امروز پس از ۱۲ روز جنگ با اسرائیل و آمریکا، آتش بس اعلام شد. ما از این آتش بس و توقف درگیری ها استقبال می‌کنیم و آن را فرصتی برای کاهش رنج مردم و در خدمت بازگشت به زندگی می‌دانیم. ما بارها تاکید کرده‌ایم که قربانیان اصلی هر جنگ، مردم‌اند. جنگ، حاصل دسترنج مردم را تباه می‌کند، هستی آنان را به نیستی می‌کشاند. حکومت‌ها در جنگ، آسیب می‌بینند، ضعیف می‌شوند اما عموما می توانند صدای مردم زخم خورده و ضعیف شده را خفه کنند. هر جنگی از همان ابتدا حق طلبی مردم را خاموش می کند و در پایان آن نیز مدت‌ها باید بگذارد که مردم بتوانند برای خواسته‌های خود به میدان بیایند.
آتش‌بس امروز، هرچند گامی ضروری و مثبت است، اما به معنای پایان جنگ نیست. این آتش بس اگر نتواند به مذاکره و توافق بینجامند، به جنگ کشیده می‌شود. از این‌رو، ما خواهان تداوم و تقویت مسیر مذاکره هستیم تا آتش‌بس به صلحی پایدار، بیانجامد. برای دستیابی به صلح می بایست حداقل از یک‌سو برنامه پرهزینه و غیرضروری غنی‌سازی هسته‌‌ای کنار گذاشته‌شود و از سوی دیگر تحریمها که فشار اصلی آن بر دوش مردم است، لغو گردد.
در حالی‌که مردم ایران در بیم و امید نسبت به خاتمه جنگ لحظه شماری می‌کنند، ما شاهد فعالیت برخی نیروهای سیاسی هستیم که دشمنی‌شان با جمهوری اسلامی، آن‌ها را به جانبداری از جنگ سوق داده است. این نیروها، به نام سرنگونی رژیم، بدون این‌که برای جان مردم ارزشی قائل شوند، عملاً از تداوم جنگ حمایت می‌کنند. آن‌ها با مخالفت با آتش بس و تلاش برای بی‌اعتبار کردن مسیر صلح، منافع سیاسی خود را بر رنج مردم ایران ترجیح می‌دهند. ما این رویکرد را از جانب هر نیروئی دنبال شود، محکوم می‌دانیم و تأکید می‌کنیم که هیچ هدفی، حتی براندازی رژیم مستبد حاکم، نباید با دخالت خارجی و جنگ افروزی و به قیمت جان مردم دنبال شود. حکومتی که بر دوش هواپیماهای بمب افکن آمریکائی و اسرائیلی بنا شود، اگر از هر نظر از جمهوری اسلامی برای مردم خطرناک‌تر نباشد، بهتر نخواهد بود.
بدون شک مهمترین معضل پس از جنگ وضعیت معیشت مردم خواهد بود که پیش از آغاز جنگ نیز آنان را به اعتراض و اعتصاب کشانده‌بود. برای وضع معیشت مردم می بایست مبارزه تداوم و گسترش یابد، اما در حال حاضر حفظ جان زندانیان سیاسی، فوری‌ترین وظیفه‌ی ملی ماست. تجربه نشان داده‌است که حکومت های مستبد پس از جنگ عموما برای ارعاب جامعه و نشان‌دادن قدرت خود به سرکوب روی می آورند. بازداشت‌های فله‌ای راه می‌اندازند. دست به اعدام و قتل به بهانه‌های مختلف از جمله جاسوسی می‌زنند. کاری که جمهوی اسلامی در صدد انجام آن است. کشتار بزرگ زندانیان سیاسی در زندان در سال ۱۳۶۷ پس از جنگ ایران و عراق اتفاق افتاد. پس از این جنگ هم این خطر از حکومتی که ده‌ها هزار کشته در پرونده دارد، أساسا بعید نیست. زندانیان سیاسی جزو آگاه ترین، مبارزترین و شجاع ترین افراد جامعه هستند که در بند و در دسترس حکومت اند. از این‌رو اهمیت دارد مبارزه برای آزادی فوری و بی‌قید و شرط زندانیان سیاسی در دستور عاجل همه آزادیخواهان قرار گیرد و نسبت به رفتار حکومت با زندانیان جامعه هوشیار و حساس باشد.
حزب چپ ایران، که برای پایان دادن به جمهوری اسلامی و استقرار جمهوری سکولار دموکرات مبارزه می‌کند، معتقد است در فضای صلح‌آمیز است که جنبش‌های اجتماعی، از جمله جنبش های کارگری، زنان، اقوام و ملیت‌ها، معلمان، دانشجویان و محیط زیستی و ... می‌توانند رشد کنند و راه آزادی را هموار سازند.
ما از همه نیروهای آزادی‌خواه، مدافعان حقوق بشر و مدافعان صلح در داخل و خارج از کشور می‌خواهیم که مبارزه را برای فشار به طرفین درگیر در جنگ برای پایبندی به آتش‌بس و حرکت به‌سوی صلح پایدار و همزمان تلاش برای لغو تحریمها و متوقف ساختن سیاست‌های سرکوبگرانه و ضدمردمی جمهوری اسلامی تشدید کنیم.
هیئت سیاسی- اجرائی حزب چپ ایران
۳ تیر ۱۴۰۴- ۲۵ ژوئن ۲۰۲۵
افزودن دیدگاه جدید