نمونه کامبوج
صنایع پوشاک کامبوج در اطراف پنوم پن متمرکز شده اند. در سال های اخیر تلاش ویژه ای صورت می گیرد تا این تمرکز شکسته شود و در مناطق آزاد تجاری در سراسر کشور گسترش یابد. تحقیقات این نگارنده که در فاصله سالهای 2009 تا 2015 در منطقه باوت صورت گرفته است، نشان می دهد که این نیروی کار در بسیاری جهات از جمله نرخ دستمزد و شرایط کاری با کارگران در مناطق دیگر مشابه بوده و مبارزات همسانی را پیگیری می کند.
بر اساس یک نظرسنجی در سال 2015 که از یکصد کارگر در کارخانه های مختلف از جمله بیست و پنج کارخانه در باوت صورت گرفته، 90% کارگران در باوت در بخشی از سال به کار در مزارع هم اشتغال داشته اند. این نسبت اما در کارگاه های نزدیک پنوم پن تنها 13% را در بر گرفته است. در باوت 71% کارگران یا همسرانشان زمیندار هستند (66% زیر یک هکتار و 20% بین یک تا دو هکتار)، در حالی که این نسبت در اطراف پنوم پن فقط ده درصد زمیندار هستند و از ان میان 86% زیر یک هکتار. در باوت 60% پاسخگویان به نظرسنجی گفتند نیمی از محصول شان را به بازار می فروشند، 13% گفته اند که نیمه باقی را برای مصرف خانگی نگه می دارند و 27% هم تمام تولید زراعی شان برای مصرف خانگی است و درآمدی از فروش ندارند. همچنین در حالی که 70% والدین کارگران در پنوم پن زمین دارند، این رقم در باوت به صد در صد می رسد.
تصویر 1- کارگران در منطقه آزاد مانهتن سوار کامیون هایی میشوند که انها را به محل سکونت در باوت حمل میکند.
از ایشان سوال شد که درآمدشان از زراعت نسبت به کل درامد خانواده چقدر است؟ کارگران مناطق آزاد نزدیک پنوم پن بطور متوسط 19% از درامد خانواده را محصول کار زراعی دانستند و در باوت این نسبت به رقم 50% افزایش یافت. این تفاوت تقریبا معادل همان تفاوت دستمزد کارگران در دو منطقه آزاد صنعتی است. درحالی که بیشتر کارگران در باوت روزانه از محل سکونت و مزرعه خانواده به محل کار صنعتی سفر می کنند، در پنوم پن آنها مجبورند خانه اجاره کنند و هزینه اضافه ای برای سکونت خود متحمل می شوند. مسئول بازاریابی منطقه آزاد منهتن در مصاحبه ای در نوامبر 2014 متذکر شد که بیشتر کارگران حداقل یک ساعت برای رسیدن به محل کار سفر می کنند و برای برگشتن به محل سکونت نیز همین مدت را در راه می گذرانند. نتیجه این مصاحبه ها و نظر سنجی حاکی است که نیروی کار در باوت عملا یک پایش در محیط روستایی زراعی محل سکونت و یک پایش در کارگاه صنعتی در منطقه آزاد است.
کارگران در باوت فقیر هستند اما بیچاره نیستند، و اما بالنسبه در حاشیه جمعیت مازاد زندگی می گذرانند. آنان در فاصله کوتاه مابین زمینداری خرده پا، با توانایی های محدود برای زندگی و کار با دستمزد ناچیز برای شرکت های موجود در مناطق آزاد که آنها هم خود برای بقا در سطوح زیرین بازار جهانی دست و پا می زنند، قرار گرفته اند. در بخش های بعدی با جزئیات بیشتر در این باره توضیح خواهیم داد.
افزودن دیدگاه جدید