جایگاه کارگران در "نافرمانی مدنی" و تحریم انتخابات

هر چند که اکثریت بزرگی از جامعه ایران از زندگی مناسبی برخوردار نیستند، و نزدیک به 80 درصد مردم ما طبق گفته شهاب نادری، نماینده مردم "اورامانات" در مجلس شورای اسلامی، زیر خط فقر زندگی می کنند و فقر چهره کریه خود را به عنوان محصول ناب سیاست های نئولیبرالی جمهوری اسلامی ایران، در سراسر کشور هویدا ساخته است، تا بخش قابل توجه ای از برداران حزب اللهی، سپاهی، امنیتی ها و دسته ای از آیت الله های نوکیسه بعد از انقلاب به آب و نانی برسند و فرزندان شان در آمریکا و اروپا شاهانه زندگی کنند و ده ها میلیون خانوار های کارگری و مردم کوچه و بازار هر روز فقیرتر، بدهکارتر، بدون داشتن حداقل های یک زندگی معمولی، در جهنم جمهوری اسلامی ایران روزی هزار بار بمیرند و زنده شوند تا از این ماه به ماه دیگر و از این سال به سال دیگر در مشکلات و گرفتاری ها و ... غرق شوند.

هر روز که می گذرد جمهوری اسلامی ایران بیش از گذشته در مجلاب خود ساخته طی چهار دهه سیطره سیاسی اش برکشور مان، ناکارآمدتر، بی مسوولیت تر و فاسد تر می شود.

امروز تکیه حکومت نه بر مشروعیت، نه در پایگاه مردمی، نه در ایده الوژی اسلامی و ... بلکه متکی بر زور سرنیزه اش است، نان شب مردم را خرج جنگ طلبی، تقویت نیروهای سرکوب گر و آدم کشان حرفه ای خود در ایران و خارج از کشور می کند.

هر جا که کم می آورد، مستقیما دست به سفره مردم و در خط اول از زندگی و حق و حقوق کارگران کسر می کند.

کارگران به عنوان منسجم ترین بخش طبقه اجتماعی خصوصا در کارخانه ها بزرگ طی سال های اخیر به خوبی نشان داده اند، که وقتی متحدانه اعتصاب می کنند و فریب عوامل کارفرما و اداره کار را نمی خورند، می توانند به خوبی به نتیجه دل خواه برسند و پیروز شوند.

این الگو امروز جا دارد، بیرق ملی شود. آحاد جامعه می توانند از انسجام، تشکل یابی، مبارزه پیگیر و مستمر کارگران بیاموزند و به کار برند.

طبق نظر سنجی های مختلفی که از سوی نهاد های امنیتی، خبر گزاری های نزدیک به حکومت و فعالان سیاسی متمایل به اصلاح طلبان حکومتی ارایه شده است، حدود 90 درصد از مردم ایران از شرایط فعلی هیچ گونه رضایتی ندارند، از سویی دیگر اقلیتی از جامعه که روحیه مبارزه با ستم را دارند، در درگیری ها و مبارزه رو در رو با عوامل سرکوب گر در کف خیابان حاضر به دادن هزینه هستند، چنین شاخصه ای طی سال ها و ماه های گذشته بیشتر تشدید شده و گویای این واقعیت است که ظرفیت مبارزه جامعه از حد محافظه کاری دور گشته و دارای گرایش به گسترش و رشد مبارزه در ابعاد و اشکال مختلف دارد، برای نمونه می توان به اعتراض های ماه های اخیر، اعتصاب های و اعتراض های دانشجویی، کارگری، معلمان و ... اشاره کرد.

چنین ظرفیتی محصول شرایط امروز جامعه ایران است، که حتی سیاست های سرکوب گرانه رژیم هم با وجود دستگیری های گسترده فعالان کارگری، دانشجویان، معلمان و... دیگر کار ساز نیست.

واقعیت است که، کفه مبارزه مردم بر علیه رژیم درحال سنگین تر شدن است، و می توان از این فرصت تاریخی برای تقویت جنبش اجتماعی مردم ایران و در در راستای منافع کارگران و زحمتکشان بهره گرفت.

برای شروع مبارزه در قالب "نافرمانی مدنی" امروز بهترین زمان است. تمام اقشار و طبقاتی که در مجموع 90 درصد، جامعه ناراضی ایران را تشکیل می دهند، برای نه گفتن به فقر، فساد، بی لیاقتی مسوولان رژیم و برای مبارزه متحدانه تا رسیدن به زندگی بهتر؛ عدالت اجتماعی، آزادی و کنار زدن مافیای حاکم بر کشور که چنین جهنمی را به 80 میلیون ایرانی تحمیل کرده، باید متحد شوند.

کارگران به عنوان طبقه ای که بیشترین صدمه را از چهار دهه حاکمیت جمهوری اسلامی متحمل شده اند و روز به روز، رفاه، امنیت شغلی و حق و حقوق خود را از دست داده اند، می توانند با تکیه بر "نافرمانی مدنی" در کارخانه، محله، محفل های فامیلی و ... مبارزه مردم ایران را برای ساختن فردایی نو و عاری از ستم و استثمار سازمان دهند.

انتخابات نمایشی و مهندسی شده رژیم جمهوری اسلامی ایران، در اسفند 1398 برگزار می شود، از هم اکنون از هر فرصت و امکانی برای تهیج افکار مردم با هدف تحریم انتخابات فرمایشی اقدام کنیم، تا باقدرت اولین گام "نافرمانی مدنی" در ابعاد ملی محقق شود.

بی شک فردای ایران در پرتو مبارزه امروز شما کارگران و زحمتکشان ساخته خواهد شد، تا بتوانیم دست به دست هم عدالت اجتماعی و آزادی را در کشور خود حاکم کنیم.