با این اوصاف عقب نشینی دولت و مجلس در مقابل اعتراض سراسری معلمان در حالی کە هنوز چند روز بە عملی کردن آن باقی ماندە تا همین جا نتیجە اعتراضات فرهنگیان و نتیجە سازمانیافتگی نسبی حرکت و بخردی و توانایی رهبران مقاوم و پیگیر و مبارز تشکلهای صنفی مستقل معلمان است. این تشکلها اگر بتوانند موقعیت و دستاوردهای تا کنونی خود در میان معلمان، دانش آموزان و اولیای آنان و همچنین پیوندهای شان با تشکلهای کارگری و اجتماعی را برقرار نگاە دارند و آنها را تحکیم ببخشند، مطمعنا می توانند در گامهای بعدی بە سایر مطالبات شان برسند. سازمانیابی مستقلانە ایجاد همبستگی با سایر تشکلها و گروە های اجتماعی آزاد و عدالتخواە آن راە درستی است کە نیروهای راستین مدافع آزادی و عدالت اجتماعی را می تواند بە سر منزل مقصود برساند.
در یک تعاونی، هم کارگر-صاحبان و هم مدیر-صاحبان آن انگیزۀ برای کار سخت تر و هوشمندانه تر را دارند؛ کیفیتی که در شرکتهای سنتی غیرتعاونی مفروض است اما واقعی نیست. تئوریهای متداول فرض را بر این می گذارند که طریق سازماندهی یک شرکت تأثیری بر میزان کارائی ایکس آن ندارد. علاوه بر این، تمرکز تعاونیهای کارگری بر بهبود مزایا و شرایط کار کارگران، در عین تلاش برای حفظ اشتغال و حتی افزایش آن، موجب تقویت انگیزۀ آنها برای جذب و توسعه تکنولوژیهای رقابتی است. بنابراین تعاونی های کارگری می توانند در مقایسه با شرکت های سنتی، به ویژه شرکت های سنتی با دستمزد پایین، هزینۀ بیشتری داشته باشند، و در عین حال بسیار پربارتر باشند، به طوری که هزینه واحد تولید و سود آنها با آنچه نصیب یک شرکت سنتی می شود، برابری کند یا حتی از آن بیشتر باشد.
دفاع نە از قانون کار فعلی، بلکە مخالفت با انجام هر نوع تغییر ارتجاعی در تە ماندە قوانینی کە سرمایە داران و مرتجعین بهر روی از آنها خوششان نمی آید و می خواهند اگر زورشان برسد و کارگران جلوی آنها نەایستند آنها را از میان بردارند و یا بە سود منافع خودشان آنها را دگر گونە کنند بە ضرر کارگران است، بهمین واسطە بایست قویا با این اقدام مبارزە و سایر کارگران را نیز با خود همراە نمود.
امواج اعتراضات کارگری در این هفتە خروشان تر از پیش شد. تظاهرات متعدد معلمان و فرهنگیان در شهرهای مختلف کە همچنان ادامە دارند، تداوم اعتراض کارنامە سبز ها با گذشت ٢٠ روز از شروع آن، بازگشت بە اعتصاب شماری از کارگران صنعت نفت و افزایش شمار اعتراضات کارگران شهرداری ها و از سرگیری دوبارە اعتراضات بازنشستگان فولاد در خوزستان و اهواز، مهمترین رویدادهای کارگری هفتە هستند. وجە مشترک همە این اعتراضات رادیکالتر شدن و عمق یافتن خواستە ها و تمایلات شرکت کنندگان در آنها برای مبارزە تا رسیدن بە مطالبات شان است. زمانی کە کار اعتراضات در این حد بالا می گیرد و مسئلە نان عمدە می شود، مهار آنها تا پاسخ نگیرند، غیر ممکن خواهد بود.
زمانی کە پای قانون کار در میان باشد، خواهان نابودی آن هستند و خودشان حتی زودتر از مجلس و دولت برای از میان برداشتن آن دست بکار شدەاند و بی قانونی را در موسسات شان برقرار کردەاند. دستمزدها را کاهش می دهند، بە کارگر اجازە تشکیل سندیکا نمی دهند، از کارگر قرارداد سفید امضا می گیرند، حق بیمە و دستمزد کارگر را نمی دهند... اینها کدام یک قانونی هستند؟ سرمایە دار آزاد باشد تا هر جور کە خواست با کارگر رفتار کند، سندیکا و اتحادیە و فدراسیون برای خودش داشتە باشد، بدون ترس از دستگیری و زندان حرف اش را بە کرسی بنشاند، کالاها و اجناس خود را بە هر قیمتی کە خواست بفروشد. میدان رقابت بر بخش دولتی و تعاونی را ببندد و یکە و تنها بر بازار تولید و تجارت جولان دهد و کارگزاران و عوامل خودش همچون رئیسی، اژەی و قالیباف را در راس نهادهای قدرت بگمارد! اینها مگر چند درصد از جمعیت کشور هستند، کە همە امتیازات یک کشور را یکجا برای خودشان می خواهند؟
جنبش تعاونی اکیداً تعریف شده است و در ارتباط بسیار تنگی با اشکال دموکراتیک حاکمیت نسبت به اعضا قرار دارد. تعاونی فقط گروهی ساده از افراد نیست که در فعالیتهای اقتصادی خاصی همکاری می کنند. همکاری از این دست می تواند تحت اجبار حاکمیت نیز انجام شود؛ از برده داری تا سرواژ گرفته تا گروه های تحت حمایت دولت، مثلاً در چین، اتحاد جماهیر شوروی و کوبا. کار دستمزدی در یک جامعۀ دموکراتیک نیز نیازمند همکاری بین آکتورهای اقتصادی است. اما یک تعاونی به بسیارها بیشتر از همکاری نیازمند است، حتی زمانی که این همکاری به نحوی آزادانه و داوطلبانه تحقق یافته باشد.
کارگران و مزدبگیران می دانند کە در چنین حکومت ستمگری برای گرفتن حق و حقوق شان باید بە خود و مبارزات شان متکی باشند. وجود فزایندە این همە اعتراض و اعتصاب بە رغم همە ی بگیر و ببندها و اخراج ها موید شناخت و ماهیت طبقاتی رژیم و تشخیص درست جهتی است کە زحمتکشان برای رسیدن بە خواستە هایشان و مبارزە با ستمگری و استبداد رژیم در پیش گرفتەاند. کارگران می دانند کە حتی صرف تصویب قوانین نیز اگر چە حائز اهمیت است، اما تازمانی کە کارگران نتوانستە باشند بطور وسیع خودشان را در اتحادیە های کارگری و احزاب مدافع حقوق خودشان متشکل و متحد نمایند، هیچ تضمینی برای اجرای قوانین از طرف دولت و کارفرمایان وجود ندارد و حتی دست آورد های قانونی آنها کە در اثر پیکارهای پرهزینە طولانی کسب کردەاند را بە یغما خواهند برد.
دامنە اعتراضات کارگری در این هفتە وسیعتر و متنوع تر از چند هفتە گذشتە شد. از کارگران شهرداری چند شهر مختلف گرفتە تا معلمان، کارگران معدن، پتروشیمی و شرکتهای نفتی در این هفتە اعتراضات متعددی برگزار کردند. برسی مطالبات، شعارهای معترضین و طولانی تر شدن زمان اعتصابات حاکی از رادیکالتر شدن اعتراضات دارند. نکتە قابل توجە دیگر شرکت بلا استثنای عموم کارگران موسسات در اعتصابات و تجمع بر خلاف گذشتە است کە معمولا عدەای از کارگران موسسات مختلف در اعتصابات شرکت نمی کردند.
