قتل و سر به نیست کردن بیش از ۱۰۰ نفر در افغانستان

وقتی از اوضاع کشوری سخنی در میان نیست، معنایش این نیست که همه چیزبخوبی و خوشی می گذرد. گاهی برعکس است ولی راه اطلاعات برای جریان یافتن بسته شده است.

سازمان غیردولتی "دیده بان حقوق بشر" (او. ان. جی)، تحقیقات دقیقی از افغانستان را دیروز منتشر کرده است زیر عنوان "عفوی نیست برای افرادی چون تو" (خطاب جنگجوی طالبانی به یک قربانی). این گزارش از قتل و سر به نیست کردن بیش از ۱۰۰ نفر از نظامیان و کارکنان رژیم سابق افغانستان پرده بر می دارد. رژیمی که در ۱٥ اوت ۲۰۲۱ سقوط کرد.

بازرسان او. ان. جی، با تحقیق دهها مورد در چهار استان، توانسته اند مدارکی را فراهم کنند، که نشان از موارد اعدام متعدد دارد. این امر، باعث نگرانی آنهاست. با این مشاهدات، مواضع رهبران طالبان در انکار اراده به انتقام و بخصوص ادعا به عفو تمامی آنانی که برای رژیم سابق کار کرده اند، بنحو جدی مورد شک و تردید واقع شده است.

از دو حال خارج نیست. یا حاکمان در کنترل نیروهایشان نا توانند و اینها، خود شخصا و خود سرانه به تسویه حساب دست می زنند، یا دو رویی طالبان در میان است ، و هدف از انکار انتقام و ادعای عفو، راضی کردن دنیای خارج است.

این گزارش به پرونده "محمد باز"، کارمند سابق اداره امنیت ملی، سرویس اطلاعاتی رژیم سابق اشاره می کند که در خانه اش در قندهار دستگیر می شود. بستگانش اندکی بعد جسد او را پیدا کردند. این نمونه، به وضوح یک قتل خودسرانه و غیرقانونی مردی است که مشمول عفو بوده است.

بنا به اطلاع "دیده بان حقوق بشر"، طالبان به پرونده های به جا مانده از دولت سابق دسترسی دارند و این وسیله، شناسایی اهداف آنها را آسان تر می کند. حملات طالبان اغلب در شب و به بهانه کشف سلاح صورت می گیرد. برخی از قربانیان کسانی بوده اند که خود، خود را معرفی کرده اند با اعتماد به وعده عفو و برای دریافت اسناد رسمی لازم برای اینکه بتوانند آزادانه تردد کنند.

این گزارش تنها گوشه ای از آنچه را پنهان از چشمها، در خارج از کابل پایتخت افعانستان می گذرد، نشان می دهد. کابل، در این تحقیقات تحت پوشش نبوده است. کسب قدرت طالبان این بار، شدت و حدت کمتری نسبت به بار اول بقدرت رسیدن اینها دارد، اما کمتر آشتی ناپذیر نیست.

سازمان‌های غیردولتی و سازمان ملل متحد هشدارهای مکرری را می‌دهند، زیرا افغانستان محروم از منابع، با وضعیت دراماتیکی مواجه است، که خطیرترین وضعیت در حال حاضر در جهان است. این وضعیت بحرانی با انزوای افعانستان، تشدید شده است. تنها چند کشور، مانند چین و پاکستان، مستقیم با طالبان همکاری می کنند تا کشور را کمک کنند.

سازمان ملل متحد کمک های بشردوستانه را به ویژه برای بیمارستان های افغانستان ارائه می کند که پس از سقوط دولت سابق افغانستان، بدون منابع باقی مانده اند. دولت سابق با  ٨۰  درصد کمک های بین المللی زندگی می کرد، بدیهی است که این حمایت بودجه متوقف شده است و میلیاردها دلار پول افغانستان در غیاب ضمانت های طالبان هنوز در بانک های خارجی سرگردان است.

بین کمک به مردم افغانستان و مشروعیت بخشیدن به یک رژیم سرکوبگر مرز باریکی بیشتر نیست، هوشیاری لازم است. اما افغان ها نباید با سرکوب و محرومیت بین المللی رنج مجازاتی مضاعف را بر دوش کشند.