نمونه کامبوج
انتخابات تحت نظارت سازمان ملل در سال 1993 امید به پایان دوران جنگ را در کامبوج بالا برد. با دولتی ورشکسته، تاسیسات زیربنایی نابودشده، و از هم گسیختگی اجتماعی دوران اقتصاد جهانی شده و نولیبرالی در ان کشور آغاز شد. از آن زمان تا کنون حزب حاکم حزب خلق کامبوج (CPP) توانسته است در مقابل خطر جنگ مقاومت کند و رشد بالنسبه سریع اقتصادی را تسهیل نماید. با این وجود کشور در مقایسه با سایر همسایگانش از نظر امید به زندگی، کاهش سطح فقر، آموزش و پرورش و سایر فاکتورهای توسعه، هنوز عقب ماندگی دارد.
چنان که قبلا ذکر شد، اقتصاد کامبوج تنوع چندانی ندارد. گرچه کشور عمدتا بر کشاورزی متکی است و 70% جمعیت آن در روستاها زندگی می کنند، نرخ رشد شهرنشینی آن در جهان یکی از سریعترین کشورهاست. جمعیت پنوم پن، پایتخت کامبوج، در بیست سال گذشته تقریباً سه برابر شده است. در مناطق روستایی کشور حداقل یک نفر در هر خانوار در سن کار برای اشتغال به خارج از روستا مهاجرت کرده و 60% انان در شهرهای بزرگ سکونت یافته اند. تمایلات مهاجران شهری-روستایی و تعاریف هویتی ایشان همچنان ماهیت زراعی دارد، اشتغالات غیرکشاورزی نیز همچنان بر خدمت اقتصاد زراعی و زندگی روستایی تمرکز دارد. وقتی که کارهای زراعی را به حساب بیاوریم، 60.2% اشتغال غیررسمی و به دنبال آن 33.3% کار زراعی و تنها 6.5% اشتغال رسمی را دربر می گیرد. گرچه نرخ بیکاری عملاً پایین است و در ده سال گذشته باز هم کمتر شده است، و درامد سرانه ناخالص ملی نیز در همین دوره رو به افزایش تقریبی 7% بوده است، اما این منافع شامل همه نمی شود و نیاز به اصلاحات ساختاری اجتماعی و تامین بیمه های شغلی کارگران ضرورت دارد.
طرح تأمین اجتماعی
صنایع با ارزش افزوده نازل مانند تولید لباس و کفش به منبع اصلی و راهبردی در توسعه کامبوج تبدیل شده است. اشتغال در کشور از حدود بیست هزار نفر در سال 1994 به هفتصد هزار نفر در 2016 افزایش یافته است. تصویر بالا نشان می دهد که حداقل واقعی دستمزد از 2001 تا 2013 یا ساکن بوده و یا کاهش یافته است. بطور متناقضی اما مؤسسات بین المللی مالی، وزارت کار آمریکا و تعداد بسیاری از خریداران بین المللی البسه مدعی می شوند که سیاست های کاری در کامبوج به دلیل نظارت دائمی سازمان جهانی کار (ILO) "عادلانه" و "اخلاقی" است.
علیرغم تلاش برای نظارت بر شرایط کار در کارخانجات صادرات پوشاک در کامبوج نرخ دستمزدها پایین مانده و همراه با قراردادهای موقت و محدود با اضافه کاریهای طولانی آنها قادر هستند در بازار بسیار رقابتی تولید پوشاک در جهان فعال بمانند. به عبارت دیگر رژیم نظارت بر حقوق کارگران کامبوج سعی کرده است این اشتغالهای بی آینده که بدن زنان کارگر را به مکانی برای استثمار در آورده، در زرورق زیبایی بپیچد و در تبلیغ برای توسعه صنایع صادراتی به افکار عمومی عرضه نماید.
افزودن دیدگاه جدید