با حمله اسراییل به مرکزهای نظامی و اتمی در ایران، آتش جنگی که سال ها در پس واژگان دولتمردان و زیر خاکستر درگیری های نیابتی و ترورهای پنهانی نفهته بود، آشکارا زبانه کشیده است. اینک برای دومین بار در زمان موجودیت حاکمیت ج.ا مردم ایران جنگی ویرانگر را تجربه می کنند.
بدیهی است هر ایرانی میهن دوستی که قلب اش برای مردم کشورش می تپد، با صدای بلند حمله دولت راست افراطی اسراییل و جنگ را محکوم کرده و خواستار توقف عملیات نظامی است که به زیان ملت های ایران، اسراییل و منطقه است. ولی بدون تردید مسئولیت این وضعیت فاجعه بار به گردن رژیم تمامیت گرایی است که در گفتار و کردار نشان داده، حاضر است مردم ایران و کیان کشور را به پای هدف های ارتجاعی، جاه طلبانه و پان اسلامیستی خود قربانی کند.
تجربه تجاوز عراق به ایران -که به اعتراف دیرهنگام برخی از مسئولان وقت ج.ا تحریکات حاکمیت زیر عنوان «صدور انقلاب اسلامی» زمینه ساز آن بوده- هنوز در خاطره جمعی مردم ایران زنده است. در آن زمان پس از فتح خرمشهر که امکان پایان بخشیدن به جنگ و غرامت گرفتن از متجاوز فراهم شده بود، پیش شرط های ج.ا مانع برقراری صلح شد. یکی از این پیش شرط ها دادن کریدوری در خاک عراق به ج.ا بود که بتواند تانک های خود را در نزدیکی مرزهای اسراییل مستقر کند!
به این ترتیب ، سیاست های ضدملی ج.ا طی ٤٧ سال گذشته راه را برای دست اندازی قدرت های خارجی و ویران سازی آن هموار کرده و در خدمت پیشبرد هدف های امپریالیستی قدرت های جهانی در منطقه بوده است.
در همین رابطه نکته های زیر قابل توجه است:
وضعیت حکومت ج.ا
غافلگیری حکومتگران نشان از بلاهت و جهالت آنان دارد که طی ٤٧ سال گذشته استراتژی و تاکتیک خود را بر اساس تحلیل های افرادی چون برادران لاریجانی با پیوندهای نامبارک بین المللی شان استوار کرده اند؛ تحلیل هایی از نوع آن که تحریم ها را «کاغذ پاره» تلقی کرده، نابودی قریب الوقوع اسراییل را پیش بینی و تبدیل ایران به ابرقدرت منطقه ای را نوید می داده.
حکومتی که پست های کلیدی آن را ترکیبی از افراد بی لیاقت در ائتلاف با اوباشان و جانیان اشغال کرده اند، فاقد عقلانیت مدرن برای درک تحولات عصر حاضر است. چنین حکومتی که اعتماد به نفس غلط انداز آن پیش از آن که متکی بر قدرت واقعی و ملی باشد، مبتنی بر جهل مرکب سردمداران اش است، در عرصه دیپلماسی بین المللی نیز همانگونه رفتار می کند که سلوک شخصی حاکمان اش است، یعنی با شیوه های رجزخوانی، عربده کشی، گزافه گویی، زورگیری و گروگان کشی و ...
درک چنین حکومتی از قدرت، تنها لوله تفنگ است و به همین دلیل به بهای ویرانی اقتصاد و طبیعت ایران، آن بخش از سرمایه ملی را که از چپاول آقازاده ها باقی مانده، صرف نظامی گری و ایجاد دستگاه های امنیتی و عریض و طویلی می کند که به فرماندهان اش می توان قابلمه را بعنوان «دستگاه کرونایاب» قالب کرد!
جای شگفتی نیست که چنین حکومتی درک نکند که شرایط بین المللی و تناسب قوای جهانی و منطقه ای تغییر کرده و باید سیاستی دیگر درپیش گیرند.
چنین حکومتی توان و اراده تامین امنیت ملی و زندگی مردم را ندارد و دستگاه های نظامی اش تنها برای سرکوب و تجاوز به دختران و پسران نوجوان ایرانی و تامین فعالیت های چپاولگرانه اقلیتی کوچک در پیوند با برخی محافل بین المللی، درست شده است.
ازینرو مسئولیت مطلق وضعیت اسفبار کنونی مردم ایران، نظام اسلامی و شخص علی خامنه ای است.
برخورد مردم
مردم ایران سال هاست که تکلیف خود را با این حکومت و همه جناح های اش روشن کرده اند. دستکم از جنبش انقلابی «زن، زندگی، آزادی» به این سو، از جمله در آخرین «انتخابات» ریاست جمهوری، اگر حاکمان ایران بصیرت سیاسی می داشتند، تنفر مردم از خود را حس کرده و پدیده هایی چون عمامه پرانی، پایکوبی مردم به هنگام شکست تیم فوتبال برگزیده حکومتی در برابر آمریکا و شعار «دشمن ما همینجاست» را جدی می گرفتند.
در حال حاضر شواهد گویای آن است که بخش بزرگی از مردم ایران، برخلاف جنگ عراق با ایران، حاضر به خطر کردن و شرکت در جنگی که حاکمیت ج.ا به آنان تحمیل کرده، نیستند. حتی بخشی از مردم ایران با خوشحالی از هلاکت سران سپاه استقبال کرده و حداکثر با نگرانی از گسترش آتش جنگ نظاره گر رویدادها هستند. هر چند حکومت و دستگاه های تبلیغاتی اش به یکباره «میهن پرست» شده و در داخل و خارج می کوشند با جنباندن رگ «ناسیونالیستی» مردم را تحریک کرده و به سپر بلای خود تبدیل کنند، اما تا کنون مردم هشیارانه در دام این تزویر نیفتاده و حساب خود و ایران را از این حاکمیت ضدایرانی جدا نگهداشته اند.
برخورد اپوزیسیون
اینجا منظور از اپوزیسیون، گروه های سیاسی در خارج از کشورند، چرا که در داخل کشور گروه های سیاسی فعالیت بیرونی و محسوسی ندارند. نگاهی به بیانیه های منتشر شده گروه های مختلف سیاسی در خارج از کشور در رابطه با جنگ اسراییل و ایران، بار دیگر نشان می دهد، چرا ج.ا توانسته ٤٧ سال سوار بر اسب قدرت در کشور ما بتازد.
شمار زیادی از این گروه ها با برخوردی یکجانبه یا تن به روایت قدرت های جنگ طلب خارجی داده اند (طیف هایی از سلطنت طلبان و نیروهای راست افراطی) یا «وطن وطن» گویان رژیم را مظلوم نشان داده، نقش حاکمیت ج.ا را در این آتش افروزی کم رنگ و یا حتی بی رنگ کرده اند (طیف هایی از نیروهای چپ و ملی از جمله حزب توده ایران، سازمان فداییان خلق ایران «اکثریت»، اتحاد جمهوری خواهان ایران و ...). برخی از این گروه ها پا را از این فراتر گذاشته، به دفاع از سیاست هسته ای رژیم پرداخته و به سوگ سران به هلاکت رسیده سپاه و رژیم نشسته اند (برخی گروه های «چپ») یا از مردم دعوت به «دفاع از خاک میهن» (زیر کدام فرماندهی؟ سپاه پاسداران؟) کرده اند (برای نمونه مجامع اسلامی ایرانیان). چپ های «محور مقاومتی» اینجا منظور تحلیل ما نیستند، چرا که اینان را زیرمجموعه ای از دستگاه های حکومتی به شمار می آوریم.
به این ترتیب بار دیگر در یک بزنگاه تاریخی، مردم ایران بدون تشکل به راه خود می روند و بخش مهمی از گروه های سیاسی به راهی که در مجموع به سود حکومت ج.ا تمام می شود. هر چند در حال حاضر فاصله ژرفی بین مردم و این نیروها وجود دارد و مردم استقبالی از این نیروها نمی کنند، اما سیاست ها و موضعگیری های این نیروها، در تداوم این فاصله و دوری از مردم بی تاثیر نبوده و نیست.
اکثر این گروه ها که تا کنون در فضای ذهنی مبارزات خشونت پرهیز غوطه ورند، آمادگی ذهنی فعالیت در فضای جنگی را نداشته و بدون برنامه و راهکار برای چنین شرایطی و استفاده از موقعیت در نبرد با رژیم ج.ا اند.
حداقل کاری که از دست این نیروها در خارج از کشور برمی آید، جلب توجه سازمان ها و نهادهای بین المللی به منظور تشدید فشارهای جهانی به رژیم، جهت حفظ جان زندانیان سیاسی است. هیچ بعید نیست که جنایتکاران ج.ا در صورت احساس خطر، دست به کشتار زندانیان سیاسی و فعالان مدنی و اجتماعی در خارج از زندان ها بزنند.
در پایان باید گفت: تا زمانی که نظام اسلامی پابرجاست، مردم ایران روی صلح و آرامش را نخواهند دید. زندگی در شرایط صلح پایدار منوط به ساقط شدن رژیم تمامیت گرای ج.ا است.
گروه نگارندگان «نگرش»
٢٨ خرداد ١٤٠٤
افزودن دیدگاه جدید