کشورهای صنعتی و کشورهای درحال رشد، مایل‌اند وعده های مبهمی در مورد چگونگی غلبه بر بحران آب و هوا بدهند. خوب است که اکنون با کسانی که از تغییرات اقلیمی آسيب می‌بینند، در اجلاس سروکار دارند.
اگر فقط مجرمان در باره خود قضاوت کنند، هیچ مورد هوشمندانه‌ای از آن حاصل نمی شود. این درست شبیه به برنامه توانبخشی است، که 20 کشور بزرگ صنعتی و نوظهور در نشست سران خود در رم در مورد مسائل آب و هوایی از خود ارائه داده اند. آنها می خواهند تا اواسط قرن از تولید و وابستگی به سوخت های فسیلی خارج شوند و همچنین فکر می کنند که محدود کردن گرمایش زمین به 1.5 درجه سانتیگراد عالی است. اما در اینجا و اکنون چه می‌خواهند با آن بکنند – از قضا آن دولت‌هایی سکوت کرده‌اند که این مشکل بزرگ جهانی را به وجود آورده‌اند و هر روز هم آن را تشدید می‌کنند.
بله، آنها دیگر نمی خواهند هزینه مالی نیروگاه های با سوخت زغال سنگ در خارج از کشور تأمین کنند - که البته، با بررسی دقیق تر، بخوبی می توان دید، که برخی از آنها هنوز هم در حال برنامه ریزی برای انجام این کار، در داخل کشور خود هستند. آنچه آنها در رم تصمیم گرفتند، نه مناسب گذشته و نه حل کننده مشکل آینده است. خوشبختانه این 20 کشور، از این به بعد تنها نیستند و دیگر نمی توانند خود تایید کنننده و مشوق خود باشند. در اجلاس آب و هوا در گلاسکو آنها با 172 دولت دیگر سروکار دارند.
در میان آنها، برخی آب تا قوزک پایشان بالا آمده و برخی دیگر تجارب تلخی از خشکسالی، سیل یا طوفان دارند. برای برخی دیگر این سؤال مطرح است، چگونه میتوان به توسعه اقتصادی دست یافت، درحالی‌که موجودیت و ادامه شاخه‌های کلاسیک مانند کشاورزی در خطر است، یا امواج گرما زندگی و کار را دشوار می‌کند؟ باید توجه داشته باشید، جهانی که تنها 1.1 درجه سانتیگراد در مقایسه با دوران پیش از صنعتی شدن، گرم شده است، حالا به سمت 2.7 درجه گرم شدن می رود. وقتی کسانی که رنج می برند و کسانی که باعث آن رنج می شوند با یکدیگر صحبت می کنند، همه چیز کاملاً متفاوت به نظر می رسد.
172 کشور بیشتر از وعده های مبهم می خواهند
این بزرگترین شانس کنفرانس و درعین حال چالشی سخت در مقابل آن. شانس، بدلیل اینکه ۱۷۲ نمی خواهند با وعده های ناقص و مبهم سران ۲۰ خود را مشغول کنند. آنها نمی پذیرند که کشور ثروتمندی همچون استرالیا با پرویی اعلام کند که تا سال ۲۰۵۰ گازهای گلخانه‌ای را خنثی کند، اما در خواب هم نمی بیند که از استخراج و تولید ذغال سنگ دست بردارد. نمونه های این دست در کلوب سران ۲۰ که خود را جزو پیشگامان میداند، مثل آلمان، کشور موتورهای احتراق داخلی.
اما کشورهای صنعتی و نوظهور نیز نگران توسعه بیشتر خود، اشتغال، آرا انتخابات و تامین مالی سیستم های اجتماعی از طریق رشد مداوم هستند. اینها عواملی هستند که از تدابير رشد یابنده در حفاظت از محیط زیست جلوگیری می‌کند، زیرا همه فناوری های جدید و سازگار با زیست محیط ابتدا باید در رقابت با صنایع جا افتاده چیره شود.
حتی در سال 2021، زمانی که پیام های علم بیش از هر زمان دیگری ضروری است. که در آن بسیاری از این فناوری های سازگار با آب و هوا برای تولید سری آماده هستند و اغلب رقابتی هستند. که در آن، با اتحادیه اروپا و ایالات متحده، دو تا از قدرتمندترین بلوک های اقتصادی تصمیم گرفتند تا اقتصاد خود را به سمت بیرون برگردانند - حتی امسال اجلاس آب و هوا به ناچار در این چشم انداز اکولوژی و اقتصاد قرار خواهد گرفت. آنچه در چنین نشستی تصمیم می گیرد هرگز کافی نیست، بلکه در ماهیت سازش است. امسال اما انتظارات به ویژه بالاست.
ستایش آب و هوای خوب بدون عواقب
این که آیا گلاسکو همچنان گامی رو به جلو خواهد بود یا خیر، به بسیاری از مسائل فنی که دولت ها با آن سروکار دارند بستگی ندارد. این مسائل را باید آنها حل کنند تا توافقنامه آب و هوای پاریس عملی شود. اما مهمتر از آن این است که باشگاه سران ۲۰ دیگر نتواند از اهداف بلندمدت، تمجید از آب و هوای خوب که چیزی به دنبال نداشته باشد، فرار کند.
بدون شک اگر کلوب۲۰ موفق شوند تا اواسط این قرن به صفر مطلق در انتشار گازهای گلخانه ای برسند، این یک پیشرفت است. چنین هدفی می تواند جهت گیری هایی را ایجاب کند. اما اگر نتوان از آن اهداف میان مدت استنتاج نمود، بگونه ای که دولت ها در مقابل آن پاسخگو باشند، فقط پوسته ای از این همه وعده و ادعا باقی می ماند. هر کسی که بخواهد سوخت رایج را تا سال 2050 از اقتصاد خود خارج کند باید برای سال های 2030 و 2040 نیز برنامه داشته باشد. در غیر این صورت هدف دور فقط یک فریب است. اگر قرار است واقعاً توافق پاریس اجرا شود، کنفرانس گلاسکو باید در این سمت جهت گیری کند و یا هدایت گردد.
کشورهای اتحادیه اروپا نقش اصلی را در این امر ایفا خواهند کرد. اروپایی ها در حال حاضر دارند روی یک بسته آب و هوایی برای آینده نزدیک، کار می کنند. این شامل همه چیز برای بازسازی اقتصاد اروپا بدون وارد آوردن خسارات جانبی عمده است: افزایش قیمت دی اکسید کربن آسیب رسان به آب و هوا و جبران خسارت برای مناطقی که به ویژه از حذف تدریجی زغال سنگ آسیب دیده اند. تاریخ پایان موتور احتراق داخلی و در نتیجه پیامی روشن برای صنعت. و برنامه‌هایی برای تجارت خارجی که با مقصر دانستن محصولات وارداتی به‌خاطر ردپای کربن آنها، از رقابت برای کاهش قیمت آب و هوا جلوگیری می‌کند.
اروپا باید در مسیر خود باقی بماند
اگر اروپا به خود اجازه ندهد که با قیمت های بالای انرژی از مسیر خود منحرف شود، می تواند کارهای زیادی برای قرار دادن جهان در مسیر سازگاری با آب و هوا انجام دهد؛ اروپایی ها می توانند ثابت کنند که توسعه اقتصادی و حفاظت از آب و هوا متقابل نیستند. این البته مستلزم فشار بیشتر از سوی افراد نگران و پیشرو است. شما نباید خود را در ناامیدی پنهان کنید، حتی اگر این اجلاس آب و هوا بسیار کمتر از آن چیزی باشد که همه عقل سلیم نشان می دهد؛ زیرا بدون این فشار، حتی کسانی که خوب فکر می کنند، حرکت نمی کنند.
هیچ نشستی به تنهایی نمی تواند به بحران آب و هوا پایان دهد؛ اما مطمئناً بدون این جلسات هم کارساز نخواهد بود. مسئولیت جهانی و وعده هایی که داده می‌شوند، باید در جایی سازماندهی شوند که عاملان اصلی بوجود آورنده این وضعیت و کسانی که از این بابت رنج می برند، بتوانند مشترکاً در جهت حل این معضلات به چاره جوئی بپردازند. آنچه در «گلاسکو» صورت می گیرد، هرچند کُند، اما می تواند به مثابه آغازی برای حل مشترک این بحران بزرگ عمل کند.
افزودن دیدگاه جدید