تاریخ مختصر تعاونیها در امریکا - ادامه
پس از انقراض شوالیه های کار، فدراسیون کار آمریکا (AFL)، که بجا مانده بود، تسلط خود را بر جریان اصلی جنبش کارگری ایالات متحده آغاز کرد. این سازمان ایدۀ لغو سیستم دستمزد را کنار گذاشت و به جای آن بر مذاکره فقط بر سر قراردادها و شرایط کاری تمرکز کرد. برخی از اتحادیه‌های عضو کارگران صنعتی جهان (IWW) و دیگر سازمانها به مبارزه برای آزادی کارگران و دموکراسی در محل کار ادامه دادند، اما این سازمانها به جای ایجاد تعاونی، به دنبال تصرف صنایع موجود یا اعمال کنترل بر آنها بودند.
در قرن بیستم، جنبش تعاونی مصرف به فلسفه غالب در جنبش تعاونی در ایالات متحده تبدیل شد. این ایده توسط لیگ تعاون (CL)، که مهمترین سازمان هماهنگ کننده و آموزشی ملی بود، به وسعت ترویج شد. لیگ تعاون در بخش اعظم قرن بیستم تعاونیهای کارگری و حتی تعاونیهای بازاریابی کشاورزان را نادیده گرفت و از ایجاد آنها سر باز زد. البته این سازمان تعاونیهای خرید و تأمین برای کشاورزان را می پذیرفت و با این نوع تعاونی در همان چارچوب عمومی نگاهش به تعاونی مصرف کنار می آمد.
جنبش تعاونی مدرن همزمان با جنبش ایالات متحده در سایر کشورهای صنعتی توسعه یافت. مثل هر پدیدۀ دیگری این جنبش نیز در هر کشوری مشخصه های خاص خود را داشت که ارتباط مستقیمی با سطح صنعتی شدن هر کشور داشت. فرانسه ابتدا تحت تأثیر ایده‌های پرودون و سپس آنارکوسندیکالیسم، از نظر تمرکز بر تعاونیهای کارگری، خودیاری و همبستگی شبیه ایالات متحده بود. جنبش در آلمان بر بانک ها و اعتبار برای کشاورزان، صنعتگران و کارآفرینان کوچک متمرکز بود. جنبش تعاونی در ایتالیا ترکیب متنوعی از تجربیات کارگری، کشاورزان، بانکداری و تعاونیهای مصرف بود، به علاوۀ کلیسای کاتولیک بود که در نهایت دست به سازماندهی یک جنبش تعاونی موازی زد. جنبش در بریتانیا تقریباً همزمان با ایالات متحده آغاز شد و در دهه 1830 پای هزاران صنعتگر، کشاورز و بسیاری از اتحادیه‌های کارگری را به جنبش تعاونی کشید، که موفق شد به عنوان بخش قابل ملاحظه ای از نیروی کار را با پایگاه های قدرتمندی در لندن و بیرمنگام در بازار کار سازمان دهد. به موازات این جنبش، جنبش دیگری موفق به ایجاد اتحادیه عالی سراسری کارگران شد، که یک سازمان چتری بود. این سازمان بلافاصله درگیر مبارزات کارگری شد و مورد حمله شدید کارفرمایان و دولت قرار گرفت. تحت فشار این دو نیروی اخیر، هر دو چنبش نامبرده از هم پاشیدند. جنبش تعاونی بریتانیا بعداً در دهه 1840 در راچدیل احیا شد، و به عنوان یک جنبش تعاونی مصرف موفقیت بزرگی یافت و با اتخاذ مشی ای مصالحه جویانه، یعنی تهدید نکردن بازار و کنار گذاشتن دموکراسی محل کار، برای خود جایگاه معتنابهی ایجاد کرد. موفقیت بریتانیا منجر به تسلط فلسفه تعاونی مصرف بر بسیاری از جنبشهای تعاونی بین المللی و همچنین جنبش ایالات متحده در طول قرن بیستم شد، و این در حالی بود که تعاونی های کارگری و دموکراسی محل کار به قلمرو "رویاپردازان غیرعملی و گروه های رادیکال" تبدیل شدند.
معاملۀ جدید (نیو دیل New Deal) و جنبش تعاونی
در اواخر سومین دهه از قرن بیستم، هنگامی که اقتصاد در ایالات متحده آغاز به فروپاشیدن کرد، جنبش تعاونی «خودیاری» که بر کمک متقابل و مبادلۀ کالا تأکید داشت، به سرعت در میان بیکاران و پاره کاران گسترده شد. این جنبش به واقع یک جنبش توده ای خودجوش بود. تعاونیهای تشکیل یافته کالاهای مختلفی را هم برای مبادله و هم برای استفاده شخصی تولید می‌کردند، و مبادلات را بین کارگران و کشاورزانی سازماندهی می کردند که خود آنان برای دریافت سهمی از محصول در تولید آنها کار می کردند. این تعاونیها در بسیاری از مناطق در سراسر کشور ظهور کردند و به بخشی از زندگی روزمره بسیاری از مردم تبدیل شدند. پول کمیاب بود و این تعاونیها گاه از چک و سفته استفاده می کردند. در پایان سال 1932، سازمان های خودیاری در 37 ایالت با بیش از سیصدهزار عضو تشکیل شده بوند. یک نظرسنجی در دسامبر 1934، 310 گروه از تعاونیهای خودیاری را شمارش کرد که حدود دو سوم آنها در کالیفرنیا بودند و بیش از نیم میلیون عضو داشتند.
رکود بزرگ دهه 1930 و معاملۀ جدید (نیودیل) رابطه بین دولت و تعاونی ها را در ایالات متحده برای یک نسل تغییر داد. در حالی که جنبش تعاونی در میان مقامات منتخب مردم همیشه طرفداران محدودی داشت، اما دولت به طور کلی نهادی حمایت کننده از تعاونیها محسوب نمی شد. با "نیو دیل" بود که جنبش تعاونی آمریکا برای اولین بار در بالاترین سطح دولتی مورد حمایت قرار گرفت. نیو دیل همچنین حامی بزرگ جنبش کارگری بود و در عین حال به مقررات جاافتاده و مستحکم دولتی نظام سرمایه داری وفادار بود.
افزودن دیدگاه جدید