حداقل بازده – دستمزد حداقلی استعماری در صنایع شیلات ساموا - بخش هشتم

نظرگاه هایی از میان مردم ساموا
پس از آن که روزنامه محلی اخبار ساموا مقاله ای در باره افزایش حداقل دستمزد ها منتشر کرد، در شبکه های اجتماعی مناظره داغی بین مردم در گرفت. ایدۀ استاندارد های غربی بر ساکنین ساموا و منطقه پاسیفیک باعث بحث های هیجان انگیزی در میان مردم شد و نظرات متضادی را به سطح جامعه آورد. در ماه مه 2015، بیش از پنجاه مطلب در باره این موضوع در روزنامه ها درج شده بود. اکثریت مردم براین باور بودند که کمپانی های تولید کنسرو ماهی تون مردم را عملا استثمار می کنند و دستمزد ها عادلانه نیست. بطور مثال توفائنو هالیوود - یکی از بیست و پنج نفری که از افزایش دستمزد ها دفاع کرده بودند، نوشته بود "وقت آن رسیده است که دولت ساموا از مردم منطقه در برابر استثمار فاحشی که در جریان است دفاع کند و کف دستمزد معادل 5.26$ را به اجرا بگذارد." در مقابل چهارده نفر بودند که معتقد شده بودند افزایش دستمزد ها باعث از دست رفتن این صنعت و افزایش بیکاری در جزیره خواهد شد. از جمله شخصی به نام تروی بوی نوشت: "افزایش دستمزد کار ایجاد نخواهد کرد بلکه باعث مرگ کار در جزیره خواهد شد. ما که هزینه هایمان برابر با ساکنین ایالت های فدرال نیست." استدلال این افراد بیشتر از هرچیز نمایانگر نظرات اصحاب کسب و کار و صنایع تولید محصولات دریایی در ساموا بود که می اندیشند منطق جذاب برای سرمایه گذاری ها در منطقه دستمزد های ارزان است.

اشاره مهم یه تفاوت هزینه مسکن در ساموا با داخل امریکا به این برمی گردد که زمین در ساموا به حکومت تعلق دارد و ساکنین برای مسکن هزینه ای نمی پردازند، در حالی که این هزینه در سایر ایالات بخش عمده مخارج خانواده ها را شامل می شود. آماتا نماینده ساموا در کنگره به این دلیل ادعا می کرد که با وجود آن که مردم برای برق و آب و سایر هزینه های زندگی باید پول بدهند ولی 4.76$ دستمزد برای بک ساعت کار در ساموا با دستمزد مشابه در ایالات پنجاه گانه قابل قیاس نیست.

خانواده ها در ساموا می توانند با زندگی در ایل (‘āiga) تمام عمر را بسر کنند، مسکن و غذا و اکثر مایحتاج روزمره را از زمین کشاورزی تا قایق ماهیگیری و سایر وسایل کار را بزرگان ایل برای اعضای خانواده فراهم می کنند. بر این اساس بود که نماینده آماتا مدعی می شد نباید انتظار داشت که دستمزد ها در ساموا را معادل کف دستمزد ها در سایر ایالات آمریکا تعیین نمود. لذا نباید با دخالت در امور محلی اقتصاد متکی به تأسیسات تولید ماهی تون در ساموا را با خطر تعطیل روبرو ساخت.

پیام دیگری به این بحث از طرف فردی مطرح شده بود که می خواست در این مورد از تمام مردم ساکن در ساموا نظرخواهی شود و یک نظر خواهی هم از مزدبگیران صورت گیرد، از کارمندان دولت و بقیه کارگران، زیرا بالاخره این به انها مربوط است. پیشنهاددهنده البته اضافه کرده بود که چون خودش هیچوقت با حداقل دستمزد کار نکرده بنابرین لازم نیست در این نظرسنجی اظهار نظر کند. در پاسخ وی اما عکس العمل برخی این بود که باز این غربی ها با ایده های مسخره شان آمده اند، بجای نظرسنجی مسخره ببین قانون این سرزمین چه می گوید! این برخورد نشان دهنده احساس مردم محلی نسبت به انجام تحقیقات و نظرسنجی و مطالعات و بررسی های به اصطلاح علمی بود که دائما در جزیره انجام می شد و مردم محلی آن را بی حاصل می دیدند که موجب اتلاف وقت آنها و هزینه ای بر بودجه بود.

اشاره این نویسنده به قانون سرزمین به سنت ها و ملاحظات اخلاقی قبایل ساکن در ساموا بود. آنها بر این اعتقاد هستند که بزرگان قبیله همیشه از خویشان و نزدیکان خود در موقع نیاز حمایت می کنند و کسی را بی پناه و گرسنه نخواهند گذاشت. روابط اجتماعی در این قبایل واقعاً با ایالات پنجاه گانه متفاوت است و از مدل اقتصادی ماقبل سرمایه داری پیروی می کند. آن طور که در نوشته های کارن ارمسترانگ، دیوید هردریک، و آریل لواین می خوانیم "واحد اصلی ساختار اجتماعی در ساموا بر خانواده و جامعه روستا متکی بوده و هست و بر خلاف جوامع غربی که بر رقابت فرد و انباشت سرمایه استوار است، در ساموا فامیل و مبادله کالایی و اشتراک منافع اصل است. از قرن نوزده و تا قرن بیستم تقسیم مجموعه قابل اعتنایی از مواد غذایی در بین اعضای قبیله از مناسبات سنتی محلی بوده و هنوز هم هست. ماهی و سایر محصولات دریایی همواره بخش عمده ای از سبد غذایی مردم ساموا یوده است. به دلیل رابطه قوی در میان اعضای آییگا . āigaهیچ کس گرسنه و بی خانمان نمی ماند و همه امکانات را بین اعضای قبیله به تناسب نیاز پخش می کنند.