در سوگ مجیدرضا رهنورد

امروز، دوشنبه 12 نوامبر، تنها 4 روز از اعدام محسن شکاری می گذرد. در خلال این مدت اعتراضات وسیعی، چه در داخل و چه در خارج از ایران، نسبت به این جنایت جمهوری اسلامی ابراز شدند و حتی در درون دستگاه "روحانیت" نیز انتقاداتی به حکم محاربه، که برای محسن شکاری صادر شده بود، وارد شدند؛ انتقادتی دایر بر این که این حکم محاربه نه قانونی بوده است و نه شرعی.
اعدام مجیدرضا رهنورد، بدون کوچکترین وقعی به اعتراضات به اعدام محسن شکاری، با چنین فاصلۀ کمی از اعدام او، و در ملاء عام، نیت دستگاه حاکمیت از این رفتار را روشن می سازد: تردیدی نیست که انگیزۀ این رفتار چیزی جز هراس حاکمیت از جنبش جاری نیست. بدون هراس از این جنبش، موجبی هم برای سرکوب آن موجود نخواهد بود. اما نیت جمهوری اسلامی، مقدمتاً ارعاب جنبش است، و آن هم نه فقط "ارعاب فیزیکی" معترضان، تا "از ترس دستگیری و عقوبت" از اعتراض روگردان شوند، بلکه همچنین "ارعاب اخلاقی و وجدانی" آنان که انتقام کشی جمهوری اسلامی از طریق اعدامهای بیشتر را نیز در محاسبۀ خود برای ادامۀ اعتراض وارد کنند؛ نوعی گروگانگیری برای ایجاد تزلزل در جنبش جاری. به علاوه این رفتار اگر نتواند جنبش را متزلزل کند، می تواند امیدوار باشد که آن را به عصبیت سوق دهد؛ عصبیتی، اگرچه شریف و بحق در برابر سبعیتی بدون مرز، اما غیرسازنده.
تزلزل یا عصبیتی را که جمهوری اسلامی در صدد تحمیل آنها بر جنبش "زن، زندگی، آزادی" است، با تداوم و متانتی که تا کنون مشخصه های آن بوده اند، می توان پاسخ گفت.