پس از بیش از یک ماە اعتصاب و اعتراض خیابانی پرستاران و کادر درمان در بیش از ٥٠ بیمارستان و شهر، برای افزایش حقوق، حق کارانە، تعرفە گزاری عادلانە و قطع اضافە کاری اجباری شبیە بە بیگاری، دولتمردان تنها با بخش کوچکی از خواستە های پرستاران موافقت کردند و مبلغ ١ میلیون و ٦٠٠ هزار تومان بە حساب پرستاران واریز کردند.
خبر گزاری ایلنا روز گذشتە از قول یکی از پرستاران نوشت:
" یک پرستار با بیان اینکه «پرداخت این مبالغ ناچیز در جهت آرام کردن پرستاران بوده است» از پرداخت مبلغ ۷۰۰ هزار تومان به عنوان کارانه و تعرفه یک ماه و ۹۰۰ هزار تومان به عنوان فوق العاده خاص انتقاد کرد"
این گونە پرداختها کە گەگاهی زمانی کە کار اعتراضات بالا می گیرد و دولت تحت فشار قرار می گیرد مسبوق بە سابقە است.
دولتمردان وقتی چنین برخورد می کنند بە منزلە آن است کە قصد اجابت مطالبات گروەهای معترض را ندارند، اما برای فریب و خرید وقت و ایجاد تفرقە در میان آنان از این رویە استفادە می کنند. تازە ترین نمونە این برخورد بە قضیە وعدە پرداخت مبلغ ماهانە یک میلیون تومان بابت متناسب سازی بە بازنشستگان تامین اجتماعی است کە بعد از یک ماە پرداخت آن متوقف شد.
هیچ کدام از مطالبات پرستاران مطالباتی زیادە خواهانە نیستند کە نشود آنها را عملی کرد. اینها خواستە هایی بدیهی هستند کە با در نظر داشت هزینە های زندگی، کار سنگین و مخاطرە آمیز پرستاری و نقشی کە آنها در حفظ و سلامتی مردم دارند، حق آنهاست. حقوق ١٥ میلیونی بە پرستار در شرایطی کە هزینە های زندگی سە برابر این حقوق است، بە هیچ روی زیادە خواهی نیست. بکارگیری پرستار با قرارداد ٨٩ روزە در شرایطی کە کمبود پرستار وجود دارد و شغل پرستاری یک شغل مستمر است، یک ظلم و زورگویی آشکار است کە باید بر چیدە شود. مطالبە محاسبە و پرداخت حق تعرفە گذاری و کارانە، و پرداخت حقوق کامل بابت اضافە کاری، هیچکدام مطالبە نا معقولی نیستند. اجبار بە اضافە کاری اجباری آنهم بە اندازە ساعات یک شیفت نیز هم از لحاظ ساعات و هم دستمزد اساسا طبق قانون کار غیرقانونی است. بنا بر این هیچ دلیل منطقی برای مخالفت دولت و کارفرمایان با هیچ یک از این مطالبات وجود ندارد. اما وقتی نە پذیرفتە می شوند و نە حتی بر سر آنها با پرستاران مذاکرە می کنند، همین برخورد معلوم می کند، دولت جدید قصد ندارد تغییری در رویکردهای فقر آور تا کنونی دولت رئیسی و دولتهای پیشین نسبت بە دستمزدهای سە مرتبە کمتر از هزینەهای زندگی کارگران و مزد و حقوق بگیران بە رغم اعتراضات گستردە کارگران، پرستاران، معلمان وبازنشستگان بوجود بیاورد .ولی از آنجا کە سطح هزینە های ندگی روز بە روز فزایندەتر و غیر قابل تحملتر می شود، اعتراضات مطالباتی نیزبە تبع آن روز بە روز بیشتر و مطالبات معترضین رادیکالتر خواهد شد. هم از این رو است کە پرستاران بعد از پرداخت این مبلغ ناچیز کە اعتباری هم نیست کە تداوم پیدا کند، تصمیم بە برگزاری اعتراضات تازە دارند. با این وصف پرستاران هم برای هدایت موثرتر اعتراضات و پیشبرد مطالبات شان و هم برای اینکە بتوانند از طریق مذاکرە و انعقاد قرارداد دستە جمعی توافقات خود با دولت و کارفرمایان را قانونی و تثبیت نمایند، احتیاج دارند خود را مستقلانە متشکل کنند. تا آن موقع اما می توانند با انتخاب شورایی مرکب از نمایندگان بیمارستانهایی کە در اعتراضات شرکت دارند و دادن اختیار مشروط برای مذاکرە با مدیران و مقامات دولتی بە آنها بر سر خواستە هایشان چانە زنی کنند و بە دولت اجازە ندهند بطور یک طرفە در مورد مطالبات آنها تصمیم بگیرد. همچنین پرستاران و همە ی کسانی کە اعتصاب و اعتراض می کنند، نیاز بە یک کمیتە تبلیغاتی دارند تا بتوانند هنگام اعتصاب در جامعە بە نفع خود اثر بگذارند و امکان موفقیعت اعتصاب را بالا ببرنند. قطعا اعتصابات هر چە سازماندهی بهتری داشتە باشد و حمایت و همبستگی گروە های وسیعتری را بتواند جلب و با خود همراە کند، شانس موفقیعت بیشتری دارد. تداوم و گسترش اعتصابات و نحوە برخورد دولت با آنها در ضمن محکی است برای تست وعدەهای "انتخاباتی" و تشخیص رویکرد واقعی دولت پزشکیان نسبت بە وضعیت و حقوق زحمتکشان. رئیس جمهوری کە مانند احمدی نژاد و رئیسی مدعی عدالتخواهی است، اگر راست می گوید و مثل آنها قصد فریبکاری ندارد، باید در عمل تفاوت های خود با آنها را نشان دهد. واکنش های تا کنونی دولت پزشکیان با اعتراضات و اعتصابات کارگران، معلمان، بازنشستگان و پرستاران نشان نمی دهد کە تغییری در رویکردهای دولت پزشکیان نسبت بە دولتهای گذشتە بوجود آمدە باشد.
افزودن دیدگاه جدید