پهپاد "انتحاری"

بیش از 75 درصد جنگها با شکست طرف متجاوز یا شروع کنندۀ جنگ به پایان رسیده اند؛ شکست به معنای عدم توفیق در اهدافی که طرف مذکور برای اقدام خود در نظر داشته بوده است. بسیار محتمل است، اگر نگوئیم قطعی، که این نتیجه شامل حال روسیه نیز بشود، کما این که هم اکنون دیگر تردیدی باقی نمانده که روسیه به اهداف اعلام شده اش در جنگ اوکراین نائل نشده است.
نتیجۀ جنگ اوکراین هرچه باشد، فاجعه رخ داده است و با فاجعه فقط با مغز سرد نمی توان مواجه شد. فراتر از این، دوراندیشی در پیامدهای شکست احتمالی روسیه در جنگ، با توجه به توانائیها و ناتوانائیهائی این کشور، انسان را به مواجهه ای فقط با مغز سرد مطلقاً مجال نخواهد داد. اما شاید فاجعه بارترین نتیجه برای مردم ایران، نتیجه ای است که ممکن است جمهوری اسلامی در ارتباط با این جنگ به بار آورد: همراه روسیه، شکست در "جنگی" که می توانست هیچ دخل و ربطی به ایران نداشته باشد.
موضوع تحویل ادوات جنگی، و مشخصاً پهپاد، توسط جمهوری اسلامی به روسیه، به موضوعی مورد مناقشه بین جمهوری اسلامی و روسیه از سوئی و اوکراین و "غرب" از سوی دیگر تبدیل شده است. مقامات جمهوری اسلامی تحویل پهپاد به روسیه را تأئید کرده اند، اما مدعی اند که تحویل پیش از جنگ اوکراین صورت گرفته است. این مناقشه را می شد و هنوز می شود با دخالت دادن سازمان ملل فیصله داد، و هستند دولتهائی که خواهان این مداخله شده اند. روسیه مخالف دخالت سازمان ملل است و برای پیشبرد مخالفت خود از ابزارهائی که دارد استفاده می کند. تلخ در این جریان، تأسی جمهوری اسلامی از روسیه است، چندان که در آخرین واکنش نسبت به تکرار ادعا توسط زلنسکی، وزارت خارجۀ جمهوری اسلامی، او را به "نامحدود نبودن صبر ایران در برابر اتهامات بی اساس" تهدید کند و "سرنوشت برخی رهبران کشورها را که به حمایت امریکا دلخوش کرده بوده اند" به او یادآور شود.