دیروز، یکشنبه 30 اکتبر، دور دوم انتخابات ریاست جمهوری برزیل برگزار شد و لوئیز ایناسیو لولا داسیلوا در یک رقابت فشرده با ژائیر بولسونارو، به پیروزی رسید.
پیروزی لولا بر بولسونارو، به لحاظ شخصی، پاداش اجتماعی به لولا بابت سلامت سیاسی اوست که زمانی راست افراطی در برزیل، با زدن اتهام رشوه خواری به او، به تخریب آن برخاسته بود. این پیروزی همچنین پیروزی دیگری برای چپ در امریکای لاتین در ادامۀ موج اخیری است که پیشتر در آرژانتین، شیلی و کلمبیا جاری شده است؛ و قطعاً به معنای چرخشی در سیاستهای راست افراطی در 4 سال گذشتۀ برزیل، اعم از سیاستهای داخلی و خارجی آن، است: چرخشی که آسان نخواهد بود. اولاً میراث اجتماعی-اقتصادی که بولساونارو برای لولا به جا گذاشته، به واقع دردناک است. ثانیاً تفاوت آرای آن دو، که کمتر از دو درصد است، مبین یک جامعۀ به لحاظ سیاسی گسیخته و یک مقاومت سنگین احتمالی در بدنۀ جامعۀ برزیل با برنامه های لولا است. ثالثاً توازن نیرو در دو مجلس برزیل نیز فعلاً به نفع لولا نیست و او به سادگی نخواهد توانست لوایح مورد نظر خود را به کرسی اجرا بنشاند.
لولا چه در جریان کارزار انتخاباتی و چه در سخنرانی اش پس از پیروزی، نشان داده است که اشراف عمیقی به این دشواریها دارد. او برای نیل به پیروزی، به نیروهای میانی و حتی راست معتدل برزیل تقرب جست و پس از پیروزی اعلام کرد: "از اول ژانویه 2023، من برای 215 میلیون برزیلی حکومت خواهم کرد، و نه فقط برای کسانی که به من رأی دادند. دو برزیل وجود ندارد. ما یک کشور، یک مردم، یک ملت بزرگ ایم".
چنان که از پیش روشن بود، ترجیح جمهوری اسلامی به پیروزی لولا بوده است و امروز هم سخنگوی وزارت امور خارجۀ ایران به فاصلۀ کمی پس از اعلام پیروزی لولا به او تبریک گفت و ابراز امیدواری کرد که "روابط دیرینه و توأم با حسن نیت و احترام متقابل بین دو کشور بیش از پیش و تحت مدیریت رئیس جمهور منتخب توسعه یابد". دلیل آن ترجیح و این امیدواری همانا گرایش لولا به چپ است. جمهوری اسلامی امیدوار است با مواضع ضدامریکائی اش، متحد و دوستی با وزن برزیل در امریکای لاتین بیابد. طبعاً این باید دغدغه ای واقعی برای چپ ایران باشد و موجبی برای آن که در ترسیم سیمای ضدمردمی جمهوری اسلامی فرونگذارد. با این حال می توان امیدوار بود که شناخت گابریل بوریک، رئیس جمهور چپگرای شیلی، از جمهوری اسلامی نصیب لولا نیز شده باشد. بوریک نخستین سیاستمداری بود که از تریبون مجمع عمومی سازمان ملل، و در اولین فرصت، از مهسا امینی نام برد و خواهان توقف خشونت علیه زنان شد.
افزودن دیدگاه جدید