دسامبر 2024

هیئت سیاسی- اجرائی حزب چپ ایران امیدوار است که سال ۲۰۲۵، سال موفقیت جنبش انقلابی مردم ایران باشد و پایه‌های قدرت حکومت مستبد به دست نیروی مبارزه‌ی مردم متحد ایران، از هم بگسلد. کارگران، زحمتکشان و دیگر مردمان کشور ما، بتوانند راه استقرار یک جمهوری دموکراتیک مبتنی بر جدائی دین و دولت را، به جای جمهوری اسلامی هموار نمایند. هم‌چنین، جنگ در سراسر جهان و قبل از همه در غزه و اوکراین متوقف شود و بشریت بتواند شعله‌ی آتش این جنگ‌ها و دیگر تنش‌ها در جهان را مهار کند؛

کارگرانِ شبِ حادثه‌ی معدنجو، آسیبِ مغزی دیده‌اند، پزشکان عذر برخی را خواسته و تشخیصِ از کارافتادگی داده‌اند. بسیاری از آن‌ها فعلا نمی‌توانند کار کنند و برخی احتمالا تا آخرِ عمرشان هم به وضعیتِ عادی برنگردند. خانواده‌ی این کارگران، این سه ماه را با مستمریِ ۱۰ میلیون تومانیِ معدنجو گذرانده‌اند؛ مستمری‌ای که معلوم نیست تا چه زمانی تداوم داشته باشد.

حزب چپ ایران اعتراض کسبە‌ی جزء بازار بە گرانی و تورم فزایندە را، کە سبب کسادی کار آن‌ها شدە بە حق و هم‌سو با اعتراضات کارگران و بازنشستگان و سایر شهروندان بە ستوە آمدە از گرانی و تورم می‌داند و از اعتراض ٩ دی ماه آن‌ها و مطالبات مطرح شدە در آن پشتیبانی می‌کند. ما هم‌چنین سازماندهی اعتراضات هماهنگ و مشترک و گسترش آن‌ را راه‌گشا می‌دانیم و ضمن پشتیبانی از این اعتراضات، همە‌ی شهروندان آسیب‌پذیر از گرانی‌ها را، بە مشارکت فعال در اعتراضات مشترک فرا می‌خوانیم.

باج‌گیری و گروگانگیری شیوه آشنا و شناخته شده به قدمت عمر پر نکبت جمهوری اسلامی است. اقدامی تلافی جویانه که سال‌های متمادی به اشکال مختلف، در معامله و مماشات با برخی از کشورهای اروپایی انجام گرفته است. بازداشت خبرنگاران خارجی یکی از رایج‌ترین روش‌های امتیازگیری جمهوری اسلامی است.

جوان عزیزی که یا متولد بعد از انقلاب 1357 است و یا آن زمان خیلی کم سن و سال بوده نظر من را راجع به مقایسه دوران شاه و دوران پس از انقلاب پرسید. نظر به اینکه نخواستم نکته‌ای را بدون دلیل و سند در این رابطه گفته باشم مطلب پیوست را تهیه و برای ایشان فرستادم. فرض را بر این گذاشتم که این عزیز و هم‌نسلان ایشان نسبت به شرایط پس از انقلاب جامعه و مردم ایران و آنچه در حاکمیت جمهوری اسلامی بر آنها میرود آگاهی دارند. در نتیجه تمرکز خود را بر شرایط جامعه ایران پیش از انقلاب گذاشتم و ...

از این واقعیت نتوان چشم بر بست که سازمانها و احزاب سیاسی اپوزیسیون ایران با توجه به تغییرات سیاسی در جهان، منطقه خاورمیانه و در ایران الزاماً نیازمند بازبینی سیاست‌های خود هستند. ولی سوآل اینست علی رغم این احتیاج چه کمکی این نیاز به کشتی ایران میتواند بکند. هدف این نوشته به هیچ وجه بی اهمیت دانستن زحمات این احزاب نیست. تلاشهای احزاب سیاسی موقعی اهمیت پیدا میکند که همگی حول «نجات ایران» دست بدست هم دهند و برای تاثیر گذاری بر قایع داخل ایران با نیروهای داخلی هماهنگ شوند.

شاید سقوط دیکتاتوری ۵۰ ساله رژیم اسد، آغازگر دور سوم از بهار عربی باشد، به‌ویژه اگر نتیجه خوبی حاصل شود. این موضوع می‌تواند در آن کشورهایی اتفاق بیفتد که خیزش‌های سیاسی گسترده‌ای را تجربه کرده‌اند، ولی با سرکوب یا دستکاری، رژیم‌های موجود همچنان بر قدرت مانده‌اند و حتی زندگی را بر مردم تنگ‌تر کرده‌اند

به دعوت فعالان سیاسی و فرهنگی و به طور مشخص باربد گلشیری، تعدادی از نویسندگان از جمله حسن حسام، نسیم خاکسار، حسین دولت آبادی و محسن یلفانی و برخی از احزاب سیاسی از جمله حزب چپ ایران- فرانسه، تعداد قابل توجهی از طیف های مختلف فرهنگی و هنری و سیاسی کشورمان در اعتراض به اهانت یکی از مدافعان بازگشت سلطنت با گلباران مزار این نویسنده آزاد اندیش، که جایگاه مهمی در ادبیات، تئاتر و سینمای کشورمان داشت، خشم و اعتراض خود را به گوش مردم کشورمان برسانند.

یاقوتی درعرصه سیاسی نیز فعال بود ودر دوران زندگی پربارش سه بار دستگیر شد بار اول در سال 46 که دانش آموز دبیرستان کزازی بود بەاتفاق چند نفر از همفکرانش دستگیرشد بار دوم درسال 56 دوباره توسط ساواک دستگیرشد ومدت چندماه در کمیته مشترک زندانی بود، پس ازانقلاب یاقوتی همچنان فعال وتحت تعقیب بود ومدت سه سال زندگی مخفی داشت اما درسال 63 دستگیر شد ومورد شکنجه قرار گرفت مزدورانی  که اورا شکنجه میدادند حتی یک کتاب هم نخوانده بودند ودر شهر کرمانشاه بعنوان لات ولمپن شناخته میشدند.

با بزرگ‌تر شدنم، زمزمه‌هایی در گوشم پیچید: «دختر که نباید بلند بخندد»، «دختر که توی کوچه بازی نمی‌کند»، «دختر باید حیا داشته باشد»... و کم‌کم از پسرها برایم هیولا ساختند. «با پسر غریبه حرف نزن»، «دختر و پسر مثل آتش و پنبه‌اند»؛ و احتمالاً ما دخترها پنبه بودیم، همیشه در خطر سوختن ..
در نه‌سالگی، پدرم مهماندار خواستگاران شد. دخترِ خانه بودم، ولی اختیار زندگی‌ام را نداشتم. مادرم در این معادله جایی نداشت، چون روز عقد هم اجازه پدر را از من خواستند. سرانجام پدر، من را به دست مردی سپرد که هرگز ندیده بودمش .