بیش از یک ماه است که زنان به همراه با جوانان و دیگر گروه های اجتماعی در ایران به خیابان ها آمده اند و خواهان یک زندگی ساده و معمولی و بدون هزاران باید ها و نباید ها هستند. از فردای حاکمیت جمهوری اسلامی جنبش های اعتراضی در ایران شروع شد ودر اسفند ماه همان سال زنان به خیابان ها آمدند و به حجاب اجباری نه گفتند. تعداد معترضین در شهر های بزرگ به بیش از ۲۰۰۰ نفر رسید ه بود. اگر چه این اعتراضات سرکوب شد اما زنان دست از مبارزه نکشیدند. با تنگ و کوتاه کردن روپوش ها و با عقب بردن روسری ها و آرایش های غلیظ به مبارزه خود ادامه دادند. بعد ما شاهد اعتراضات صنفی کارگران ، معلمان ، بازنشسته ها ، نویسندگان ، دانشجویان ، اقلیت های دینی ، قومی ، جنسیتی و جنسی هستیم که در طول ۴۳ سال به اعتراض و بیان مطالبات خود پرداخته بودند که هر بار جدا جدا سرکوب شدند و یا با وعده های دروغین آنها را به خانه فرستادند.
قتل مهسا جرقه ای بود که باروت زیر خاکستر را منفجر کرد. امروز دیگر تجمعات صنفی نیست و سیاسی است و کل نظام را نشانه گرفته است. تعدادی زیادی کودک مفقود شده و یا به قتل رسیده اند. شعار زن - زندگی – آزادی یعنی ما زنان و نسل جوان می خواهیم نفس بکشیم. ما می خواهیم خودمان برای زندگیمان تصمیم بگیریم. انتخاب پوشش حق ماست ، حق سفر ، حق حضانت فرزندان و حق دستیابی به حقوق انسانی و صد ها نمونه دیگری که از ما زنان دریغ شده است.
ما جنایت در زندان اوین را مانند جنایات دیگری که توسط این حکومت ظلم و فاسد اتفاق افتاده را محکوم می کنیم و آمران و بانیان این جنایت را نه فراموش میکنیم و نه می بخشیم.
افزودن دیدگاه جدید