اوت 2021

ما ضمن این آرزو که مردم افغانستان بتوانند با سازماندهی مبارزات مدنی و سیاسی خود در جابجای کشورشان پرچم مقاومت در برابر این تاریک اندیشان برافرازند، اما اقدام دستجاتی از مردم برای خروج از وطن خود را هم واقعیتی از امروز افغانستان می‌دانیم. در شرایط کنونی که شهروندانی از این کشور به هر دلیلی قصد مهاجرت به ایران دارند، این یک ضرورت انسانی و ملی است که ما ایرانیان به یاری افغانستانی‌هایی برخیزیم که وارد کشور ما می‌شوند

رفيق ایلدیریم شاعر، نویسنده و مترجم توانمندی بود. او از دوره جوانی فعاليت خود را در حوزه فرهنگ و ادبیات آذربایجان آغاز کرد و در اين حوزه آثار ارزشمندی از خود بجا گذاشت. از جمله: دوره سه جلدی «دستور زبان آذربایجانی»، «مجموعه مقالات سیاسی ـ اجتماعی» و «تحقیق در زندگی و آفرینش ادبی ناظم حکمت». او ادبیات شناس و منتقد ادبی گرانقدری بود و از معدود کسانی بود که همپای شناخت ادبیات آذربایجانی، ادبیات فارسی را هم می شناخت. وی نزدیک به بیست سال سردبیر فصلنامه دو زبانه ترکی و فارسی «آذری» بود.

وقتی بخش تحلیل طبقاتی را از پارامترهای تحلیلی حذف میکنیم، آلترناتیو "دموکراسی" را که هر کسی تفسیر متفاوت و جداگانه خویش را از آن دارد، بعنوان استراتژی گذار از جمهوری اسلامی ایران تعیین میکنیم، با توجه به بحث های قبلی، نیروهایی را که ما آنها را در گروه بندی "غیر دموکراتیک" قرار میدهیم، از جمله در عرصه جهانی حکومت های کوبا، ونزئولا، چین، روسیه، و امثال اینها از گروه دوستان خویش حذف کرده، تمامی قدرتمداری های نئولیبرال به اصطلاح دموکراتیک را که خود را سیمای دموکراسی جهانی معرفی میکنند، و...

لغزش دیدگاهی در هر دو شعار "می بخشیم، اما فراموش نمی کنیم" و "نه می بخشیم و نه فراموش می کنیم" همانا تقلیل مجدد مفاهیم حق و جزا به اموری شخصی یا سیاسی و در هر حال مقید است. برای روشن شدن موضوع، بیائیم بر این سؤال مکث کنیم که "این کیست که می بخشد یا نمی بخشد؟"

مهمانان برنامه:
-مهرداد درویش‌پور، استاد جامعه شناس دانشگاه ملاردن در سوئد و‌ تحلیلگر ‌سیاسی جمهوری‌خواه
- مهران براتی عضو‌شورای مرکزی شورای مدیریت گذار
- بهزاد کریمی عضو‌حزب چپ ایران (فدائیان خلق)

براستی شرم آور است کە مردم کشور ما برای زدن واکسن رایگان بە کشور ارمنستان کە بر خلاف کشور ما فاقد منابع عظیم نفت و گاز و معدنی دیگر است یا بە ترکیە بروند. کشور ما از بنیە مالی و توان پزشکی کافی برای کنترل بیماری کرونا برخوردار است. بنا بر این دلایل اینکە چرا ما نتوانستەایم مانند بسیاری از کشورها کە حتی امکانات کمتری دارند از تبدیل بیماری بە فاجعە جلوگیری کنیم، هیچ چیز جز ناکارآمدی، فساد و حماقت سران و کارگزاران دزد و غارتگر و جنایتکار رژیم نیست. هم از این برای مهار فاجعە خود مردم باید قبل از اینکە کرونا درب خانە هایشان را بزند بە فکر چارە بیفتند

چنان که متذکر شدیم، موندراگون یک تعاونی یا حتی یک شرکت فوق تعاونی نیست. نسل نخست کارگر-اعضای آن غالباً برای توصیف کوششهای شان از این عبارت استفاده می کنند که "ما در تجربه ای برای تعاون شرکت کردیم". شاید این توصیف بهترین راه برای فهم موندراگون باشد: موندراگون نه به عنوان یک رشته شرکتهای جاافتاده، یا به عنوان شرکتی با مدل سازمانی و فلسفۀ مدیریتی خاص و مشخص، بلکه به عنوان نوعی از عمل که به مرور زمان و به فراخور آن تغییر می کند، از دستاوردها و شکستهای مخصوص به خود برخوردار می شود...

عبدلملکی علاوە بر داشتن خط فکری و مسلکی موتئلفە، حزبی کە بیشترین نقش را در از میان برداشتن مواد حمایتی قانون کار داشتە است، در برنامە اش مواردی را گنجاندە کە در تقابل با مواضع ظاهری خود این بە اصطلاح تشکلها قرار دارند. آدم می ماند کە قسم حضرت عباس آنها را باورکند، یا دم خروس شان را! حمایت از وزیری با این سابقە و برنامە را هیچ طور دیگری جز همدستی با دشمنان طبقە کارگر نمی توان تعبیر کرد! 

این شورا همچنین با انتشار بیانیە تازەای در این هفتە خواستار انجام واکسیناسیون رایگان و همگانی شد. این درخواست با اقبال گستردەای نە تنها در میان کارگران، بلکە عموم مردم روبرو شد. متعاقب آن کارگران ٢٢ شرکت در عسلویە با خواست واکسیناسیون فوری اعتصاب کردند و تعدادی از نهادها و گروە های کارگری و مدنی با انتشار بیانیەای همین خواستە را از حکومت طلب نمودند. انتظار می رود نظر بە وضعیت فاجعە بار کرونایی در کشور اعتراضات بیشتری را در این رابطە در روزهای آیندە شاهد باشیم.

محدود کردن فعالیت سیاسی چپ سوسیالیستی، که خواهان تحولات بنیادین اجتماعی سیاسی اقتصادی است به چارچوب های تنگ نظام لیبرال دموکراسی، عملا توده های مردم را به سلاخ خانه های قدرتمدای حاکمه می کشاند. در حالیکه تبدیل "لیبرال دموکراسی" بعنوان هدف استراتزیک و مرحله ای جنبش چپ، جایگزین کردن آن به جای دوران تحول گذار سوسیالیستی در شرایط حاکمیت های کلان سرمایه داری، تنها میتواند به عنوان استراتژی خود کشی سیاسی تلقی گردد.