آزادگی و آزاد زیستن انسان چیزی جز تلاش او برای آزادی یک ملت و در ابعادی گسترده جهان انسانی نیست. تلاش برای درهم شکستن زنجیر استبداد است و برکشیدن نام تحقیرشده ملت خود بر اوج.
برخاستن، قامت افراشتن و نشان دادن توانائیهای یک ملت است، زمانی که دست در دست هم آزادی را فریاد می زنند و بی هراس در چشمان سرکوبگران می نگرند، به هراسشان می افکنند. صفوفشان را درهم می ریزند. مهر جاودانگی و جاودانه شدن خود را بر درفش آزادی نقش می زنند؛ درفشی افراشته شده در ضمیر یک ملت. به یادگار مانده از مردان و زنان مبارز هر سرزمین.
چه شگفت انگیز سرزمینی است، ایران زمین! که مهرش و عشق به آزادیش چنان با جان عجین گردیده که استبداد حاکم شده بر آن هرگز قادر نیست طولانی مدت دوام بیاورد و در هراس از خروش و برآمد مردم نباشد.
چرا که پیوسته دلاورمردان و دلاورزنانی بوده اند که با دلاوری و پایداری خود بر خواست عدالت و آزادی از حرمت و کرامت انسان برای یک زندگی آزاد و شکوهمند در سایه یک همبستگی ملی در فضائی دموکراتیک و انسانی دفاع کرده و حماسه آفریده اند و سرمشق شده اند.
حماسه آفرینانی که از میان مردم عادی برخاستند، در برابر ظلم حاکمان قد علم کرده و عقوبت سخت چنین سرکشی و آزادسری را به بهای رنجی گران تحمل کردند. نام خود به آزادگی برکشیدند و در قلب مردم جای گرفتند. این رمز پایداری تاریخی یک ملت در سایه قهرمانان ملی خویش است. تاریخ این سرزمین هرگز خالی از نام این مبارزان راه آزادی نبوده است.
رمز عبور غرور انگیز یک ملت است در گذر از گذرگاه های سخت و تاریکی که حکومتهای مستبد بر سر راه ملتها می نهند، تا مانع از رسیدن آنها به دشت سرسبز آزادی که پایان حکومت تاریکی و مرگ تمامی حکومتهای استبدادی است، گردند.
ماکسیم گورکی افسانه ای دارد به نام "قلب فروزان دانکو"، جوان آزاده ای که برای نجات قوم خود از تاریکی جنگل قلب خود را از سینه بیرون می کشد و بر سر دست می گیرد. قلبی فروزان و آتشین که می سوزد و راه عبور به سمت چمنزاران را روشن می کند. سرانجام به بهای جان و سوزاندن قلب عاشق خود مردمان سرزمینش قدم به روشنائی می نهند.
سرزمین محبوب من نیز هرگز خالی از این قهرمانان نبوده است. قهرمانانی که در هر دوره قلب عاشق خویش بر سر دست گرفته، با تاریکی حاصل از حکومت تاریک اندیشان به مبارزه برخاسته اند، تا تاریخ آزادیخواهی و عشق این ملت به آزادی را رقم زنند.
امروز زنان آزاده این سرزمین هستند که پیشاپیش مردان با شهامتی ستودنی حرکت می کنند. بی مهابا در مقابل گاو طوفان می ایستند و تسمه از گرده او می کشند. مرگ بر دیکتاتور را فریاد می زنند.
امروز دلاورزنی مبارز، برخاسته از درون توده عادی مردم، با چهره ای آرام، مصمم، و بی هراس از جانیان حاکم، در مصافی نابرابر فریاد مرگ بر خامنه ای سر داده است. زنی که مهرش بر دل هر انسان خواهان عدالت و آزادی می نشیند و نیرو می بخشد. زنی که از زندان به بیمارستانش برده اند و در انتظار عمل قلب دردمند خویش است. توسط برادری که پا به پای او جنگیده، شکنجه شده و زندان کشیده، پیغام می دهد: "مرا ترسی از حکومت فاسد نیست! حکومتی که ریشه هایش فاسد گردیده و باید کنده شود." حکومتی سر تا پا فاسد! زنی که در اوج بیماری مرگ بر دیکتاتور را فریاد می زند و از برادر می خواهد که پیام او را به ملتی که دیرگاه است، که در مبارزه با حکومت اسلامی است، برساند.
چه غرور انگیز و زیباست تصویر یک خانواده صف کشیده در برابر بیمارستانی که آزاده زنی، به نام فاطمه سپهری از داخل آن پیام آزادی می دهد و برادر پیامرسان او با شهامتی که نیرو می دهد و به پیروزیت امیدوار می کند، پیام او را بازگوئی می کند.
چنین ملتی را، چنین زنان و مردان آزاده ای را نمی توان در هم شکست، نمی توان به بند کشید! نمی توان کشت! چرا که آنها منادی کلامی هستند که هزاران جان عاشق، هزاران جوان برای طنین انداز شدن آن جان باختند.
روح هزاران کشته شده راه آزادی بر فراز این سرزمین در حرکت است. نیرو می بخشد.
ما وامدار این روحهای نگران و عزیزی هستیم که جان بر سر پیمان نهادند، تا از شرف و آزادگی ما در برابر هیولاهای مسلط گشته بر این سرزمین دفاع کنند. وامدار شکوه و عظمت زنی بی ادعا که با دستهای دستبدشده بر تخت بیمارستانی، همگان را به مبارزه فرا می خواند. به شعار "زن، زندگی، آزادی" اعتبار بیشتر می دهد. زنی که سپهرش به فراخنای جهان است و عظمت انسان.
زنی که که بار امانت می کشد و بر سر ایمان خود که همانا آزادی و آزادگی انسان است، می لرزد.
سپهر این سرزمین دیرمان هرگز از سپهرداران الهامبخش، از زنانی مبارز، ساده اما باشکوه چون فاطمه سپهری ها خالی مباد.
افزودن دیدگاه جدید