هر سالە هنگام برگزاری مجمع عمومی سازمان بین المللی کار در ژنو عدەای از فعالین و مدافعان حقوق کارگر ایرانی نیز از کشورهای مختلف برای اعتراض بە حضور هئیت دولتی رژیم اسلامی و سرکوب فعالیتهای سندیکایی بە ژنو می روند. با تلاش این افراد تعدادی از نمایندگان اتحادیە های کارگری کشورهای مختلف با حضور در تجمعات اعتراضی فعالین ایران و ارسال پیام همبستگی از خواستە های کارگران ایرانی حمایت می کنند. گزارشات مربوط بە این تجمعات نیز توسط تعدادی از رسانە ها و فضای مجازی در اختیار عموم قرار می گیرد.
با این وصف بە رغم سالها تلاش پیگیرانە و صبورانە این گروە ها تغییری در رویە سازمان بین المللی کار نسبت بە پایمال سازی مقاولە نامە های این سازمان جهانی توسط رژیم ایران بوجود نیامدە کە هیچ بلکە روابط این نهاد بین المللی با رژیم حاکم بر ایران بە رغم اطلاع این سازمان از نقض فاحش حقوق سندیکایی کارگران و مزد و حقوق بگیران ایران توسط رژیم حاکم بیشتر شدە است و محدودیتی بر سر راە شرکت هئیت اعزامی وابستە بە حکومت کە بعنوان نمایندگان کارگران ایران بە اجلاس های این سازمان فرستادە می شوند بوجود نیامدە است.
سازمان بین المللی کار می تواند ادعا کند کە تعیین ترکیب هیئت های اعزامی از کشورها بە لحاظ حقوقی وظیفە دولتهاست و این سازمان نمی تواند در این کار دخالت نماید. با این حال این نهاد بین المللی کە یکی از وظایف اش نظارت بر اجرای مقاولە نامە های این سازمان است، اگر نمی تواند برابر مقررات خود مانع از حضور تشکلهای کارگری حکومتی بشود، حداقل می تواند نقص مکرر و مداوم مقاولە نامە های خود در ایران را محکوم و دولت ایران را بە شکل دیگری برای پذیرش آنها تحت فشار قرار دهد.
ولی این کار را هم نمی کند. سابقە تذکر این سازمان در این خصوص بە زمان ریاست جمهوری خاتمی بر می گردد کە با اعزام هئیتی بە ایران نقض حق تشکل بە شکل قانونی در ایران را تائید کرد و پیشنهاد های برای رفع آن داد کە البتە هیچگاە نە دولتها بە آن عمل کردند و نە این سازمان قضیە را بە رغم تشدید سرکوب تشکلهای مستقل سندیکایی از آن پس پیگیری کرد. در نتیجە رژیم با فراغ بال سرکوب تشکل های مستقل سندیکایی را ادامە دادە و می دهد.
البتە رویکردهای سازمان بین المللی کار پس از فروپاشی سوسیالیسم عملا موجود بیشتر بە راست گرایش پیدا کردە و برخی از مقاولە نامە های آن مسکوت گذاشتە شدە ویا اصل و فرع شدەاند. این تغییرات کلا هم بسود نظام های دیکتاتوری و استبدادی است و هم کلا مطلوب نظام جهانی سرمایە داری در جهان است.
در این سازمان نیز سیاست سە جانبە گرایی در ظاهر حاکم است، اما تصمیمات اصلی نهایتا توسط دولتها و نمایندگان سازمانهای کارفرمایی اخذ می شود و خیلی از کشورهای عضو و کارفرمایان هم از مناسبات و رویکرد هایی کە در مناسبات کار و سرمایە در کشورهای مانند ایران برقرار است بدشان نمی آید و اصولا آن را بە نفع خود می دانند.
نیروی کار کم مزد و بدون حقوق چیزی نیست کە هیچ سرمایە داری اصولا تا وقتی سلطە بلامنازعە او را دچار مخاطرە نکردە باشد، با آن مخالف باشد. یکی از دلایل حرکت سرمایە از کشورهای پیشرفتە صنعتی بسوی کشورهای پیرامونی وجود بی قانونی حاکم بر بازار کار و دستمزد های نازل نیروی کار در این کشورهاست.
درست بهمین خاطر است کە احزاب سرمایە داری در کشورهای پیشرفتە در سالهای اخیر در تلاشی بی وقفە در حال مقررات زدایی یا درست تر گفتە باشم تعدیل و از میان برداشتن قوانین حمایتی و محدود کردن دایرە فعالیت های اتحادیە ای هستند.
تغییرات بە عمل آمدە در رویکردهای سازمان بین المللی کار نیز تابعی از تضعیف سازمانهای کارگری در بعد جهانی است. بهمین جهت راە تغییر این رویکرد یک جانبە تقویت احزاب و سازمانهای سندیکایی در همە جای جهان است. هم از این رو نباید از بابت بی توجهی سازمان بین المللی کار نسبت بە پایمال سازی حقوق کارگر و سرکوب سازمانهای سندیکایی تعجب کرد.
جهان فعلا در مسیر خلاف انتظار زحمتکشان حرکت می کند و این تنها خود زحمتکشان هستند کە مانند پدران و پدر بزرگ هایشان می توانند این مسیر را کە جنون سود خلق کردە دگرگون کنند.
٢٢٠خرداد ١٤٠٤
افزودن دیدگاه جدید