شرمتان باد ز پشمینۀ آلودۀ خویش

هنوز در این باره تردیدی ایجاد نشده است که هفتۀ گذشته در صحن علنی مجلس نامه ای منتسب به 227 نفر از "نمایندگان" مجلس، خطاب به رئیس قوۀ قضائیه، قرائت شده که در آن این "نمایندگان" خواهان شدت عمل علیه "کسانی" شده اند؛ آن هم شدت عمل به معنای محارب دانستن این کسان!
عقل سلیم از "کسان" مورد نظر نامه، جز فعالان جنبش جاری را نفهمیده بوده است. پس بنا به عقل سلیم معنای نامۀ مذکور جز این نبوده که این "نمایندگان" خواهان اعدام فعالان جنبش جاری "زن، زندگی، آزادی" شده بوده اند؛ یعنی دست زدن به اعدامهای بی شمار و راه انداختن یک حمام خون به معنای واقعی کلمه.
اما به نظر می رسد از سوئی انواع محدودیتها و محذوریتهای جمهوری اسلامی، که پیشتر از نامۀ این "نمایندگان"، اجرای اتمام حجت های بالاترین مقامات سیاسی و امنیتی جمهوری اسلامی را دستخوش اگر و مگر می کرده اند، در این مورد نیز عمل کرده اند و از سوی دیگر اعتراضات در داخل و خارج از کشور به این کیفیت "نمایندگی" چنان قدرتمند بوده اند، که  لازم آمده نامه به نحوی از انحاء تکذیب شود.
حال چون واقعیت قرائت نامه در صحن علنی مجلس تکذیب شدنی نیست، پس بهتر است مضمون آن تکذیب شود، و چون تکذیب مضمون نامه نیز آسان نیست و در اوضاع امروزی جمهوری اسلامی که "جاسوسان دشمن" در همۀ ارکان آن حضور دارند، ممکن است زمانی نامۀ مورد مناقشه "سیاه بر سفید" انتشار یابد، پس بهتر است شرایط برای تکذیب مشارکت در امضای آن برای این یا آن نماینده فراهم گردد.
این درست عین عاقبت اندیشی و عافیت اندیشی "نمایندگان" مجلس جمهوری اسلامی است. تقلا برای تکذیب مشارکت در امضای نامه و تکذیب مضمون نامه چندان بالا گرفته و چندان سخیف شده است که روزنامۀ اعتماد تیتر می زند: "مجلس بیانیۀ خود را گردن نگرفت".