صادق کار

جنبش های اجتماعی فعالان و رهبران خود را خلق و پرورش می دهند و خواهند داد. هیچ جنبش ریشە دارای را در هیچ کجای دنیا با سرکوب برای همیشە کسی نتوانستە و نمی تواند از میان بردارد. جای دور نرویم، بە تجربە کشور خودمان اگر نظر کنیم می بینیم کە سرکوب جنبش ٨٨ باعث جلوگیری از جنبشهای بعدی کە نشد هیچ، بە رادیکالیزە شدن آننها منتهی شدە است. تسلیم در مقابل خواست مردم یگانە راهی است کە مقابل رژیم های فاسد و استبدادی وجود دارد. تا زمانی کە این گونە رژیمها وجود دارد جنبشها هم وجود خواهند داشت.

همین چند جملە کە از زبان یک کارشناس مطلع گفتە می شود گویای بی پناە ماندن کارگرانی است کە بە دلیل ابتلای بە کرونا بخاطر فقدان شرایط ایمنی و بهداشتی مناسب در اکثر واحدهای تولیدی و خدماتی علاوە بر تحمل مصیبت بیماری و خطر جانی درد بیکاری و بی نانی را هم باید بکشند و از حقوق بیکاری هم محروم بمانند. پنهان کردن کووید ١٩ بخاطر از دست ندادن کار ریسکی ست از روی ناچاری کە کارگر با انجام آن جان خود، خانوادە و همکاران ش را در معرض خطر قرار می دهد. انتخابی است دردناک و ناخواستە بین نان و جان.

امام زادە "رئیسی" کور اگر نکند. شفا نمی دهد!تنها خود کارگران هستند کە اگر خودشان را سازمان بدهند و مبارزە کنند، طلب های مزدی شان را کە سهل است، رژیم های ستمگر را می توانند از سر راە خود بردارند. این شعار نیست تجربە آزمودە شدە و درس گرانقدر تاریخ است!

در هر حال نتیجە این سازش مبارزە کارگران و عدالتخواهان واقعی برای پس گرفتن اموال عمومی غارت شدە کە زیر عنوان خصوصی سازی انجام گرفتە و می گیرد را بە مراتب پیچیدە و طولانی تر می کند. از طرف دیگر باید در نظر داشت کە مبارزە موثر با خصوصی سازی بدون کسب حقوق سندیکایی متصور نیست. بهمین جهت مطالبە توقف خصوصی و خصولتی سازی و مبارزە جهت بازگرداندن واحدهای خصوصی و خصولتی شدە لازم است با مطالبە حقوق سندیکایی تلفیق و با هم پیش بردە شوند.

امریکا از دولت جمهوری اسلامی نخواستە است کە مردم ناراضی و منتقد حکومت را زندانی، شکنجە و اعدام کند!کشتار هزاران زندانی سیاسی و فعال مدنی، سانسور روزنامە و کتاب و کشتن و زندانی کردن نویسندگان و روزنامە نگاران، اعضای گروەهای سیاسی، نهادهای مدنی، سندیکاها، سرکوب اقلیتهای ملی و قومی، مهندسی انتخابات، همگی بە دستور خامنەای، روحانی، و دیگر سرگردگان و مسئولین حکومت انجام گرفتەاند. اثرات این اعمال جنایتکارانە و مخرب بە مراتب بیشتر ازاثر تحریم های اقتصادی ضد مردمی و ظالمانە وضع شدە دولت امریکا بر کشور و مردم است.

ادامە طفرە رفتن نمایندگان دولت و کارفرمایان از افزایش دستمزدها با وجود انفجار قیمت ها و سقوط شتاب آلود ارزش دستمزدها در جلسە هفتە گذشتە شورای عالی کار نظر بە سابقە امر برای کارگران غیر منتظرە نیست. واضح است زمانی کە کارگران و مزد و حقوق بگیران نتوانند با دستمزدها و مستمری هایی کە می گیرند امورات زندگی شان را بگذرانند و کارفرمایان هم حاضر نشوند دستمزدها را افزایش دهند، تلاش خواهند کرد با اعتصاب و اعتراض دستمزدهایشان را افزایش دهند.

ظرفیت اشتغال وسیع در کشور موجود است و اگر این همە بیکار در کشور وجود دارد نتیجە سیاستها و عملکرد و ناکارآیی حکومت مستبد جمهوری اسلامی است . مردم کار می خواهند. دولت و حکومت موظف هستند طبق قوانین موجود یا کار و امکان اشتغال برای مردم بوجود آوردند و یا زندگی آنها را هنگام بیکاری ناخواستە تامین نمایند. یکی از راە های تامین هزینەهای زندگی بیکاران پرداخت حقوق در دوران بیکاری و تقویت بنیە مالی صندوق بیکاری از درآمدهای دولت است. اما دولت بە جای حمایت بطور غیر مسئولانە بیکاران را بە حال خود رها نمودە است.

بە نظر می رسد کە قصد جناب دادستان از ورود بە موضوع بهم آوردن سروتە قضیە بە نفع کارفرما باشد. بخصوص اینکە این بار حادثە درمعدنی صورت گرفتە کە سلطان و فرمانروای خراسان "آستان مقدس قدس رضوی" جز سهامداران آن است! زیرا کە بە دشواری میشود مسئولی را در خراسان سراغ داشت کە حتی اگر نمک پروردە آستان هم نباشد جرات کند پا در کفش تولیت آن کند!

خامنەای ها، لاریجانی ها، قالیباف ها، روحانی ها و رئیسی ها سرکردگان اصلی فساد در کشور هستند. هم از این روست کە روحانی، جهانگیری و رئیس سازمان خصوصی سازی از جوان فاسدی مثل امید اسد بیگی کە یک شبە رە صد سالە را پیمودە و مالک یکی از مجتمع های کلان اقتصادی کشور شدە حمایت می کنند و نسبت بە رفتار رقبای حکومتی شان هشدار می دهند و از آنها می خواهد"کاری نکنند کە توقع مردم بالا برود".مجازات اختلاسگران گویا از نظر آنان بالا بردن توقع مردم است.

امروز کە با دورە اعتلای تازە دیگری از مبارزات کارگری مواجە هستیم و می بینیم کە کارفرمایان و دولتمردان سعی می کنند با گرسنە نگاە داشتن خانوادەهای کارگران اعتصاب آنها را ناکام بگذارند تا بە آنها فرصت ندهند خودشان را از زیر رنج گرانی کە اربابان قدرت و ثروت بر آنان تحمیل کردەاند رها سازند، صندوقی وجود ندارد کە کارگران بتوانند در دوران اعتصاب نیازهای اولیە خانوادە هایشان را بە کمک آن تامین کنند.