سپتامبر 2020

اعتصاب هزاران کارگر شاغل در صنایع نفت و چند نیرو گاە برق کە از چهار هفتە پیش بطور همزمان علیە کار پیمانی و شرکتهای پیمانکار و دلال در صنایع نفتی شروع شد در این هفتە نیز بە رغم عقب نشینی هایی از جانب صاحبان شرکتهای پیمانکار ادامە یافت. کارفرمایان و دولت کە انتظار یک چنین حرکت اعتراضی نیرومند و هماهنگی را نداشتند و از مقاومت کارگران شگفت زدە شدەاند در این هفتە نیز سعی کردن با دادن امتیازاتی کە با مطالبات اعتصابیون فاصلە زیادی دارند بە اعتصاب آنها خاتمە دهند کە تا کنون موفق نشدەاند.

مطالب این شماره نشریه جُنگ کارگری:
*فساد ستیزان واقعی زحمتکشان هستند نە امثال رئیسی! یادداشت- صادق کار
* کوه بورس موش زایید – مراد رضایی
* سازماندهی "دیمی کاران"1: نگاهی از "جنوب" بخش نهم - ادوارد وبستر
* مهاجرین، سازماندهی و هژمونی گزینشی در منطقه آزاد اقتصادی جنوب شرق آسیا- مکونگ- بخش 7 - دنیس آرنولد – ترجمه گودرز
* گذر و نظری بر رویدادهای کارگری هفتە - جُنگ کارگری

عزمی فزاینده نیز از آن سال و روزها تا کنون در اندیشه و تلاش همهٔ ما ریشه دوانده است، مبنی بر این که همهٔ ما تا توش و توان در جان داریم، از پا نخواهیم نشست، تا جانیان آمر و عامل این کشتار عظیم را به پای محکمه نکشانیم و نامشان را با حکم دادگاهی آزاد و محکمه‌ای عادلانه به فهرست جانیان تاریخ نسپاریم. این که این نام‌ها هم اینک نیز ممهور ننگی جاودان شده است، برای آزادگان ایران بسنده نیست!

چپ آلترناتیو و انگاره قدرت

علی فکری روزنامه نگار و فعال چپ
در اتاق تلگرام " اتحاد چپ" به سوالات شما پاسخ داد
پنجشنبه ۱۳شهریور  ۱۳۹۹ برابر با ۳سپتامبر ۲۰۲۰

گروه کار زنان حزب چپ ایران (فدائیان خلق) در اینستا گرام برگزار می کند.

سه شنبه ساعت ۱۸:۳۰ بوقت اروپای مرکزی و ساعت ۲۱ بوقت ایران
سخنران: خانم زهرا باقری شاد – روزنامه نگار، شاعر و دانش آموخته مطالعات جنسیت و اینتر سکشونالیتی

حزب چپ ایران (فدائیان خلق) گروه کار زنان برگزار میکند

کمپین علیه خشونت ناموسی
زهرا باقری شاد روزنامه نگار شاعر و دانش آموخته مطالعات جنسیت و اینترسکشونالیتی
زمان :سه شنبه 8 سپتامبر 2020 (16 شهریور 1399)
ساعت 21 بوقت ایران برابر با 18:30 بوقت اروپا و 12:30  بعدازظهر بوقت شرق امریکا و کانادا

خشونت "خانگی" علیه زنان و به ویژه خشونت و آزار جنسی تنها بزهکاری و جرمی در دنیا است که در آن به جای مرتکب شونده قبل از همه قربانی احساس گناه، شرم یا بی آبرویی کرده و در بسیاری از اوقات خود را مقصر می داند. امری که رغبت و جرأت آنان را در اعتراض به این خشونت ها کاهش داده و حتی ترس از مقصر شناخته شدن و نکوهش شدن توسط افکار عمومی باعث سکوت قربانیان می شود.