اعتصابی کە در ١٣ مرداد و در بحبوحە‌ی تشکیل دولت پزشکیان توسط پرستاران شیراز و فسا شروع شد، با گسترش شتابان دامنە‌ی آن بە ده ها شهر و بیمارستان در نقاط مختلف کشور، از جملە در شهرهای یزد، مشهد، اراک، کرج، بوشهر، یاسوج و همدان رسید و بە اعتصابی سراسری، بی‌سابقە و پر اهمیت تبدیل شد. هر روز کە می‌گذرد عدە‌ی بیشتری بە آن می‌پیوندند. این اعتصاب در همان روزهای نخست، اگر مسعود پزشکیان بە ادعاهای خود پایبندی نشان می‌داد و مطالبات بە‌حق پرستاران را می‌پذیرفت، می‌توانست پایان خوشی پیدا کند. اما سکوت پزشکیان و حملە‌ی نیروهای حراست و امنیتی بە تجمع‌های مسالمت‌آمیز پرستاران در اراک و مشهد، نشان داد کە قرار نیست تغییری در رویە‌ی سرکوبگرانە‌ی دولت‌های پیشین نسبت بە مطالبات و حقوق زحمتکشان داده شود.
با این وجود برخی از مدیران و مقامات دولتی کە تا کنون تظاهر بە بی‌تفاوتی نسبت بە اعتصاب و خواستە های پرستاران می‌کردند، با مشاهدە‌ی گسترش اعتصاب و عزم استوار پرستاران برای تداوم اعتصاب، مجبور بە شکستن سکوت خود شدە و شروع بە دادن وعدە برای رسیدگی بە مطالبات آنان در آیندە‌ی نامعلوم کرده‌اند. وعدەهایی مشابە آن‌چە کە آنان وقتی در فشار و تنگنا هستند، می‌دهند ولی بعد از فرونشاندن اعتراضات، جملگی زیر آن‌ها می‌زنند. اما این دفعە با نیم میلیون پرستار طرف هستند کە در گذشتە بارها بی نتیجە بودن وعدەهای مسئولین را تجربە کردە و از آن آموختەاند. برای مثال با وجود گذشت ١٠ سال از تصویب قانون تعرفە‌گذاری نظام سلامت در مجلس، با وجود درخواست و اعتراضات مکرر پرستاران مسئولین تا کنون از اجرای آن طفرە رفتەاند.
اعتراضات هر از چند گاهی و پراکندە‌ی پرستاران سال‌هاست وجود دارد. مطالبات امروز پرستاران نیز کم و بیش همان‌هایی هستند کە در گذشتە بودەاند. نقطە‌ی قوت این اعتصاب، سراسری شدن آن و تلاشی است کە به‌واسطە تجربیات اعتصابات گذشتە، برای بر طرف کردن ضعف‌های این اعتصابات بە عمل آمدە‌است. اینک نیز مسئولین دولتی در کنار دادن وعدە‌ی رسیدگی بە مطالبات، با تهدید پرستاران بە اخراج و مجازات‌های دیگر و گسیل نیروهای سرکوبگر خود در اراک و مشهد بە مصاف پرستاران، تلاش دارند اعتصاب آنان را سرکوب و خواستە های آن‌ها را بی پاسخ بگذارند. با این وجود، گستردگی اعتصاب و مقاومت پرستاران و هم‌چنین حمایت نهادهای مدنی، سندیکایی، دانشجویی و مردمی دیگر، سرکوب پرستاران را سخت‌تر و پرهزینە‌تر از گذشتە نمودە‌است.
افزایش دستمزد و حق کارانە و پرداخت منظم آن‌ها، قطع اضافە‌کاری اجباری، افزایش دستمزد ساعات اضافە‌کاری داوطلبانە، اجرای کامل قانون تعرفە‌گذاری، قرار گرفتن شغل پرستاری جزء کارهای سخت و زیان آور، خواستەهای عمدە‌ی پرستاران هستند کە از حمایت قریب نیم میلیون پرستار و کادر درمان برخوردار است.
عدم رسیدگی بە این خواستە‌ها باعث افت مداوم وضعیت معیشتی، بدتر شدن شرایط کاری، مهاجرت، استعفا و حتی خودکشی تعدادی از پرستاران در اثر فشار جسمی و روحی و موجبی برای کمبود پرستار شدە‌است. با این وجود بە رغم این پیامدها، مسئولین دولتی مستاصل از راهیابی برای معضلات پر هزینە، بە رویە‌ی فاجعە بار تاکنونی خود نسبت بە حقوق و سلامت و رفاە حافظان زحمتکش سلامت جامعە، ادامە دادە و حاضر بە تغییر سیاست‌های ویرانگر خود نیستند.
حزب چپ ایران ضمن تاکید دوبارە بر همبستگی با اعتصاب سراسری پرستاران، از مطالبات بە حق آنان قاطعانه پشتیبانی می‌کند و اقدامات سرکوبگرانە‌ی حکومت علیە پرستاران را محکوم می کند؛ حفظ اتحاد، همبستگی، تداوم مبارزه و گسترش اعتصابات پرستاران را ضامن پیروزی آنان می‌داند. ما هم‌چنین حمایت و همبستگی ارزشمند تشکل‌های مستقل کارگری، معلمان و دیگر نهادهای مدنی و مردمی از این اعتصاب را ارج نهادە و از همە‌ی باورمندان بە آزادی و عدالت اجتماعی دعوت می‌کنیم با حمایت از پرستاران، مانع سرکوب اعتصاب آنان توسط حکومت و پایمال شدن حقوق محافظان و مراقبان پیشقراول سلامتِ جامعه شوند. ما همگان را به همبستگی با اعتصاب شجاعانه‌ی پرستاران و پشتیبانی از مطالبات آنان فرامی‌خوانیم.
هیئت سیاسی - اجرائی حزب چپ ایران
۳۰ مرداد ۱۴۰۳ - ۲۰ اوت ۲۰۲۴
افزودن دیدگاه جدید