روز کارگر در قانون کار موجود بعنوان تعطیل کارگری بە رسمیت شناختە شدە و مطابق آن کارگران از حق تعطیلی با حقوق باید برخوردار باشند، اما این قانون بمانند بقیە قوانینی کە در قانون کار آمدە و جنبە حمایتی دارند، اجرا نمی شود.
روز کارگر فقط بخاطر دادن یک روز تعطیل بە کارگر نیست، هدف واقعی از آن ایجاد فرصتی است کە کارگران بتوانند با همبستگی در کنار هم وبرپایی تظاهرات مطالباتی را کە دارند از دولت و کارفرمایان طلب کنند و برای تحقق آن مبارزە نمایند. غرض هم تنها مطالبات صنفی و اقتصادی نیست. مطالبات معمولا هم صنفی و هم سیاسی هستند، زیرا این دو از هم تفکیک ناپذیر بودە و مطالبات اقتصادی تابعی از مسائل و مطالبات سیاسی هستند.
در اکثر کشورهایی کە در آنها کارگران از حقوق سندیکایی برخوردار هستند، روز کارگر نە تنها تعطیل است بلکە برگزاری تظاهرات در روز کارگر نیز امری رایج است. تا آنجا کە کارگران در تظاهرات خود می توانند با سیاستهای خرد و کلان دولتها و اموری از دستمزد و خصوصی سازی گرفتە تا جنگ مخالفت نمودە و حتی خواهان برکناری و استعفای دولت شوند.
در کشور ما اما حکومت نە تعطیلی روز کارگر را رعایت می کند و نە اجازە برگزاری مراسم روز کارگر را می دهد. امسال حتی بە خانە کارگر و شوراهای اسلامی وابستە بە حکومت هم بخاطر نگرانی از افتادن کنترل تظاهرات بە دست کارگران ناراضی و عصبانی از رژیم اجازە برگزاری تظاهرات خیابانی ندادند.
با این وصف و بە رغم همە محدودیتها و احضار تعداد وسیعی از فعالین تشکلهای کارگری و معلمان و اشغال محل های تجمع ها توسط نیروهای سرکوبگر حکومت، تظاهرات روز کارگر و روز معلم بە با دعوت و هدایت تشکلهای مستقل در شهرهای زیادی برگزار شد. در این تظاهرات کارگران، معلمان بازنشستگان دوش بە دوش هم در یک اتحاد تحسین برانگیز شرکت کردە و علاوە بر طرح مطالبات معیشتی خود بویژە افزایش دستمزد و حقوق بازنشستگی و حق تشکل و اعتصاب، خواستار آزادی معلمان و کارگران زندانی و همچنین لغو حکم اعدام فریادگر صدای بی صدایان توماج صالحی شدند.
اعلامیە ها و قطعنامە های کە بهمین مناسبت توسط برگزار کنندگان روز کارگر و معلم منتشر شد در نوع خود کم نظیر بود. تاکید بر دفاع و همراهی با جنبش زن،زندگی، آزادی، تاکید بر منشور ١٢ مادەای تشکلهای کارگری و مدنی، آزادی کارگران و معلمان زندانی، مخالفت با خصوصی سازی و کالایی کردن آموزش و بهداشت، در کنار مطالبات اقتصادی در بیانیە ها و قطعنامە ها ی، مشترک، شورای هماهنگی تشکلهای صنفی فرهنگیان ایران، سندیکای کارگران شرکت واحد و اتحادیە آزاد کارگران ایران و همچنین در قطعنامە ٨ تشکل کارگری دیگر حاکی از همگرایی و هم نظری میان همە ی تشکلهای مستقل می باشد.
زمانی کە حکومت در سایە ایجاد اختناق و سرکوب، قوانین رفاهی را از میان بر می دارند، سوبسید کالاهای اساسی را قطع می کند، آموزش و بهداشت را خصوصی می کند، هزینەهای نظامی را افزایش می دهد، بودجە عمرانی را کم می کند، زنان و جوانان و کودکان را بە گلولە می بندد و زیر شکنجە بە قتل می رساند، محیط زیست را کە منشا حیات و ممات کشور است تا آستانە فاجعە پیش می راند، جلوی فعالیت احزاب و اتحادیە ها را می گیرند و آزادیخواهان را بە زندان می اندازند... همە ی اینها روی رفاە و آسایش مردم تاثیر منفی بجا می گذارد. یا وقتی حکومتی قوانین را بە زیان اکثریت مردم و در جهت منافع صاحبان ثروت و قدرت تغییر می دهند، پیامدهای برای زحمتکشان در بر دارد. بنا بر این خواستە های صنفی بە ناگریز سیاسی هم میشوند و وقتی دولتی بە اعتراضات کارگران و حقوق بگیران پاسخ نمی دهد، مطالبات بە سطح کنار زدن حکومت فرا می روید. کنار زدن دولت ناکارآمد و فاسد و سرکوبگر، در همە جای دنیا جزحقوق بدیهی شهروندان است. برکنار کردن دولتها یا در اثر انتخابات دمکراتیک، استعفا و یا انقلاب صورت می گیرد. راە شناختە شدە دیگری وجود ندارد. از آنجا کە در ایران حکومت نە بە انتخابات آزاد حاضر است تن بدهد و نە داوطلبانە قدرت را بە مردم واگذار کند، راهی بە غیر از انقلاب وجود ندارد. تجربە قریب ٤٥ سال نشان دادە است کە رنج و فقر کارگران و عموم مزدبگیران و همچنین سایر تهی دستان شهری و روستایی، با وجود حکومت اسلامی ناممکن می باشد و آنها راهی بە غیر از متحد و همراە شدن با جنبش انقلابی برای بە زیر کشیدن رژیم اسلامی و برقراری نظامی دمکراتیک و سکولار بجای آن را ندارند.
افزودن دیدگاه جدید