فوریه 2021

برای مخالفین حکومتی روحانی کە فریبکارانە سنگ دفاع از فقرا و محرومین را بە سینە می زنند هم آسان نیست کە با اجرای کج و معوج و نصفە نیمە ی یکی از وعدەهای ٤٢ سال پیش خمینی توسط رقیب سیاسی شان مخالفت کنند، چون در آن صورت ادعاهای خودشان نزد مردم بیشتر زیر سوال می رود.ضرباتی کە روحانی و حکومت طی سالهای گذشتە بە مردم زحمتکش وارد کردەاند با این کارها نە قابل جبران است و نە کسی را فریب می دهد

چنان که دین باکر Dean Baker، اقتصاددان، در نیویورک تایمز خطاب به سرمایه داران نوشته است: "شما کارگران را به خوداستثماری می کشید؛ آن هم به روشهائی که برای جلوگیری از آنها مقررات لازم وجود دارند". استانلی آرونوویچ Stanley Aronowitz، پژوهشگر دانشگاه نیویورک، هم در همان جا می نویسد: "این وضع را می توان بردگی مزدی هم نامید؛ وضعی که در آن کارفرما – خواه شرکت واسطه باشد خواه مشتری - به یمن تکنولوژی، همه کارت های بازی را در اختیار دارد".

تا آنجا کە قضیە مربوط بە تشکل های کارگری ست در ایران اصولا حتی تشکل آزاد کارگری پایە کە حق فعالیت آزاد داشتە باشد وجود ندارد کە زنان بتوانند در آنها مشارکت نمایند تا برسد بە افزایش مشارکت زنان در سطوح عالی! این ادعا حتی در مورد تشکلهای کارگری حکومتی نیز صدق نمی کند. وقتی حق فعالیت سندیکایی وجود ندارد و مقاولە نامەهای مربوط بە آزادی تشکل در ایران اجرا نمی شود صحبت از حضور زنان و اجرای مقاولەنامە ١٠٠ چیزی جز فریبکاری و شارلاتانیسم نیست.

این کە کارگران در عمل بە این نتیجە رسیدەاند کە بین جناح های حکومتی در مورد خصوصی سازی و حمایت از دزدان و اختلاسگران تفاوتی نیست خود تجربە مفیدی است کە در مبارزات بعدی بە کارگران کمک می کند تاکتیک های مبارزاتی شان را تدقیق کنند همچنین مبارزات کارگران هفت تپە و گسترش بیسابقە مبارزە طبقاتی در جامعە بحران و فساد زدە موجب بر افتادن سریعتر نقاب کاذب عدالت خواهی دارودستە رئیسی شد

در بخش نخست این مقاله چنان که خوانندگان آن به خاطر داشته باشند، تأکید شد که هدف اصلی، نقدنگاه بدبینانه بدیو به جنبش ها، بویژه جنبش های نوین و جدیدی است که حول مطالبات مشخص و در اشکال رنگارنگ شکل می گیرند و تناقضات وی در این باره. نوشته کنونی هم بر همان پایه سعی دارد تا جائی که آن نگاه با نگاه فلسفی و نظری اندیشه های بدیو ارتباط پیدامی کند به آن به پردارد و از ورودبه بحث انتزاعی اجتناب ورزد. از آن جا که این جنبش ها هستند که اهرم های اصلی تغییر و دگرگونی در جوامع انسانی به شمار می روند، و جایگزینی هم برای آن ها وجودندارد

گوهر خانم، با تنها فرزندش محمدرضای ۱۰ - ۹ ساله، زندگی می‫کرد. تفاوت سنی میان مادر و فرزند به چشم می‫خورد. پسر پرتحرک و خوش سرو زبان و شلوغی بود. گوهر خانم از پا درد و ورم دست‫ها و انگشتانش می‫نالید و در کارهای روزمره، از خرید نان و مواد غذائی شکوه می‫کرد و من دلسوزانه در خرید و آشپزی به او کمک می‫کردم. او یک چرخ خیاطی سینگر داشت که از آن درآمد ناچیزی به دست می‫آورد. به تدریج میان ما رابطه‫ی دوستانه برقرار شد. از زندگی ما در شهرستان و از خانواده می‫پرسید و من هم "داستان‫هائی!" برایش بازگو می‫کردم.

هم اکنون در آستانە سال روز انقلاب بهمن بە نظر می رسد کە دوبارە شبح برآمد تودهگیر دیگری بر فراز ایران در حرکت است؛ فریاد اعتراض گروە های اجتماعی مختلف علیە رژیم از هر سو بلند است. همان مطالباتی کە مردم ٤٢ سال پیش برای آنها انقلاب کردند و در اثر تسلط و خیانت خمینی و دارودستە وی بر کشور هیچ کدامشان عملی نشدند مطالبات اصلی امروز مردم هستند. مطالباتی همچون نان کار آزادی عدالت اجتماعی، دمکراسی، برابری.

از آن سال‌ها بسیار گذشته است؛ همسرش هنوز هم در داغ ِ«داد» باقی ست؛ «داد»ی که ستانده نشد و مادر، دختر سه ماهه را بدون پدر، با همه ی سختی‌ها به سرانجام رساند ... دختری که یادگار آزادگی بود و «آزاده» ...