سیاست

گذار به برآمد چپ و اپوزیسیون دموکراتیک در سپهر سیاسی کشور و به شکست کشاندن جمهوری اسلامی در تداوم حذف اپوزیسیون از صحنه سیاسی چالش بزرگی است که مقابل همگان قرار دارد. این مهم تنها با ایجاد تشکلی متحد، تصمیم‌گیر و معطوف به اقدام و عمل سیاسی، شایسته‌سالار و همبسته، شانسی برای موفقیت پیدا می‌کند

تاریخ صد و پنجاه ساله ی مبارزه در ایران علیه استبداد نشان می‌دهد، جریاناتی می‌توانند تاثیر سیاسی مشخص داشته باشند که از دل یک ضرورت تاریخی بیرون آمده باشند. در میان مبارزات مشروطه و هنگامی که قحطی و فلاکت رهآورد حکومت مستبد قاجار بود، فرقه‌ی اجتماعیون عامیون از دل این وضعیت تاریخی بیرون آمد و وظایف تاریخی خود را انجام داد.

اینکه نسل جدید به خیابان ریخته در دیماه نود و شش، سطح نوینی از جنبش توده ای با خواسته های ماورای جنبش های قبلی را به میدان آوردند، شکی نیست. اینکه دیگر جایگاهی برای دنباله روی از ورزشکستگان سیاسی جناح های حکومت باقی نمانده است، در آن هم شکی نیست. بهتر است رفیق شیدان بر اساس همین نتیجه گیری خویش حرکت نموده و به جای سوء اعتماد به وحدت نوین چپ، این قدم را گامی راستین در راستای آفرینش آلترناتیو سیاسی سوسیالیستی ارزیابی نموده و آن را به فال مثبت بگیرند

با توجه به طیف‌های مختلف تشکیل دهنده، این حزب تازه تاسیس حامل دو تناقض حل نشده در درون خود است که زمان حل آن دیر یا زود فراخواهد رسید. یکی تناقض میان سوسیالیسم یا کمونیسم و سوسیال دمکراسی است (پذیرش یا براندازی نظام سرمایه داری و مالکیت خصوصی) و دیگری اختلاف نظر بر سر چگونگی موضع گیری در نبرد سیاسی واقعا موجود در صحنه سیاسی ایران میان دو جناح عمده سیاسی است.

در این کوران شتابگیر جهانی شدن، حزب چپ ایران (فدائیان خلق) باید قبل از همه تکلیف خود را با ارکان تشکیل دهنده اقتصاد جهان، یعنی موضوعیت بازار و مالکیت بر وسایل تولید، روشن کند. می دانیم که بخشی از فعالین چپ در کشور ما هنوز فکر می کنند سقوط شوروی به دلیل ممنوعیت های سه گانه فوق نبوده است و به دلیل خیانت رهبران یا نفوذ سیا بوده است. حزب چپ ایران (فدائیان خلق) مثل هر حزب چپ دیگر ضرورتی ندارد که در باره نظام های اقتصادی که ممکن است توسط نسل های بعدی ساخته شود اظهار نظر کند.

امیدوارم حزب چپ ایران(فدائیان خلق) به عنوان بخشی از جریان سوسیال دموکرات ایران پایه هایش را مستحکم کند و با نوآوری های فکری و سیاسی و تشکیلاتی راهی به داخل کشور و نسل جوان بگشاید. تفکر و رویکرد سوسیال دموکراسی به گمان من با توجه به اعتراضات دی ماه گذشته در ایران و با توجه به رشد پوپولیسم فریبکار در سطح جهانی یک پاسخ اصیل به نیاز واقعی به عدالت و بهبود زندگی در همه جای جهان و از جمله در میهن ماست.

فکر می کنم کە حزب چپ (فداییان خلق) اگر رهبریش خوب و بە موقع عمل کند، ظرفیت بسیار بالایی برای جذب نیرو دارد عدە زیادی از منفردین چپ کە از نحلە های دیگر چپ هستند بتدریج بە آن ملحق خواهند شد. حزب باید تلاش کند مواضع درست و شفافی در قبال مردم و کشور اخذ کند. از نظر فکری و سیاسی سطح دانش اعضایش را ارتفا دهد، و روی مواضع و برنامە هایش استوار بماند و پیگیرانە ازمطالبات برحق و درست گروە های اجتماعی بویژە کارگران یدی و فکری و عموم زحمت کشان دفاع کند

راهبرد اصلاح طلبی حکومتی در همان زایش خود آبستن بن بست بوده است؛ از همان آغاز بروزش! اما هم جامعه می بایست این تجربه را پشت سر می گذاشت و هم تحول خواهی حق نداشت بر این امکان نیمه جان برای جان یافتن نیروی گذار در کشور چشم بپوشد. اکنون هم خطاست هرگاه جریان اصلاح طلبان حکومتی نادیده گرفته شود. راهبرد تحول طلبی نه حالا که همواره در این بیست سال، خود را همواره رقیب راهبرد اصلاح طلبی حکومتی می دیده بی آنکه هرگز آن را خصم خود بپندارد.

باید مدبرانه و بردبارانه به ابزار استفاده بهینه از این نیرو نیز دست یابیم. سعی کنیم همدیگر را بفهمیم، تصحیح کنیم، تکمیل کنیم و بدانیم که تنها دست در دست یکدیگر می توانیم این کشتی را که در میان طوفان های زیادی سفر خود را آغاز کرده است، به سرمنزل مقصود برسانیم

حزب چپ ایران (فدائیان خلق) که در جریان کنگره وحدت پا به عرصه سیاست در ایران امروز گذاشت نیز با وجودیکه افراد و سازمان‌های شناخته شده چپ قدیمی در تولد آن نقش داشتند، اما آنرا باید بمانند کودکی تازه متولد و جدیدا پاگذاشته به عرصه حیات سیاسی ایران بحساب آورد، که قبل از هر چیز بهتر است خود را خوب بشناسد و به شایستگی بشناساند.

من با نگرانی پیگیر آن بودم که آیا شکلی از وحدت تأمین خواهد شد یا نه. در این چند سال از نزدیک شاهد کوشش بسیار زیاد برخی دوستان نزدیکم برای رسیدن به هدف وحدت بودم. در این لحظه به آنها و به تمام کوشندگان راه وحدت تبریک می‌گویم. این وحدت مرا از شادی سرشار کرد.

اکنون که کنگره مشترک به پایان رسیده است. همه ماها با نگاهی مثبت و با امید به اینکه "حزب چپ ایران (فداییان خلق)" بتواند امتداد اجتماعی و تاریخی خود که همانا جنبش اجتماعی و تاریخی فداییان خلق هستند، گسترش و پیوند یابد. همان فداییانی که...

ما شاهد دو نوع واکنش نسبت به اين پروژه در بين احزاب و سازمان‌های سياسی چپ بوديم. برخی از آنها برخورد مثبت داشتند و ابراز خوشحالی کردند و برای اين پروژه آرزوی موفقيت نمودند. برخی ديگر سياست سکوت اتخاذ کردند و سخنی بر زبان نياوردند. اين برخوردها از جمله در دعوت از احزاب و سازمان‌ها برای شرکت در کنگره مشاهده شد. در کنار احزاب و سازمان‌های چپ، عده قابل توجهی از فعالين چپ از پروژه استقبال کرده و در کنگره حضور خواهند يافت

شايد بتوان گفت که اهميت اصلی برگزاری کنگره و وحدت سه جريان، شنا کردن در جهت مخالف روندهای جاری در بين جريان های سياسی و به ويژه احزاب و سازمان های چپ است. نگاهی به صفوف چپ در طی سه دهه گذشته، حکايت از جدائی ها و انشعاب ها دارد. کمتر موردی را می توان يافت که امر وحدت در صفوف نيروهای سياسی پيش رفته باشد. ميزان جدائی ها و انشعاب ها قابل مقايسه با نزديکی ها، همکاری و وحدت نيست.

نام فدائی بیشتر بازتاب دهندە یک منش است تا هویت. فدائی کسی است کە خود را فدا می کند، و در این مورد خاص خود را فدای مردم ایران در مبارزە با حاکمان مستبد و زورگو می کند، بویژە اقشار فقیر و زحمتکش آن. بنابراین فدائی قبل از اینکە معرف چیز دیگری باشد، معرف یک حالت روحیست در تقابل با جریانی دیگر. در حالیکە نام یک جریان سیاسی باید قبل از هر چیز معرف هویت آن باشد و نە منش آن. در واقع معرف برنامە نظری و سیاسی آن

جمهوری اسلامی سد راه هر نوع تغيير مثبت بنيادين در کشور ماست و به جهت ساختار و ترکیب قدرت حاکم و عملکرد مخرب خود طی چهار دهه گذشته، با وضعیت بن بست مواجه است. ساختار سياسی ـ حقوقی جمهوری اسلامی راه اصلاحات را مسدود کرده است. برون رفت از وضعيت بحرانی کشور و خروج از بن بست، مستلزم تغييرات اساسی در ساختارهای سياسی و تغيير قانون اساسی است. 

همکاری ایران با هند می تواند در چارچوب یک سیاست موازنه مثبت ارزیابی گردد و از باج دهی‌های جمهوری اسلامی به چین از جیب ملت ایران به سبب تحریم ها و پیامدهای پسا برجامی آن بکاهد، بی آنکه دو کشور چین و ایران را رویاروی یکدیگر قرار دهد.

ما خواهان تامين و تضمین آزادی بیان، اندیشه، مطبوعات، گردش آزادانه اطلاعات و اجتماعات هستيم و از مبارزه نويسندگان، هنرمندان و روزنامه نگاران عليه سانسور دفاع می کنيم. ما خواهان آزادی تشکیل و فعالیت احزاب سیاسی و تشکلهای دموکراتیک و آزاد تشکل های صنفی سندیکائی گروه های اجتماعی میباشیم

پیش‌نویس سند سیاسی، جمهوری اسلامی را اصلاح‌ناپذیر ارزیابی نمی کند. این سند جمهوری اسلامی را مانع اصلی استقرار آزادی، دموکراسی، عدالت اجتماعی و توسعه پایدار نتیجه نمی‌گیرد. گویا با برچیده شدن بساط ولایت فقیه و محدود شدن قدرت و نفوذ نظامی-امنیتی‌ها و راست افراطی و تغییر قانون اساسی در این جهات، این خواست‌ها تحقق می‌یابند

گفتمان گذار به دموکراسی با توجه به بحران سياسی کشور، جای خود را در صحنه سياسی کشور باز کرده است. برای گذار از جمهوری اسلامی به دموکراسی با حداقل هزينه، جلوگيری از فروپاشی کشور و جنگ داخلی، ارائه طرح سياسی و همکاری و اتحاد نيروهای جمهوريخواه دموکرات و سکولار به امر تاخيرناپذير تبديل شده است.

رفراندوم و انتخابات آزاد، نقش افق گشایی مبارزاتی برایتلاش‌های مدنی جامعه سیاسی ایران بمنظور گذار مسالمت آمیز از این نظام داشته‌ ودارند. اما با این تذکر که هرچه جلوتر می رویم، افق گشایی بویژه در وجود رفراندوم،جنبه زمینی‌تری می یابد، ندایشدر خیابان شنیده می شود و خصلت شناسنامه‌ای فزون تریدرمبارزه سیاسی جامعه علیه حکومت به خود می گیرد.اگر کسانی هستند کهبرای رفراندوم در همین توازن قوای موجود جنبه عملی شدن قایلند،من یکیچنین نمی اندیشم

سياستی که وجود اسرائيل را انکار می کند به نفع هيچ کدام از مردم خاورميانه و منجمله فلسطينی های مقيم يا پناهنده در کشورهای همسايه نيستند و فقط می توانند به زجر و فلاکت بيشتر برای همه مردم خاورميانه بيانجامند.

بی‌تردید راهبرد جدید نظامی آمریکا و برنامه جدید سلاح هسته‌ای این کشور که به آنها اشاره رفت، به مسابقه تسلیحاتی در سراسر جهان دامن خواهد زد و جهان را نا امن‌تر از آنچه که امروز هست خواهد کرد و صلح جهانی را با خطر بیشتری روبرو خواهد ساخت.

رفراندوم مد نظر نیروی تحول خواه، رفراندومی است معطوف تحول ساختاری در قدرت سیاسی. متوجه تحولات حقیقی- حقوقی به منظور تدوین قانون اساسی نوین و تعیین تکلیف جامعه با ولایت فقیه که رکن پایه‌ای قدرت حاکم است. چنین رفراندومی تفاوت بنیادی با رفراندوم مطروحه توسط اقای روحانی دارد. اولی رفراندوم برای باز تعریف نسبت جامعه با حکومت و قانون اساسی آنست؛ حال آنکه دومی باز تنظیم مناسبات جناحین جمهوری اسلامی با همدیگربه حساب اراده مردم ورای خلایق!

طرح همه پرسی و مراجعه به صندوق رای هر چند برای فشار به جناح مسلط بیان شده اما می بایست ساده از آن نگذشت. روحانی شاخک های حسی اش خوب کار می کند. از وضعیت و موقعیت خودی های حاکم، اطلاعات زیادی دارد. او نشان داده است که بی گدار به آب نمی زند. طرح همه پرسی او در سالروز انقلاب نشانه تغییر وضع کیفی در موقعیت بالائی هاست

چپ در اساس انترناسیونالیست است و مدافع برابری در همه زمینه‌ ها. پان اما چون برتر بین است طبعاً نمی تواند نگاه چپ را مانع از تحقق هدف خود نبیند. جدا از این منطق عام و همه شمول و فراگیر در باره همه پان ‌ها، اما حتی یک نمونه مشخص از ناسیونالیسم افراطی را در جهان و تاریخ معاصر سراغ نداریم که علیه چپ نباشد. "یاشار"ها این را بهتر از من می دانند که چهرگانی‌های زمانی نماینده مجلس اسلامی، تعرض پان ترکیستی خود در دهه 60 و هفتاد را با حمله به "خیانت" های چپ‌ ها و "فرقه" در حق آذربایجان شروع کردند!

مطالعات فرهنگی در ایران که عمر درازی نیز ندارد مطلقاً به هیچ جنبه از حیات تهی‌دستان شهری نپرداخته است. مطالعات فرهنگی در ایران، برخلاف نخستین سال‌های شکل‌گیری مطالعات فرهنگی در بریتانیا که هویتی رادیکال داشت، عمدتاً رنگ‌مایه‌ای محافظه‌کارانه دارد و در بهترین حالت فقط طبقه‌ی به‌اصطلاح متوسط را موضوع پژوهش‌های خود قرار داده است

بررسی های تاکنو نی از خیزش دی ماه بارها به شرکت نداشتنن نهاد های مدنی و جنبش های اجتماعی در آن اشاره رفته است. با توجه به کو تاه زمانی این حرکت خو د جوش و ناگهانی توده ای که بدون هر گو نه برنامه ریزی از پیش آماده شده، البته مانند همه ی خیزش ها و قیام های شبیه، رو ی داد، نمی  تو ان شرایط حاکم استبدادی در ایران انتظار و اکنش های سریع و همگام با آن را از این گونه نهادهاو جنبش های مدنی داشت.

آیا دراین شرایط حساس، هنوز وقت آن نرسیده که، احزاب، سازمان ها و دیگر نیروهای فعال فکری، فرهنگی و سیاسی آزادیخواه، دمکرات و عدالت جوی مستقل از حکومت و مستقل از دولت های خارجی، در راستای تحقق آرزو و نیاز ملی- مردمی کشورمان و رفع خطرات خارجی، حول اهداف مشترکِ آزادی، دمکراسی و دولت دمکراتیک، دور هم جمع بشویم و کانونی، شبکه ای و یا کنگره دمکراتیک مشترک و مستقلی بسازیم و در مبارزات مردم و روندهای سیاسی جاری در جامعه و حول کشور، مشارکت جدی و فعال و ایفاگر نقش موثری در سرنوشت جامعه وکشورمان داشته باشیم؟؟

فراموش نباید کرد که عدم توجه لازم آزادیخواهان به مطالبه "هویت خواهی"های ملی در کشورمان ایران، می تواند خطایی باشد از نوع راهبردی! یک دلیل فاصله گیری بخش قابل توجهی از"هویت خواهان" ملی در مناطق تحت تبعیض کشور از مرکز، از مرکز نشینان و در عمل از مرکزی اندیشان همچون طیفی شامل افراطیون تا معتدل ها، چه در آذربایجان و چه در کردستان، بلوچستان، میان عرب های خوزستان و ترکمن ها را می باید که در نحوه برخورد ناسیونالیسم ایرانی با آنان سراغ گرفت.

حکومت جمهوری اسلامی و در راس آن دستگاه ولایت فقیه امروز از ضعف و زبونی است که نیازمند اعترافات تلویزیونی شده تا به مردم جامعه تهاجم کند. حکومتی که در هر "انتخابات" به رغم ایجاد انواع و اقسام فلیترها و حذف همه نیروهای مردمی، باز از دورترین فرد خودی، در یک انتخابات غیرآزاد و غیردموکراتیک زیر کنترل مقامات انتصابی، شکست میخورد

ولایت، شگفت پدیده‌ای است و آن نوع "اکسیر"ی که هر "طلا"یی را تواند مس سازد! این، مسند و منصبی به نام ولایت است که شر اصلی می باشد و نه کسی که بر آن نشسته است. ولی فقیه نیست که ولایت می آورد بلکه ولایت است که ولی فقیه می پروراند! بهترین را هم بر آن بنشانند، بدل به هیولا می شود! ولایت فقیه، از خمینی شاعر فرمان قتال بیش از چهار هزار زندانی طی چند روز را می گیرد و از خامنه ای شعر دوست یک ستمگر اخموی کنونی می سازد.

کارزار اخیر تظاهراتی پان ایرانیست ها در روزهای اخیر در اقصا نقاط جهان و در کشورهای مختلف، بخصوص آمریکا و اروپا نشان داد که از یک طرف هزینه قابل توجهی روی این قضیه گذاشته بودند، دوما حرکت آنها بصورتی مستقل و مجزا از جریان های دیگر سکولار و دموکرات هدایت ، سازماندهی و اجرا میشد. این در شرایطی بود که آنها از بقیه میخواستند که به صف آنها بپیوندند و زیر پوشش رهبری آنها به اعتراضات خویش برعلیه جمهوری اسلامی ایران بپردازند

با چنین رویکردی است که جمهوری اسلامی داستان خودکشی زندانیان را بدون شرم اعلام می کند. این حکومت و مقامات امنیتی و قضائی اش برای خاموش کردن حرکت مردم هنوز در این توهم اند که می توان با سرکوب حرکتی را که در اعماق جامعه و در گستره کل کشور سر برآورده، خاموش کنند. اینکه رژیم مرگ در زندان را به خود زندانیان متصل کرده است، نه برای فریب مردم، که در اساس برای کاشتن تخم ترس و ارعاب در دل مردم است. می خواهند عقوبت یک اعتراض در جمهوری اسلامی را گوشزد نمایند. می خواهند مرگ را سزای اعتراض به فساد و رانت خواری و استبداد در اذهان مردم بنشانند و وحشت را در چشم

از آنجایی که شکاف سیاسی موجود در ایران بر محور تضاد بین دموکراتیزه کردن جامعه و اقتدارگرایی است. سناریو های احتمالی، سناریو هایی در مسیر گذار دموکراتیک در جامعه ایران هستند، اما این بدان معنی نخواهد بود، که همه سناریو ها اجبارا به دموکراسی منجر خواهند شد، زیرا مجموعه ای از پارامتر های مختلف در دایره ای از تاثیرات متقابل قرار دارند و با دینامیسم مختص به خود، با یکدیگر در ارتباط هستند.