حداقل بازده – دستمزد حداقلی استعماری در صنایع شیلات ساموا - بخش یازدهم

تجربه کارگران
سال 2014 که فرارسید کارگرانی که وسیله دولت فدرال مصاحبه می شدند اکثرا گفتند ترجیح میدهند حداقل دستمزدها بالا نرود اگر تضمینی برای وجود کار نباشد. احتمال تعطیل کامل استارکیست و مرغ دریایی همه کارگران را از ادامه امکان زندگی حداقلی نیز نگران کرده بود. واقعیت احتمال تعطیلی کارگاه ها و یا کاهش ساعات کار، و از همه مهمتر انتقال کارگاه ها به خارج از ساموای آمریکا، جایی که کارگران ارزان باشند، باعث شد که کارگران قرارداد موجود را امضا کنند - سناریوی همیشگی تهدید اقتصادی که سرمایه داری در تمام تاریخ از آن استفاده کرده است. در 2015 لاین تواتاما، کارگر استارکیست نوشت: "ما به حداقل دستمزد راضی هستیم، این تنها اقتصادی است که ما در اینجا در دسترسمان است و تنها وسیله ای است که می توانیم با آن از خانواده مان حمایت کنیم و تنها وسیله ای است تا غذای سفره مان را تامین نماییم. من هر چقدر را که کارفرمایم عرضه کند برمی دارم برای آن که زندگی ما به آن وابسته است."

یک کار با حقوق ثابت که گذران زندگی را تامین کند همواره در ساموا حرف آخر را زده است. همین قدر که کارفرما به رسم و رسوم فرهنگی بومی در حمایت از کارگر و تامین زندگی حداقلی این اجتماع متعهد باشد برای آنها کافی بوده است و کارگران به کار کثیف و پرداخت دستمزد کم رضایت داده اند چرا که بدیل دیگری در مقابلشان نبوده است. آنها که از حق شهروندی برخوردار نیستند که بتوانند شال و کلاه کنند و برای کار به ایالات دیگر مهاجر شوند. هرچه هست در همین جاست.

شرایط جدید
پس از سه مرحله افزایش دستمزد پایه بین سال های 2007 تا 2009، کنگره ایالات متحده موافقت کرد که جلوی افزایش های مرحله ای بعدی را بگیرد. در ساموای آمریکا و جزایر مشترک المنافع شمال ماریانا قانون یکدست سازی دستمزد ها با ایالات پنجاه گانه بدلیل افزایش بیکاری متوقف شد. تا سال 2009 تعداد مشاغل موجود در ساموا 17% کاهش یافته و در ماریانا این رقم به 24% رسیده بود. نمایندگان دموکرات در کنگره که این قانون را در دوره ریاست جمهوری جمهوریخواهان (جورج بوش) تصویب کرده بودند این بار در دوره ریاست جمهوری اوباما (دموکرات) آن را پس گرفتند و لغو کردند. آنها پذیرفتند که در این مورد یعنی تحمیل قانون فدرال به منطقه تحت حاکمیت امریکا که باعث شده است عده ای کارشان را از دست بدهند، اشتباه کرده بودند. این اتفاق بیش از آن که موید یک خطای اصولی باشد در واقع نشان دهنده سیاست های حزبی و مواضع جناحی در کنگره و اختلافات حزبی بود و کمتر ریشه در حل مشکلات مردمی داشت که باید کنگره برایشان برنامه ریزی می کرد. یک ادعای جمهوریخواهان این بود که دموکرات ها برای منافع کمپانی مادر استارکیست که در سانفرانسیسکو حوزه نمایندگی خانم پلوسی قرار داشت حالا به این تصمیم جدید دست زده اند.

در سال 2011 کنگره قانون "مناطق ایزوله" را تصویب کرد که افزایش دستمزد پایه را در مناطق منفک از ایالات پنجاهگانه تغییر داد و هر جهش دستمزدی را برای سه سال متوقف نمود. قانون همچنین مقرر کرد که بجای برابرسازی دستمزدها در هر سال یک بار، نرخ تورم به هر سه سال یک بار تقلیل داده شود. اقای میلر نماینده کالیفرنیا در کنگره در سخنانش گفت که منطقه ساموا شباهتی با مناطق دیگر آمریکا ندارد و لذا نباید هم از قوانین داخلی فدرال تبعیت کند. وی از جمله استدلال کرد که اقتصاد ساموا از تنوع ایالات دیگر برخوردار نیست و در نتیجه افزایش حقوقها باعث فرار سرمایه از منطقه و خروج کار از آنجا خواهد شد.

قانون مناطق ایزوله همزمان به دپارتمان انرژی که مسئول محیط زیست برای پس مانده های هسته ای هم هست، اجازه داد یک منطقه در جزایر مارشال را برای زباله های هسته ای ارتش تعیین و برای دفع این زباله ها آماده سازد. گرچه این مجمع الجزایر یک سرزمین مستقل است اما از نظر امنیتی تحت کنترل ایالات متحده آمریکاست. تحمیل این بند به قانونی که هیچ ارتباطی با ارتش و امنیت هسته ای ندارد، خود نشاندهنده این واقعیت است که برای ایالات متحده این سرزمین های تحت کنترل و مستقل از آمریکا فقط ارزش امنیتی و نظامی دارند و بنابراین تا جایی که منافع امنیتی در خطر نباشند دولت فدرال هم خود را متعهد به مردم ساکن در آن مناطق نمی داند.

یک اتفاق دیگر هم در این زمان نشان داد که نمایندگان کنگره همه بدنبال منافع محلی خود بودند. سناتور جمهوریخواه از ایالت جورجیا، جانی ایساکسون، پرچمدار کاهش برابرسازی دستمزدها در ساموا از پنجاه سنت به چهل سنت شد. کمپانی سه مرغ دریایی کارگاه خود را در ساموا بالکل تعطیل کرد و 2400 کارگر خود را در ساموا اخراج نمود. سپس کارگاه کوچکی را در لیون جورجیا تأسیس کرد که فقط 200 کارگر داشت، اما تنها بسته بندی کنسروهای تون را در انجا انجام میداد و کار ماهیگیری، تهیه و اماده سازی را در جنوب شرق آسیا با هزینه بسیار نازلتر انجام میداد اما به خاطر همان کارگاه کوچک همه را با مارک تولید آمریکا و با معافیت از پرداخت تعرفه گمرکی در داخل آمریکا به فروش می رساند.