در ایران رسم است کە مسئولین بعد از کنار گذاشتە شدن از مسئولیتی کە بە آنها محول شدە، بە منتقد تبدیل می شوند و حرفهایی می زنند کە هنگام داشتن مسئولیت باید می زدند و نزدند.
گاهی اوقات نیز در هنگام داشتن مسئولیت خیانت می کنند و وقتی با این کار ماهیت و نقش واقعی شان افشا می شود آسمان و ریسمان را بهم می دوزند تا اثبات کنند خیانتی را کە مرتکب شدەاند، از روی میل شخصی نبودە است.
آین پدیدە محدود بە کارگزاران حکومتی نماندە و عوامل حکومتی در تشکلهای کارگری نیز بە محض اینکە بە هر دلیل از مسئولیت کنار گذاشتە می شوند و مسئولیت تازەای بە آنها دادە نمی شود، بە فکر تلافی می افتند و تلاش می کنند با افشاگری و انتقاد از بالادستی ها و روسای خود از آنها انتقام بگیرند.
حسن کوە خواهی "نمایندە سابق کارگران" در هیات های بدنام حل اختلاف ادارە کار در غرب تهران کە معلوم نیست بە چە علت از مسئولیت خود کنار گذاشتە شدە، روز گذشتە بە حرف آمدە و زبان بە انتقاد از قانون بازنشستگی گشودە است.
انتقادی کە حکم نوشدار بعد از مرگ سهراب را دارد. ایشان در هنگامی کە مسئولیت داشت و پیش از آنکە این قانون تصویب می شد باید این حرفها را ولو اینکە پذیرفتە نمی شد می زد نە بعد از ابلاغ قانون جهت اجرا:
"حسن کوه‌خواهی، فعال کارگری و نماینده سابق کارگران در هیأت‌های حل اختلاف اداره کار غرب تهران، با تأکید بر اهمیت توجه به امنیت شغلی کارگران گفت: قوای مقننه و مجریه برای حمایت از صندوق‌ها و با هدف رفع ناترازیِ صندوق‌های بازنشستگی قوانینی در جهت افزایش سن و سابقه‌ی بازنشستگی گرفته‌اند که در این تصمیمات موقعیتِ ضعیفِ کارگران نادیده گرفته شده است"
ایشان در این اظهار نظر نقش انفعالی و بلکە همراهی خود با تهیە کنندگان این قانون بە عنوان "نمایندە" کارگر را فراموش می کند و از مسئولین بانی این کار انتقاد می کند کە چرا "موقعیت ضعیف کارگران" را هنگام تصویب این قانون در نظر نگرفتەاند!کاری را کە خود نکردە است از دشمنان طبقە کارگر انتظار دارد!
عجبا، اولا کارگر آن چنان کە در رژیم اسلامی ادعا کردە و آن را جا انداختە اند و تشکلهای حکومتی سعی کردەاند آنرا بە جامعە القا کنند، ضعیف و مستضعف نبودە و نیست. دوما این فکر کە انتظار دارد مسئولینی کە هموارە حقوق کارگر را بە نفع سرمایە داران حاکم قربانی کردەاند بە فکر حقوق کارگر باشند، اگر از روی حماقت نباشد بواسطە سر سپردگی بە اربابان قدرت است.
.اگر حقوق کارگر در خلافت مدعیان عدل علی بە غارت رفتە و می رود، بە خاطر ضعف کارگر نیست، بە دلیل سرکوب تشکلهای مستقل کارگری، ایجاد فضای استبداد و اختناق و سرهم بندی کردن تشکلهای حکومت ساختە است کە بە عنوان نمایندە کارگر بر پا کردەاند.
طبقە کارگر و مزدبگیر با احتساب خانوادە هایشان بیش از نصف جمعیت کشور هستند. بهمین دلیل چنین جمعیت بزرگی را نمی توان ضعیف و مستضعف و نیازمند حمایت از سوی اربان و عوامل قدرت دانست.
این عناوین زمانی برای فریب و سلطە بر زحمتکشان توسط خمینی و اعوان و انصارش برای کسب و قرص کردن پایە های رژیم عنوان و تکرار می شد، بعد از آن برای گرفتن دست آوردهای مبارزاتی کارگران بە عنوان طبقە ای کە "مستضعف" است و باید برای فربە تر شدن سرمایە داران و دلالان حامی و متحد خمینی مستضعفترنمودە شوند بکار گرفتە شد. با این همە این دوران در حال بسر رسیدن است و پردە فریب و نیرنگ در شرف افتادن.
افزودن دیدگاه جدید