نظرگاه هایی از میان مردم ساموا
علاوه بر استاندارد متفاوت زندگی در ساموا، عقیده جمعی بر این بود که حداقل دستمزد های تعیین شده در سایر ایالات پنجاهگانه بدلایل دیگری هم قابل اجرا در ساموا نیست. به طور مثال در مناطق نزدیک و دارای شرایط مشابه دستمزدها بسیار کمتر از ساموای آمریکاست. در کشور مستقل ساموا حداقل دستمزد برابر پنجاه سنت آمریکایی، در کشور فیجی معادل نود سنت آمریکا و در تونگا هیچ کف دستمزدی وحود ندارد. بنابراین کارگران در ساموا به طور قابل ملاحظه ای درامد بیشتری از ساکنان مناطق دیگر پاسیفیک دارند. در نتیجه رهبران محلی ساموای آمریکا معتقد شده بودند که افزایش حداقل دستمزد به سطح ایالات پنجاهگانه غیرمنطقی و غیرممکن است. استدلال دیگر نماینده ساموا در کنگره این بود که امکان سرمایه گذاری های دیگر و ایجاد کار در جزیره مانند سایر ایالات نیست. وی می گفت اینجا که ما نمی توانیم کوکاکولا و آی بی ام را جذب کنیم. تنها صنعت موجود همین محصولات دریایی است و اگر ما این شرکت ها را ازدست بدهیم اقتصاد جزیره سقوط خواهد کرد. برخی نیز می گفتند، ما همه چیزمان را از چین وارد می کنیم و تورم در سایر ایالات بر هزینه زندگی ما اثر ندارد.
در طرف مقابل یک نظر این بود که کسانی که صاحب این صنایع هستند حاضر به پذیرش خواست کارگران برای حداقل دستمزد نیستند و این بحث ها بیفایده است. تمام هدف آنها سود بیشتر است و برای همین در ساموا مستقر شده اند - آنها می خواهند از امکانات این جزیره استفاه ببرند و محصولشان را با مارک تولید آمریکا بدون سود بازرگانی به ایالات متحده بفرستند ولی حاضر نیستند برای آن ارجحیت هزینه کنند.
ساکنان ساموای آمریکا درباره حداقل دستمزد ها به طور وضوح نظرات چندگونه دارند. علیرغم این موضعگیری آنها بیش از هرچیز از مداخله دولت و مسئولین دولت فدرال در سرنوشت خود معترض اند و از این که نظرات و مسائل محلی در تصمیم گیری های فدرال نقشی ندارد، شاکی بودند.
تجربه کارگران
گرچه همه با تاثیر مثبت صنعت تون بر اقتصاد ساموا عقیده ای موافق دارند، هیچکس هم نیست که شرایط ناگوار کار کردن در محیط کارخانه را انکار کند. روند تولید ماهی تون روندی بسیار خسته کننده و انرژی بر است. ابتدا ماهی های یخزده از کشتی و قایق های ماهیگیری عظیم در اسکله تخلیه می شوند. سپس کارگران با تبر و اره های سنگین ماهی ها را قطعه قطعه می کنند و انهارا در سبد های آهنین بر اساس وزن جدا و منظم می کنند. قدم بعدی شروع عملیات تمیز کردن ماهی ها و دور ریختن اجزای زائد آنهاست، عملا جدا کردن سر و دم ماهی به دست کارگران.
این ماهی ها سپس با چرخ دستی به انبار های یخچالی منتقل می شوند تا نوبت پخت انواع جداگانه هریک فرا رسد. وقتی که نوبت نوع ماهی در آن شیفت تعیین شد (به طور مثال الباکور، واهو، دم زرد، اسکیپیاک یا چشم دراز) سبد های مربوط به آن نوع ماهی را از فریزر بیرون می آورند تا یخشان آب شود و برای پختن اماده می کنند. آنها را از درون یک کانال بخار یا حوزه های آب جوش عبور می دهند. ماهی های نرم شده انگاه با چرخ نقاله به سالن عمل آوری ماهی ها برده می شوند، یک سالن وسیع و مدرن که میز های مستطیل شکلی در ردیف های دراز به صف قرار گرفته اند. زنان برای هشت ساعت هر شیفت بر پا ایستاده اند و با دست سیخ های ماهی و پوستشان را می کنند و گوشت را از استخوان جدا می سازند. ماهی تمیز شده سپس وسیله نوارهای مکانیکی به پایان خط منتقل می شود در جایی که انها را در سیلندر های بزرگ گاهی به صورت یک تکه و گاهی هم تکه تکه شده از یک طرف خیابان به سمت دیگر خیابان برای بسته بندی می فرستند. این سیلندر ها سپس از داخل یک کانال ضدعفونی در حرارت بالا عبور می کنند. آنگاه با روغن ماهی، یا آب، بسته به نوع کنسرو، پرشده و در داحل قوطی های المینیومی قرار می گیرند و بطور ماشینی درب آنها بسته شده، لحیم می شود و یک بار دیگر در حرارت بالا ضدعفونی و بطور کامل پخته شده و برچسب می خورند. در نهایت کارتن محتوی کنسرو ها را برای صدور در کانتینر برای حمل به مقصد اماده می کنند. کار در کارخانه تولیدات محصولات دریایی و ماهی تون در مجموع خطرناک، خسته کننده، تکراری و وقت گیر است.
افزودن دیدگاه جدید