رفتن به محتوای اصلی

برای شاعری که پس از مرگش شعر می‌سرود

برای شاعری که پس از مرگش شعر می‌سرود
یک‌شنبه, 26. ژوئیه 2020 - 20:36

هراس من باری همه مردن در سرزمینی‌ست که مزد گورکن از آزادی آدمی افزون باشد...

شاملو

تشیع کننده گان دست افشان و خندان،
همراه نعش شاعر می روند.
این عزاداران از کجا آمدند؟
و چه در سر دارند؟

پای می کوبند و هلهله می‌کنند،
در جشنی جاودانه
که مرگ هم به رقص درآمده است

مرده ای که پا به پایِ زنده گان می شتابد؛
گورستان به انتظارش نشسته؛
و اکنون ما هستیم
که آفتاب بر شانه های خسته مان نشسته؛
و تباهیِ برآمده از زیر ریگزارهای قرون،
رهایمان نمی کند

او،
آسوده آرمیده،

زیر تخته سنگ شکسته ی گورش،
زیرِ نور مهتاب، در

و به ریشخند می گیرد،
اشباح سرگردان و اسیران خرزهره ها را
قَهقَه ی خنده ی مستانه اش، بلند می آید
و گورکنان،
ریزه خواران شب اند
عرقِ پیشانی شان ، که
از بیل و کلنگ و تیشه می گذرد؛

و بر ریخت مفلوکشان می نشیند

آخر آین بازماندگان اعصارِ شتر وّ شمشیر و گور،

ندانستند،
که

انالحق حلاج،

از قتلگاهش می آید؛ ندایِ
و شاعر،

زیرِ تخته سنگی شکسته،
زنده است؛
وَرنه،

چه‌سان جسدی که از لبانش شعر برون می تراود

اینچنین ،
هراس به جان‌شان افکنده است؟

افزودن دیدگاه جدید

محتوای این فیلد خصوصی است و به صورت عمومی نشان داده نخواهد شد.

متن ساده

  • تگ‌های HTML مجاز نیستند.
  • نشانی‌های وب و پست الکتونیکی به صورت خودکار به پیوند‌ها تبدیل می‌شوند.
  • خطوط و پاراگراف‌ها بطور خودکار اعمال می‌شوند.
CAPTCHA
لطفا حروف را با خط فارسی و بدون فاصله وارد کنید CAPTCHA ی تصویری
کاراکترهای نمایش داده شده در تصویر را وارد کنید.