در سالگرد کشتار زندانیان سیاسی تابستان ۱۳۶۷ توسط حکومت اسلامی، یاد هزاران زندانی مبارزی را گرامی می داریم که پس از سال ها تحمل حبس و شکنجه، بی محاکمه و بی دفاع در برابر هیأت‌های مرگ جمهوری اسلامی ایستادند و به دار آویخته شدند. آن جنایت بی سابقه در ایران، نقطه اوج سرکوب های دهه ۶۰ بود و همچنان یکی از تاریک ترین فصل های تاریخ معاصر ایران به شمار می آید. کشتار زندانیان سیاسی در بند، نه یک "اشتباه تاریخی"، که جنایتی از قبل اندیشیده شده، سازمان یافته و عامدانه بود که هنوز زخم آن بر پیکر جامعه ایران تازه است و دادخواهی آن، مطالبه ای زنده و خاموش ناشدنی است.
حکومت جمهوری اسلامی طی نزدیک به نیم قرن نه تنها هرگز مسئولیت این کشتار را نپذیرفته بلکه با همه توان کوشیده است حقیقت را بپوشاند. خانواده های جان باختگان عموما حتی از دانستن محل دفن عزیزانشان محروم مانده اند و آنان که توانسته اند نشانی از مزارها را بیابند، بارها با تهدید، تخریب و بی حرمتی روبه رو شده اند. بسیاری از جانباختگان تابستان ۶۷ را مخفیانه به شکل جمعی در خاوران و در دیگر مناطق ایران دفن کرده اند و خانواده ها هنوز هم نمی توانند آزادانه برمزار آنها سوگواری کنند. پیش از آن در اوایل دهه ۶۰ شمار بالائی از زندانیان اعدام شده را در بهشت زهرا و گورستان های دیگر شهرها بخاک سپردند و تعداد زیادی را نیز در دیگر گورهای بی نام و نشان دفن کردند.
رژیم حاکم بر ایران طی این چند دهه اقدامات ضد انسانی و سرکوبگرانه خود را تداوم داده است و امروز در تلاش است آثار جنایت خود را پاک کند. تبدیل قطعه ۴۱ بهشت زهرا به پارکینگ و نابود کردن مزار مخالفان اعدام شده در دهه ۶۰، کوششی است برنامه ریزی شده برای از بین بردن شواهد جنایاتی که باید روزی در دادگاه های مستقل و بین المللی بررسی شود. مزار جان باختگان، مدارک جرم‌اند، و تخریب آنها با هدف تخریب حافظه جمعی و نابود سازی مدارک تاریخی صورت می گیرد. غافل از آن که تاریخ با بولدوزر پاک نمی شود و حافظه مردم ایران با آسفالت دفن نخواهد شد. جمهوری اسلامی می‌تواند سنگ‌ها را بشکند و قبرها را ویران کند، اما نمی‌تواند آثار جنایات خود را از تاریخ و حافظه مردم حذف کند.
اعدام آزادیخواهان و مخالفان سیاسی رژیم اینک نیز همچنان ادامە دارد. برای عدەای از زندانیان سیاسی مانند شریفە محمدی، وریشە مرادی و شمار دیگری حکم اعدام صادر شدە و تعدادی از زندانیان بعد از جنگ دوازدە روزه اعدام شدەاند و ده ها زندانی سیاسی و عقیدتی همچنان در زندان های جمهوری اسلامی زیر فشار و تهدید قرار دارند. در جمهوری اسلامی اعدام به عنوان ابزار اصلی ارعاب و سرکوب به کار می‌رود و هر صدای آزادی‌خواهی با زندان و شکنجه پاسخ داده می شود. یاد جان باختگان تابستان خونین ۶۷ ما را به این حقیقت فرامی‌خواند که مبارزه برای دادخواهی با مبارزه برای لغو اعدام و آزادی بی‌قید و شرط زندانیان سیاسی پیوندی ناگسستنی دارد
بدون شک تا جمهوری اسلامی هست اعدام و زندان ادامه پیدا خواهد کرد. از اینرو پایان دادن به این رژیم مستبد و استقرار نظامی دموکراتیک تنها راهی است که می تواند به برچیده شدن بساط زندان و اعدام بیانجامد. اما با وجود همین رژیم آدمکش نیز می توان برای لغو فوری مجازات اعدام، آزادی همه زندانیان سیاسی و گذار به جامعه‌ای آزاد، عادلانه و انسانی به مبارزه ادامه داد. توجه داشته باشیم که مبارزه متحدانه و نیرومند نیروهای مخالف در خدمت عقب راندن حکومت قرار می گیرد و اجرای سیاست اعدام و دستگیری و زندان را برای حاکمان پرهزینه می کند.
حزب چپ ایران در برابر خاطره جان باختگانی که در طول حکومت اسلامی و در کشتار دهه شصت و به ویژه در قتل عام فاجعه بار ۶۷، به جرم آزادی خواهی و عدالت طلبی جان خود را از دست دادند، به احترام سر فرود می آورد. ما رنج بی پایان خانواده های داغدار و پایداری زندانیانی را که امروز نیز در بند گرفتارند، بخشی جدایی ناپذیر از مبارزه مردم برای آزادی می دانیم. ما در این سالگرد خونبار، دگربار، بر تعهد خود به امر دادخواهی پای فشرده و در این راه همراه خانواده های جان باختگان، نهادهای مدافع حقوق بشر، احزاب سیاسی چپ و دموکراتیک و همه آزادی خواهان به تلاش و مبارزه ادامه خواهیم داد. پاسداشت یاد جان باختگان تنها در پیگیری حقیقت و تحقق عدالت معنا می‌یابد و این هدف جز با اتحاد و همبستگی مشترک دادخواهان، دست‌یافتنی نخواهد بود.
هیئت سیاسی- اجرائی حزب چپ ایران
شهریور ۱۴۰۴- اوت ۲۰۲۵
افزودن دیدگاه جدید