خبر کوتاه بود.
آری کوتاه ،
به کوتاهی یک دم بی بازدم،
اما بلند، بسیاربلند،
به بلندای آه یک سرزمین،
وبه درازای طنابی،
از جنس واپسین ارتعاش های حنجره،
که رد اغازش را نتوان زد.
شاید آویزان است هنوز از درختی،
درجایی دور یانزدیک.
اما اصوات گنگ نخستین قربانی،
می پیچد هنوز در گوش تاریخ،
واز آن زمان ستمگران نفس خوار،
هماره با طناب آمده اند ورفته اند،
تا جلادان امروز که بسته اند،
هنوز دل به طناب،
ودم های بی بازدم،
تاپنهان کنند ترسشان،
غافل از آنکه می‌تپد خشم،
در میلیونها نفس گرم،
وتار های حنجره یک ملت،
می نوازند یک صدا،
نوای پیروزی باز دم بر طناب.
۱۴۰۱/۱۰/۱۷
س_خرم
افزودن دیدگاه جدید