می 2019

دوم اما "بلوک" سازی است از ترکیب ولی فقیه و سپاه پاسداران. ما از نیمه های دهه 70 به درستی بر افزایش شتابناک سهم و نقش نهاد پاسدار انقلاب اسلامی در نظام جمهوری اسلامی انگشت گذاشتیم و در ادبیات خود گفتیم و نوشتیم که چنگال های آن در حوزه های نظامی، امنیتی، سیاسی، اقتصادی و عقیدتی همچنان و بیش از پیش بر جان این کشور فرو می رود و خواهد رفت.

اکنون که سرنوشت میلیون‌ها انسان، طبیعت پیرامون آن و نیز سرنوشت نسل‌های آینده، بازیچه‌ی مطامع و مقاصد اقلیتی زورگوی و جنگ افروز شده است، باید با رساتر کردن فریاد مخالفت با هیولای انسان‌خوار جنگ، در جلوگیری از فاجعه کوشید. این، وظیفه تاخیرناپذیر همه انسان‌های شرافتمند صلح‌طلب در ایران، منطقه و سرتاسر جهان است.

انگلس اضافه می‌کند که جنگ خیابانی در آینده در صورتی موفق خواهد شد که این تعادل نامطلوب توسط عوامل دیگری جبران شود. (نکته‌ای بسیار مهم که در قیام‌های وسیع خیابانی سال‌های اخیر در خاورمیانه شاهد بوده‌ایم.) و اضافه می‌کند، «طنز تلخ تاریخ همه چیز را وارونه می‌کند. ما ‹انقلابی‌ها’، ‹شورش‌گران› با اتخاذ روش‌های قانونی وضعیت به‌مراتب بهتری از پی‌گیری شیوه‌های غیرقانونی و قیام، داریم.»

تاریخ سوسیالیسم لحظات مهمی را پشت سر گذاشته که یکی از حساس‌ترین و سؤال‌برانگیزترین آن‌ها لحظه‌ای است که در دومین کشور صنعتی پیشرفته‌ی جهان، آلمان، به‌دنبال شکست در جنگ جهانی اول و انقلاب ۱۹۱۸، قدرت دولتی به دست سوسیالیست‌ها می‌افتد. یک دهه بعد نیز سرمایه‌داری جهانی با بزرگ‌ترین بحران سراسری خود در معرض فروپاشی قرار می‌گیرد، و در هیچ یک از این دو مورد سوسیالیست‌ها نمی‌توانند کاری از پیش ببرند، و سرمایه‌داری به حیات خود ادامه می‌دهد، و قدرت جهانی خود را گسترش می‌دهد. این رویدادها را چه‌گونه می‌توان توضیح داد؟

در ابن شماره می خوانید:

-یادداشت صلح شرط مقدم برای نان و آزادی است!
-اعتراض در هفت تپه ادامه دارد ...
-بیم و امید در زمانۀ اتوماسیون انبوه: مباحثه در آیندۀ کار- بخش چهارم
-گذری کوتاه به مشکلات معلمان زن در آموزش و پرورش
-اعتصاب کارگران تِکِل در ترکیه و آغازی نو برای مقاومت کارگری- بخش پایانی
-برگهایی از تاریخ جنبش سندیکایی ایران – ١٣

جمهوری اسلامی با کانون نويسندگان دشمنی ديرينه دارد. کشتار تعدادی از اعضای کانون از جمله محمد مختاری و جعفر پوینده و توطئه علیه تعدادی از نویسندگان عضو کانون از طریق تلاش به سقوط اتوبوس حامل آنان به قعر دره در مرداد ماه سال ۱۳۷۵ درمسافرت به کشور ارمنستان که با هوشیاری خود نویسندگان با شکست مواجه شد، فقط دو نمونه از نمونه های بسیار این دشمنی اند.

مردم عادی جنگی با کسی ندارند، خواهان صلح اند، از مذاکرە حمایت می کنند و در حال حاضر مذاکرە را راه درست دور کردن خطر جنگ از سر مردم ایران و منطقە و برقراری صلح می دانند. کارگران و زحمت کشان و نیروهای ترقی خواە و مردم دوست و همە عدالت خواهان می دانند کە بروز یک جنگ احتمالی چە مصیبت بزرگی بر سر مردم و ایران می آورد و بهمین جهت بە همان اندازە کە با حکومت مخالفند و با آن مبارزە می کنند با هر نوع جنگ و تجاوز خارجی بە هر دلیل و بهانە و از جانب هرکس کە باشد مخالف هستند و با آن و برای حفظ صلح مبارزە خواهند کرد.