کارگران شرکت صنعتی فولاد اهواز پس از دوهفتە اعتراض و مبارزە فشردە و بدون وقفە سر انجام بە سختی توانستند کارفرما و مقامات حکومتی محلی را وادار بە پذیرش بخشی از خواستە های خود نمایند. مطالبات کارگران متنوع بود از اعتراض بە پرداخت نکردن دستمزد ماە های شهریور و مهر، تا اعتراض بە توقف برخی خطوط تولید را شامل می شد. اما مقدم بر همە پرداخت دستمزدهای معوقە بود کە طاقت کارگران و خانوادە های آنها بسر آوردە بود و تامین نان روزانە شان را ناممکن کردە بود. بعد از راهپیمایی متحدانە و خروش کارگران در خیابانهای اهواز کە دامنە آن بە بازار شهر نیز امتداد پیدا کرد. مدیریت کە قبلا نداشتن پول را علت ندادن دستمزد کارگران عنوان می کرد، از ترس سرایت اعتصاب و تظاهرات بە میان شهروندان اهواز کە بە شدت از از رفتار مقامات حکومتی با خود معترض و خشمگین بودند، همان روز دستمزد یک ماە را داد و دستمزد ماە دوم را هم بە روز بعد حوالە داد و معلوم شد کە نداشتن پول بهانە بودە است و منظور فشار بە کارگران برای مهیا کردن زمینە تعدیل دستمزد ها بودە است.
اگر دلیل ندادن دستمزدها طی دو ماە پیاپی هم براستی نبود بودجە می بود، این سوال پیش می آمد کە چە بلایی بر سر یکی از بزرگترین صنایع کلیدی و پر درآمد کشور کە ادامە کاری موسسات بسیاری از کشور وابستە بە تولیدات آن است آمدە کە امکان دادن دستمزد کارگران خود را هم ندارد.
فولاد اهواز بعد از مبارکە بزرگترین و سودآورترین واحد تولید فولاد در کشور است کە تا کنون تا اینجا کە بە ملی رسیدە است کشمکش های سختی میان باندهای قدرت برای تصاحب آن انجام گرفتە است و این کشمکش ها اخیرا با قوت گرفتن زمزە واگذاری مجدد آن و اعلام سپردن بقیە واحد های صنعتی بە بخش خصوصی توسط سخنگوی دولت پزشکیان تشدید شدە و بە نظر می رسد تحت فشار قرار دادن کارگران و ادعای نداشتن اعتبار مالی بهانە هایی هستند در خدمت فراهم کردن زمینە واگذار کردن تە ماندە صنایع کلان ملی همچون فولاد اهواز.
این کارخانە عظیم صنعتی و حیاتی برای توسعە اقتصاد کشور، البتە سالها پیش تقریبا مفت و مجانی و با زد و بند بانکی بە مە آفرید و امیر منصور آریا واگذار شد کە از دل آن اختلاس شرم آور ٣ هزار میلیاردی بیرون در آمد و مە آفرید نیز اعدام شد. این شرکت نیز مانند، هپکو، آذرآب، هفت تپە، ماشین سازی تبریز، کشت و صنعت مغان، پالایشگاە کرمانشاە بە قیمت یک چهارم ارزش گزاری شد و بە اشخاصی واگذار شد کە هیچکدام تخصصی در زمینە شرکتهایی کە تصاحب کردە بودند نداشتند و تنها بە سبب رابطە داشتن با عناصر ذینفوذ حکومت توانستە بودند مهمترین صنایع کشور را کە جز صنعت ملی محسوب می شدند تقریبا مفت و مجانی غارت کنند. کسانی کە در این بارە تحقیق کردەاند می گویند، آنهایی کە این موسسات را زیر پوشش خصوصی سازی واگذار کردند، تا ٨٠ درصد قیمت را تخفیف می دادنند و ٢٠ درصد را هم برای رفقای شان از بانک وام می گرفتند و اقساط بانک را نیز مالکان جدید با فروش زمین ها و مایملک متعلق بە شرکت می دادند. بوی تعفن این واگذاریهای خودمانی در قضیە همین فولاد، هفت تپە، ماشین سازی تبریز و کشت و صنعت مغان بعدها در اثر رقابت جناح ها بر سر تصاحب آنها همە گیر شد و مردم با گوشە هایی از غارت و جنایات دزدان جای مهر بر پیشیانی آشنا شدند. با این وصف بعد از آن همە افتضاحات و پنهان کاری در واگذاری پنهانی اموال عمومی، غارتگران حاکم همچنان در تکاپو هستند با صحنە سازی های فریبکارانە هست و نیست کشور را زیر لوای خصوصی سازی ملاخور کنند. اما از آنجا کە بخشی از افتضاح واگذاری ها از نهان بیرون افتادە، یکی از تئوریسن های مشهور خصوصی سازی بدون شرط و شروط حالا ادعا می کند سرمایە داران کنونی بخش خصوصی واقعی نیستند، اینها مشتی رانتخوار هستند، اگر اینها کە بر اکثر موسسات صنعتی و خدماتی بزرگ چون عقاب چنگ انداختەاند بخش خصوصی در نظام اسلامی نیستند، پس بخش خصوصی ادعایی غنی نژادها کجایند؟ و چرا غنی نژاد و شرکا این همە سال ایرادی بر این "خصوصی سازی های رانتی" نگرفتەاند کە هیچ مشوق و دستیار دولتهایی بودەاند کە این نوع خصوصی سازیها راانجام دادەاند و حالا صدایشان درآمدە است؟ آیا قرار است حالا با اعلام واگذاری همە چیز توسط دولت پزشکیان خودمانی سازی ها از بسوی جناح خاصی کە بە زعم غنی نژاد بخش خصوصی واقعی هستند شیفت پیدا کند؟
اینکە دولت پزشکیان ادامە دهندە سیاستهای نئولیبرالی و شوک درمانی از یک سو و مجری سیاست های ابلاغی خامنەای واتاق بازرگانی و سرمایەدارای رانتخوار حاکم برای بی حقوق سازی نیروی کار است جای ذرەای تردید نیست. خصوصی سازی تە ماندە اموال عمومی کە پزشکیان قصد اجرای آن را دارد بە غیر از اینکە تفاوت اساسی با خودمانی سازیهای دولتهای پیشین ندارد، امتیازی بیشتری است کە حکومت برای بستن دهان سرمایەداران ناراضی از حکومت بە آنان می دهد و همراە با آن بە سرمایە داران هم میدان می دهد تا هر بلایی کە می خواهند سر کارگران بیاورند.
تنها در کارخانە فولاد نیست کە برای مطیع کردن کارگران تاپای گرسنگی دادن بە آنها پیش می روند. این وضعیت اکنون در همە ی موسسات خصوصی و خصولتی حاکم است. وجود این وضعیت مبارزات کارگران را تشدید نمودە است. با این اوصاف مبارزات را متاسفانە در خیلی مراکز از از جملە در فولاد و آلومنیوم اراک و خیلی جاهای دیگر از حالت تعرضی خارج و تدافعی کردە است. بهمین جهت اگر مبارزات بە شکل تدافعی باقی بماند و حالت تعرضی بخود نگیرد، فشار ها بە طبقە کارگر همە جورە تشدید و تداوم پیدا خواهد کرد . بنا بر این باید برای شکستن این جو در فکر راە کار کارآمد بود. انجام اعتصاب های جمعی و کشاندن اعتصاب بە خیابانها همراە با تلاش برای همراە کردن مردمی کە اکثریت شان تحت فشار قرار دارند می تواند در عقب نشاندن حکومت و سرمایە داران رانتخوار موثر واقع شود
افزودن دیدگاه جدید