آقای خامنه ای بخوبی می داند برای اینکه بتواند پسرش (مجتبی) را با مشروعیت کامل بر مسند قدرت بنشاند، نیاز به اجماع در درون حاکمیت دارد در غیر اینصورت، بنای رهبری مجتبی خامنه ای بر بستری ساخته خواهد شد که او را با چالش بسیار فراوان بعد از مرگ خامنه ای روبرو خواهد ساخت.
بنابراین آقای خامنه ای تنها دو راه برای جانشین کردن مجتبی خامنه ای (پسرش) در پیش روی خود دارد: فراهم کردن تمام مقدمات لازم برای روی کار آوردن مجتبی خامنه ای بعد از مرگ خود که مقدم بر همه چی بدست آوردن اجماع در درون حاکمیت متشکل از تمام فراکسیون های حکومتی خواهد بود. بدون اجماع و توافق چه با مراجع مذهبی قم و مشهد (وابسته به حکومت) برای تعیین مرجعیت مجتبی خامنه ای و چه با بخش مافیایی نظامی ـ امنیتی که در نبودن آقای خامنه ای مشکلی برای رهبر بعدی ایجاد نخواهند کرد. اگر چه راهکار اول برای آقای خامنه ای بسیار ایدآل و مقبول خواهد بود و از این راه هواداران وی میتوانند مدعی باشند که وی هیچ نقشی در رهبر شدن پسرش نداشته و این مجلس خبرگان بوده است که وی را به جای پدر نشانده است. اما با تمام این وجود این راه، تضمین شده نمی باشد چرا که نیروهای رقیب براحتی می توانند بعد از مرگ خامنه ای زیر همه توافق ها بزنند و سهم بیشتری برای خود طلب کنند. ریسکی که آقای خامنه ای باید آن را بپذیرد و راهی جز آن ندارد. او خود به خوبی می داند که کسانی که بدور او حلقه زده اند نه بخاطر روی مبارک وی بلکه بخاطر قدرت و منافعی ست که به جیبشان سرازیر است. بنابراین اعتماد به آنها از کمترین مشروعیت عقلانی برخوردار است. همانطور که وی تمام رقیبان خود را یکی پس از دیگری از سر راه برداشت تا توانست قدرت مطلق گردد، دیگران نیز فرصت را مغتنم خواهند شمرد تا سهم بیشتر و حتی مدعی رهبری باشند.
دومین راه و مطمئن ترین طریقه رسیدن مجتبی خامنه ای به رهبری جمهوری اسلامی در ایران، حضور و اقدام مستقیم آقای خامنه ای، تا وقتی در قید حیات است، می باشد. برای اینکار باید آقای خامنه ای تمام آن ملاحظات صوری را به کنار زده و از نفوذ و اقتدار خود بیشترین بهره را برده تا از این راه بتواند بدون هر ریسکی مجتبی خامنه ای را به عنوان رهبر سوم معرفی کند و نیز تا وقتی که زنده است از قدرت خود در پشت صحنه موقعیت مجتبی خامنه ای را تحکیم ببخشد. او باید رسما از رهبری استعفا دهد و مقدمات رهبری مجتبی را خود رهبری کند. او بخوبی مواضع مردم را می داند ولی خطر از درون حاکمیت است که او را بیش از هر چیز دیگری نگران می کند.
جمعه ۱۱ خرداد ۱۴۰۳
۳۱ مای ۲۰۲۴
خسرو میرمالک ثانی
افزودن دیدگاه جدید