، فیلترینگ، و کنترل اطلاعات برای سرکوب مخالفان و کنترل جامعه استفاده می‌کند. این اقدامات شامل شنود از طریق سیم‌کارت‌ها، نفوذ به حساب‌های دیجیتال، مسدودسازی رسانه‌های مستقل، و محدودیت گسترده اینترنت است. در عین حال، این رژیم با سوءاستفاده از ابزارهای محدودکننده، درآمد اقتصادی قابل توجهی کسب می‌کند. این مقاله، ضمن تحلیل این اقدامات، مقاومت مردمی در برابر این محدودیت‌ها و راهکارهای ابتکاری برای دسترسی به اطلاعات آزاد را بررسی می‌کند.

گذار به نظامی که بر پایه حقوق بشر، برابری جنسیتی، و کرامت انسانی استوار باشد، بدون مشارکت فعال و پررنگ زنان و دختران ممکن نیست. در جامعه پس از جمهوری اسلامی، زنان نقشی محوری در بازسازی و توسعه ساختارهای دموکراتیک ایفا خواهند کرد و نقش‌آفرینی آنان نه تنها به احقاق حقوق زنان منجر می‌شود، بلکه به تحقق عدالت اجتماعی و آزادی برای همه مردم ایران خواهد انجامید.
تنها با عبور از ساختارهای سرکوبگر فعلی و با اتکا به اراده و نقش تعیین‌کننده زنان و دختران، می‌توان به جامعه‌ای دست یافت که در آن هر فرد، فارغ از جنسیت، در فضایی عادلانه، آزاد، و شایسته زندگی کند

برای ما اپوزیسیون سکولار دمکرات، حتی ولایت به اصطلاح از نوع «خوب» آن که این خود البته از محالات است، چیزی جز شر مطلق نیست. مبارزه‌ی ما با اصل ولایت فقیه همچون ستون پایه‌ی جمهوری اسلامی است و آزادی‌خواه واقعی، هرگز دورنگری در مبارزه‌برای سکولار دمکراسی را قربانی بازی‌های درون ولایت نمی‎‌کند. ولایت فقیه بعدی نه یک شانس سیاسی برای کشور، بلکه تعمیق بحرانی است سیاسی با سرنوشت در نهایت برافتادن ولایت. مبارزه سیاسی اصیل‌در ریل تعیین تکلیف با هر نوع ولایت سنجیده می‌شود و در مبارزه برای گذار از جمهوری اسلامی به سکولار دمکراسی به هدف می‌رسد.

رخداد دانشگاه علوم و تحقیقات نمایانگر مقاومت در برابر سرکوب فرهنگی و سیاست‌های کنترل‌گرانه در جامعه ایران است. واکنش‌های رسانه‌ای و امنیتی با هدف کاهش ابعاد اعتراضی و جلوگیری از همبستگی عمومی، در واقع فرصتی برای مخالفان فراهم می‌آورند تا با ایجاد شبکه‌های حمایتی و تأکید بر ارزش‌های مشترک، ائتلافی گسترده برای دفاع از حقوق اجتماعی و شهروندی تشکیل دهند. این جریان نه‌تنها مقاومت فعلی را تقویت می‌کند، بلکه به تحقق تغییرات اجتماعی و سیاسی بلندمدت نیز کمک خواهد کرد.

رویکرد درست این است که در درون وضعیتی که زیر نام "مسئلۀ فلسطین" صورتبندی می شود، دو رابطۀ متمایز را تشخیص دهیم: 1- رابطۀ اسرائیل و فلسطین، و 2- رابطۀ اسرائیل و ایران. با چنین رویکردی است که می توان هم به عنوان اپوزیسیون سیاست منطقه ای جمهوری اسلامی عمل کرد بی آن که در کنار دولت نتانیاهو و حامیان آن قرار گرفت، و هم به معارضه با جنایات جنگی و تجاوزات اسرائیل برخاست بی آن که با سیاست منطقه ای جمهوری اسلامی و مؤلفه های درون و بیرون آن همآوا شد.

از اینرو هر گیردادنی به این دولت بخاطر ابتر بودن آن، تنزل دادن سیاست راهبردی سکولار دمکرات است به پلمیک‌ِ اتلاف وقت. مخالفت سکولار دمکراسی باید با ولایت فقیه باشد و تلاش‌ مبارزاتی‌‌‌اش نیز متمرکز بر نبرد علیه ولایت که ستون پایه‌ی جمهوری اسلامی است. مخالفتِ پیگیرعلیه ولایت با این نگاه و امید که شکاف بین جامعه و حکومت چنان ژرف و آشتی‌ناپذیر است که بقای یکی نیاز به رفتِ دیگری دارد و این باور که ولایت رفتنی است و مردم ‌ماندنی.

این بر اپوزیسیون سکولار دمکرات است که فاجعه‌بار بودن سیاست خارجی نظام را که محصول ناگزیر سوداها و سوداگری‌های حکومتی‌هاست، بیش از هر وقت دیگر نشان دهد. باید نشان داد که جمهوری اسلامی چه زیان‌ عظیم ناشی از این سیاست بر کشور و مردم ایران وارد آورده که بسیاری از آنها مطلقاً جبران ناپذیر است. در بسیاری از نقاط جهان، آسیب رسانی‌ بسی کمتر از این برای به زیر سئوال کشیدن حکومت و در ادامه‌اش به زیرکشیدن سیاستمداران خطاکار کافی است. حداقلی که ما سکولار دمکرات‌ها می‌توانیم انجام دهیم، روشنگری مشترک در این زمینه است.

برای دولت راستگرا و جنایتکار اسرائیل نه فقط حزب الله لبنان که هر شهروند جنوب این کشور، دشمن است و همگی سزاوار تنبیه‌ و محکوم به زخم برداشتن، معلولیت و مرگ. جنایتی چنین فجیع فقط بر متن آن اندیشه و عمل جاافتاده در افراطیون اسرائیل ممکن می‌شود که بنا بر آن هر فلسطینی و هر حامی حق فلسطینی‌ها برای داشتن خاک و حاکمیت، یک هدف جنگی است.

امسال دراول مهرماه بار دیگر زنگ مدارس به‌صدا درمیاید ۱۶ میلیون دانش‌آموز و ۱ میلیون ۱۰۰ هزار معلم و کادر آموزشی در۹۶ هزار مدرسه فعالیت خود را آغاز خواهند کرد. اما با توجه به وضعیت ناکارآمد آموزشی و فقر و شرایط اقتصادی بخش زیادی از مردم امسال نیز شاهد محرومیت و افت تحصیلی صدها هزار کودک و دانش اموز خواهیم بود و برنامه‌های آموزشی به‌علت عدم دخالت کارشناسان با تجربه‌ی آموزشی هم‌چنان از نظرکیفیت و محتوا سیر نزولی خواهد داشت

ما نمی‌توانیم بگوئیم چون این پروژه ایران را دور می‌زند و بنابراین به منافع درازمدت ایران ضرر می‌رساند. بنابراین باید جلوی این پروژه را بگیریم. راه حل درست و مثبت این‌ است که باید رفت و آمد از ایران را پرصرفه تر کنیم (کاری که به نظر می‌رسد از عهده ی رهبران کنونی ایران بر نمی آید.)

۴۶ سال است که انواع ستیزهای مختلف را حکومت اسلامی آزمایش نموده است کرد ستیزی، بلوچ ستیزی، ترکمن ستیزی، عرب ستیزی،سنی ستیزی، بهایی ستیزی،دراویش ستیزی و در راس آنها زن ستیزی را دستاویز خود قرار داده، اخیرا بخاطر جذب بخش‌هایی از جامعه دست به افغانستانی ستیزی هم زده است. 

جمهوری اسلامی که امید داشت تا با سیاست گرایش به شرق، با تحریم ها به مقابله پرداخته و از اثرات آن بکاهد، موفق نبوده‌است. چین نه تنها به این نیاز جمهوری اسلامی پاسخ مثبت نداده‌است. با خروج آمریکا از برجام و بازگشت تحریم‌ها، به‌خصوص تحریم های ثانویه، چین نه تنها از سرمایه‌گذاری بیشتر در ایران خودداری کرد، بلکه از پروژه‌های اقتصادی‌ای که قبل از امضای سند با ایران بسته بود، خارج گردید. در بعد سیاسی هم ‌چین در رابطه با حق ایران بر سر جزایر سه گانه در خلیج فارس سمت امارات متحده را گرفت.

برخوردهای نژاد پرستانە با مهاجران و پناهندگان افغانستانی مدتی است کە به‌طرز بی‌سابقەای در کشور افزایش یافتە و امنیت و آسایش را از آن‌ها سلب نمودە. وجود نژاد پرستی و بیگانە ستیزی نزد ما ایرانیانی واقعیت این است کە موضوعی ریشە دار است و برخوردهای نژادپرستانە با مهاجران و کارگران افغانستانی تبار دەها سال است کە در میان لایە های از جامعە خصوصا لایە های کە خود از لحاظ معیشتی و بیکاری تحت فشار قرار دارند وجود داشتە است.

طی ۳۵ سال ولایت مداری خامنه‌ای و برگزاری ۱۰ مراسم تنفیذ و تحلیف دولت‌های متبوع، این نخستین بار بود که «رئیس جمهور» نه به استعاره، بلکه مکرر و آشکار بر این تصریح و تاکید داشت که همه‌ی وزراء با صلاحدید ولی فقیه‌ و اکثراً هم به سفارش و دستور شخص او در لیست کابینه نشسته‌اند‌. خود خامنه‌ای هم در جاانداختن رسم ِهر چیز به اذن بیت و دولتِ وفاق ملی یعنی هیئت اجرایی مد نظر ولایت، تعمد نشان داد.

فعالین سیاسی ساکن هامبورگ دراین سال‌ها همواره تظاهراتی درشهر هامبورگ در برابر مسجد برگزار می‌کردند و خواهان تعطیلی این لانه فساد می‌شدند. زیرا ایرانیان براین باور بودند که این مسجد در پوشش برگزاری مناسک و مراسم مذهبی پایگاهی‌ بود برای تبلیغات به‌نفع جمهوری اسلامی و جذب نیرو از پیروان تشیع در کشورهای دیگر و کمک رسانی و تربیت کادر برای گروه‌های ترویستی خاورمیانه و فریب و تطمیع برخی از ایرانیان برای خبر چینی، شناسایی و فیلم گرفتن از اعضای سازمان‌ها واحزاب وانجم‌های سیاسی هامبورگ. یکی دیگر از اقدامات این مسجد تبلیغ افکار یهودی‌‌ستیزانه بود.

جبهه اصلاحات تصور می کند با رایزنی با تمام رقبای موجود در حاکمیت، می تواند آرامش را به درون حکومت برگرداند و از علنی شدن آن جلوگیری کند. اعلام تشکیل دولت «ملی» از سوی ظریف و دعوت از قالیباف و جلیلی در همین راستا می باشد.

این جنب و جوش رسانه ای و  تبلیغات عوامفریبانه و پوپولیستی،  بعد از نمایش انتخابات پایان یافته، دنبال بسیج نیرو است. پرسش این است که چنین بسیجی چه هدفی دارد؟  درست است که نمایش انتخابات تمام شده و یکی از کاندیداهای گماشته از صندوق های رای بیرون آمده است. ولی کار اصلی هنوز انجام نشده است. کاری که حتی شاید چینش نمایش انتخابات برای آن بوده است: تعیین جانشین خامنه ای. 

رای پزشکیان، رای متعلق به محافظه کاری سیاسی است؛ از وصل به نظام تا بیرونی‌های متوهم به اصلاح‌ آن. رای ناراضیانی منفعل که در قبال وضعیت موجود احساس درماندگی‌ می‌کنند؛ رایی نه حاوی امید معنی‌دار، بلکه لحظه‌نگر، پناه جسته به هر تخته نجات و فاقد دورنما. رایی عادت به «بدتر هراسی» و «خطرنمایی» و در گریز از ورود به چالش با خطر بزرگ و اصلی. دلخوش به اندک‌هایی غالباً دور از دسترس‌ و یا سریعاً دود در هوا‌. برای برون‌رفت از وضعیت، منفذ می‌جویند اما در سیکل باطل می‌چرخند. از تحول مایه‌گذارانه می‌هراسند و آن را پس می‌زنند.

بعد نخست سخنان خامنه‌ای پذیرش شکست و گلایه از شهروندان برای پشت کردن بالای ۶۰ درصدی به صندوق های رای بود. او خود پیش از این بارها می گفت، شرکت زیر ۴۰ درصدی مردم کشورهای اروپایی، ننگی ست برای این دولت‌ها و نشانه عدم مشروعیت آن‌ها! حال، آش را می‌خواهد بگونه‌ای سر بکشد که دهان نسوزد. پس تمامی هنر خویش به کار گرفته است تا افکار حامیان حکومت را، بی خیال از این شکست، آن‌گونه که می‌خواهد شکل بدهد.

اگر رای دادن برای اثبات صحت و صداقت خامنه ای و کارنامه اش و تامین مشروعیت آن در پایه های حکومتش با کار برد فریب در انتخابات می باشد، تحریم و رای ندادن ابراز نارضایی و اعتراض مردم است. تحریم و رای ندادن، هم در دور اول و هم در دور دوم، رد و طرد کارنامه خامنه ای، باعث تضعیف پایه های حکومت و طبعا ترس از افزایش تصمیمات تعصب آمیز و افراطی آن می شود. نمایش انتخابات، فریب است.

شک نباید داشت که «روزنه‌گشایی»ها و «رهگشایی»های ادعایی فقط و فقط به سود نمایشات ولایت‌اند و اتلاف انرژی اپوزیسیونال جامعه علیه نظام. موضوع، لزوم تقلیل‌پذیری به انتخاب بین «بد» در برابر «بدتر» نیست و اصلاً به تصریح باید گفت پزشکیان را نباید با جلیلی نمقایسه کرد. مسئله، رها کردن محور اصلی مبارزه و مسخِ عملاً تَرک جبهه‌ی اصلی مبارزه است در خدمت کوتاه‌سقفی بی ثمر. مردم ایران، از این ایستگاه‌ها گذشته‌اند و در تجربه به این رسیده‌اند که هر میدان بازی را پیشاپیش با نگاهی تیز از نظر بگذرانند.

اپوزسیون دمکراتیک باید از خواب خرگوشی بیدار شود و به خود بیاید که مرگ خامنه‌ای هیچ فرصتی برای آن‌ها بوجود نخواهد آورد که بتوانند از آن برای حضور مستقیم در صحنه سیاسی ایران بهره ببرند. بلکه باید خود را برای شرایطی به مراتب دشوار تر از حال آماده سازند.

«انتخابات» ۱۴۰۳ رژیم از نظر شرکت شهروندان در انتخابات، از پایین‌ترین سطح مشارکت در تاریخ انتخابات ریاست جمهوری ایران برخوردار است. آمار خود رژیم نشان می‌دهد که رویگردانی از این حکومت و پایبندی به آرمان جنبش «زن، زندگی، آزادی» و تداوم آن است. ترفند شکاف در اردوی تحریم با کشاندن بخشی از آنان به واسطه‌ی اصلاح طلبان به پای صندوق‌های رای هم نتوانست، این انتصابات را به سطحی فراتر از نمایش انتخابی پیشین رژیم فرابرویاند.

خامنه‌ای خود را در معرض آرا قرار نمی‌دهد و از آن‌ها فرار می کند تا به کارنامه و برنامه خود سرانه و بدون پاسخگو بودن ادامه دهد. مخالفت‌های ذکر شده در بالا را از طریق رای ندادن به خامنه‌ای در صحنه انتخابات نمی‌توان عملی کرد، چون از صحنه می گریزد. پس با به بازی نگرفتن نمایش انتخاباتی او، باید بی اعتباری او و انتخاباتش را اعلام کرد. با تحریم نمایش انتخابات می توان به خامنه ای، و کارنامه و برنامه اش نه گفت و دستگاه حکومتی او را به لرزه در آورد.

تشویق به مشارکت در این «انتخابات»، شراکت در برنامه‌ی نقشه‌کش اصلی خامنه‌ای است. سود «موج آفرینی» توهم پراکن‌های «روزنه‌گشا» چه جواب بدهد و چه ندهد، به جیب ولایت فقیه می‌رود و بس. دعوت به شرکت در این «انتخابات» چون هیچگونه توجیه برنامه‌ای ندارد، فاقد هرگونه منطق سیاسی به سود جنبش دمکراتیک مردم ایران است. سردی بیش از حد «انتخابات» اخیر نظام اگر دستاورد جنبش «زن – زندگی – آزادی» بود، دعوت به گرم کردن تنور این انتخابات، پشت کردن است به آن.

براساس رتبه‌بندی شاخص رفاه لگاتوم در سال ۲۰۲۳، ایران در میان ۱۶۷ کشور، در رده ۱۲۶ قرار داشت. اين رتبه نشان می دهد که ايران با وجود منابع عظيم و ثروت انسانی و مادی در شاخص رفاه در رده های پائين قرار دارد و تنها از ۴۱ کشور جلوتر است. بدترین شاخص های ایران نیز در حوزه های ۹ گانه ، مربوط به حوزه های آزادی های فردی، محیط زیست و سرمایه گذاری است.