برای جان باختگان گمنام جنبش اعتراضی مردم ایران

در شهر های کوچک شان
آدم های معمولی هستند
دستفروش، کارگر و یا مسافر کش
در خانه هایی زندگی می کنند
که خیلی
بزرگ تر از یک بند نیست
و آفتاب
ساعت ها انتظار می کشد
تا بر پنجره هاشان بتابد
با فرزندانی کوچک
که عروسک ها
به بازی شان نمی گیرند
آنها هر روز
به خیابان می آیند
برای آنکه
بزرگ تر از یک بند است
و
زودتر  هم
رنگ آفتاب را می بینند
آن ها هر روز به خیابان می آیند
تا از عروسک ها بخواهند
که با بچه های شان بازی کنندغرورشان اما اجازه نمی دهد
که بگویند:
این حرف ها شعر است!
در اصل ما گرسنه ایم
و از اینهمه مصیبت
به ستوه آمده ایم
در شهرهای کوچک شان
هر روز
برای نان، آزادی و شرافت
به خیابان می آیند
( شاعر هر چه می خواهد تصویر بدهد!)
و زود هم مشهور می شوند!
دیروز عکس یکی شان را در
تظاهرات سئول دیدم
و عکس یکی دیگر را در سیدنی
و یکی را هم در برلیندر شهرهای کوچک شان
آدم های معمولی هستند
اما حالا
همه دنیا
آن ها را می شناسد
آن ها دارند
آینده ما را
با حرف ها  و عکس های شان
پیشگویی می کنند!