دسامبر 2022

زمان آن فرا رسیده است که ایرانیان با هر مرام و عقیده ای، از زنان و مردان و دگرباشان جنسی، از کرد و فارس و بلوچ و ترک و عرب، از پیر و جوان، از مسلمان و مسیحی و زرتشتی و یهودی و بهائی و غیرمذهبی، متحدانه دست به اقدام همه جانبه علیه استبداد مذهبی جمهوری اسلامی و فرمانده درمانده آن خامنه ای بزنند

به زبان های مختلف یک موضوع تکرار می شود: "حکومت تن به هیچ تغییری نمی دهد، در هیچ حوزه ای حاضر به عقب نشینی نیست، صراحتا به مخالفان گفته «آهن سرخ و داغ آماده است»، حق هیچ اعتراضی را به رسمیت نمی شناسد و حتی اعتصاب را بر نمی تابد، ۱۸ هزار نفر را بازداشت کرده، ده ها نفر را در صف اعدام گذاشته. چه باید کرد؟"

به پاس عهد و پیمان در قلب‌هایمان، به پاس دست‌های گرم در دست هم گذاشته‌مان، به پاس فریاد برخاسته از سینه‌هایمان، به بغض شکسته در گلوهایمان تنهایشان نگذاریم و برای نجات جان به‌‌پاخاستگان در بند و توقف چرخه ‌ی قتل حکومتی به پا خیزیم. برای پاره کردن ریسمان دور گلوی جوانانمان و برای در هم شکستن چوبه‌های برافراشته‌ی مرگ به پا خیزیم.

حزب چپ ایران (فدائیان خلق) از زنان و مردان، از کارگران و کارکنان ادارات، از دانشجویان و دانش‌آموزان دانشگاه‌ها و مدارس، از استادان، پزشکان، پرستاران، ورزشکاران، هنرمندان، بازاریان و هر انسان آزاده‌ای که از بیدادگری جمهوری اسلامی به تنگ آمده است، می‌خواهد که صدای اعتراض خود را بلندتر کنند. هم‌زمان از احزاب و سازمان های سیاسی و فعالان حقوق بشری تقاضا دارد به شکل جمعی و فردی از نهادهای دموکراتیک و مردم کشورهای محل اقامت خود بخواهند که دولت‌هایشان را وادار کنند تا سفرای کشور خود را دراعتراض به این اعدام‌ها فرا‌بخوانند.

شتاب و کندی حرکت جنبش، بسته به این است که به چه میزان بر ارزش‌ها و دست‌آوردهای تاکنونی‌اش آگاهی بیابد و در همان‌حال چه اندازه به بازشناسی نارسایی‌ها و کمبود‌های خود برخیزد، تا بتواند توان‌افزایی اجتماعی را پیش ببرد که تعیین کننده‌ی امر پیروزی جز این نیست. هم از اینرو، نوشته‌ی حاضر بر ارزش‌ها، آفریده‌ها، توانمندی‌ها و نارسایی‌های جنبش «زن، زندگی، آزادی» تمرکز دارد.

به محمّد (سهراب) اعظمی، نویسنده‌یِ این دو دفتر، شادباش می گویم، نخست، و بیش و پیش از هر چیز، به این جهت که خودش در زمره‌یِ این فرزندانِ زیبا و زیبنده‌یِ این آب و خاک است و، سپس، به جهتِ خدمتی که، با نگارشِ این دفاتر، به همه‌یِ ما کرده است

در طول تاریخ، اختلاف میان خدای ابراهیم و اسحاق و یعقوب، با خدای فیلسوفانی مانند پاسکال در عصر جدید، کاملا آشکار شد. اسپینوزا خدا را مادی می دانست. بارث می گفت: "خدا را می توان فقط در باور به وحی شناخت". در اوج و میانه سده های میانه خداشناسان مسیحی کوشیدند آن را به شکل عقلگرایانه و منطقی اثبات کنند.