صدای ما را بشنوید!

صد و سیزدهمین اجلاس سالانه سازمان جهانی کار  از 13 تا 23 خرداد(3 تا 13 ژوئن) برگزار می شود.

این نشست جهانی؛ همزمان است با تب و تاب اعتصاب و اعتراض بخش های مختلف کارگران و مردم در ایران.

این اجلاس همزمان است با بزرگترین اعتصاب سراسری رانندگان کامیون که  وارد دومین هفته خود شده و موجی از حمایت مردمی را همراه دارد  و حکومت حدود ۴۰ راننده اعتصابی را دستگیر کرده و  هم اکنون در بازداشتگاه های امنیتی زیر شکنجه و بازجویی قرار دارند.

در اینجا طبقه کارگر و بخش عظیم جامعه تحت فشارهای فزاینده گرانی و تورم افسار گسیخته و استثمار وحشیانه از اولیه ترین نیازهای معیشتی و  از حق اعتراض ، اعتصاب و تشکل  با شدیدترین سرکوب ها مواجه می شوند.

بازنشستگان سالهاست به نداشتن معیشت و منزلت انسانی اعتراض دارند و هیچ کدام از مطالباتشان پاسخ نگرفته است.

کار و بهره کشی از کودکان در ایران، در حالی‌که مغایر با تمام قوانین بین‌المللی و در تضاد با حقوق کودکی است و ایران خود از امضا کنندگان است، همچنان ادامه دارد. و صدها هزار کودک همچنان تحت سخت‌ترین شرایط مورد استثمار قرار می‌گیرند.

معلمان ، مانند سایر مزدبگیران ، تحت فشارهای سخت اقتصادی و اجتماعی قرار داشته و برای پیگیری مطالبات صنفی خود ، همواره با سرکوب ، پرونده سازی های امنیتی و زندان  روبرو بوده اند.

مطالبات هزاران پرستار و کادر درمان علیرغم اعتراضات بسیار همچنان بی پاسخ مانده و با مشکلات سخت معیشتی و کاری دست به گریبان هستند.

زنان در ایران به دلیل حاکمیت آپارتاید جنسیتی در قوانین و محیط های کاری، با شرایط غیر انسانی و تبعیض آمیز مواجه هستند.

از فاجعه مرگبار بندر رجایی نیز چیزی نگذشته است. فاجعه ای که بر اثر انفجار مواد شیمیایی تولید سلاحهای کشتار جمعی که توسط دستگاه های حکومتی در میان محموله های عادی بنادر تجاری دپو شده بودند ، دهها کشته و هزاران قربانی داده  است. نمونه تکاندهنده دیگری از محیط های نا امن کار که هر روزه قربانی می گیرد.

ما از جامعه ای سخن میگوییم که به دلیل سیاستهای خشن و سرکوبکرانه، قربانیان زیادی داده است و  همه ما دادخواهیم.

در حال حاضر، زندان های حاکمیت جمهوری اسلامی کارگران،  معلمان و معترضین  بسیاری را در خود محبوس کرده است و شکنجه و آزار زندانیان سیاست جاری حکومت است. و بسیاری از زندانیان محروم از دارو و درمان جانشان در خطر است.  

ایران در ردیف بالاترین آمار اعدام قرار دارد. این حکومت در جریان جنبش انقلابی و آزادیخواه «زن، زندگی، آزادی» کارگرانی چون محسن شکاری، محمدمهدی کرمی، سید محمد حسینی و دیگران را اعدام کرده است.  در این سه سال نیز اعدامها افزایش یافته و امروز افرادی چون  شریفه محمدی، عباس دریس ومنوچهر فلاح از فعالین کارگری و  پخشان عزیزی و وریشه مرادی از زنان آزادیخواه در خطر اعدام قرار دارند.

به همه این دلایل جمهوری اسلامی با نقض صریح تمامی مقاوله نامه های جهانی، نماینده ما  کارگران و ما مردم  ایران در  اجلاس جهانی کار و دیگر مجامع بین المللی نمی باشد.

سازمان جهانی کار که داعیه‌ی دفاع از حقوق نیروی کار جهان و کارگران را دارد ، باید صدای  اعتراض وحق طلبی ما کارگران و ما مردم ایران را بشنود  و تشکل های دست ساز حکومتی همچون "شوراهای اسلامی کار" و "خانه کارگر" را به عنوان نماینده طبقه کارگر ایران قلمداد نکند و  به رسمیت نشناسد.

جمهوری اسلامی حکومت فقر و نابود کننده معیشت انسانهاست ، حکومت سرکوب و اعدام  است و در رده حکومت های ضد بشری و ناقض حقوق پایه ای کارگران قرار دارد.

لذا ما امضاء کنندگان این بیانیه ، خواهان اخراج فوری و بی درنگ دولت جمهوری اسلامی ، از سازمان جهانی کار هستیم.

۱_ انجمن برق و فلز کرمانشاه

۲_  اعدام نکنید

۳- چالش صنفی معلمان ایران

۴- دادخواهان

۵- شورای سازماندهی اعتراضات پرستاران

۶- شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت

۷- شورای سازماندهی اعتراضات کارگران غیر رسمی نفت(ارکان ثالث)

۸_مدافعان حق کودکی

۹_ ندای زنان ایران

پانزدە خرداد ١٤٠٤