رفتن به محتوای اصلی

شورای عالی کار و تکرار بازی فریبکارانە گذشتە در رابطە با تعیین دستمزد

شورای عالی کار و تکرار بازی فریبکارانە گذشتە در رابطە با تعیین دستمزد

اعتراضات برای افزایش دستمزد کە از آغاز سال گذشتە در پی بازی فریبکارانە شورای عالی کار و مانورهای نمایندگان تشکلهای حکومتی در این شورا برای جا انداختن تداوم سیاست انجماد مزدی زیر خط فقر تشدید شدە بود، طی سال جاری نیز ادامە یافت و در ماە های اخیر بە اوج خود رسید

پیوستن بازنشستگان سازمان تامین اجتماعی بە مبارزە برای افزایش حقوق بازنشستگی و همچنین معلمان غیر رسمی، پرستاران شرکتی و دیگر گروە های مزدبگیر بە این حرکت، مطالبە افزایش دستمزد را بە یک خواست فراگیر در کشور تبدیل نمود.

دولت کە از این تغییر و تحول دچار نگرانی شدە بود کوشید با انجام اقداماتی در میان این حرکت تفرقە بیندازد و مانع ادامە آن گردد.

اجرای تبعیض آمیز قانون همسان سازی کە ١١ سال مسکوت ماندە بود از جملە اقدامات تفرقە افکنانە دولت در این راستا بود کە صفوف بازنشستگان دولتی و تامین اجتماعی را از هم جدا نمود. این ترفنداما آنطور کە دولت از آن انتظار داشت نتوانست مبارزە برای افزایش دستمزد را دچار اخلال جدی نماید. . تبعیض در واقع خود بە محرک نیرومندی جهت تشدید و رشد مبارزات تبدیل شد. افزایش شدید تورم و قیمتها نیز بە نوبە خود در فشردەتر شدن صفوف و گسترش اعتراضات کسانی کە در این حرکت شرکت داشتند گردید. دولت کە سالها از اجرای همسان سازی حقوق های کارمندان و بازنشستگان طفرە می رفت در اثر همین اعتراضات مجبور بە عقب نشینی های معینی از مواضع خود شد. با این همە خبرهای منتشر شدە از جلسات شورای عالی کار کە وظیفە تعیین دستمزد را بە عهدە دارد نشان می دهد کە دولت و کارفرمایان هنوز با وجود این همە اعتراض برای افزایش دستمزد مایل بە پایان دادن بە سیاست انجماد دستمزدی تا کنونی شان نیستند. آنطور کە از اظهارات منتشر شدە آنها بر می آید، نهایت افزایش دستمزدی کە آنها در نظر گرفتەاند حتی کمتر از نرخ تورم رسمی و جعلی خودشان است.

ظاهرا پیشنهاد کارفرمایان افزایش ٣٤ درصد بە پایە دستمزد است و بقیە آیتم های مزدی مانند حق اولاد، بن و بقیە را شامل نمی شود. در صد مد نظر دولت همان ٣٤ درصد کارفرمایان و تعمیم آن بە دستمزد همراە با آیتم های مزدی است و نمایندگان تشکل های حکومتی از اعلام درصد خودداری نمودە و بە گفتە علی خدایی خواستارافزایش یک میلیون و ٩٥٥ هزار تومان بە دستمزدهای فعلی برای حداقل دستمزد شدەاند. با این حساب معلوم می شود کە حداقل دستمزد سال آیندە حول و حوش ٤ میلیون تومان باشد. این در حالی است کە قبلا در شورای عالی کار هزینە سبد معیشت بخور و نمیر خانوار حدود ٧ میلیون در نظر گرفتە شدە کە البتە حدود نیمی از خط فقر است. بە فرض محال اگر با درخواست نمایندگان تشکلهای حکومتی موافقت شود در آن صورت نیز حداقل دستمزد سال آیندەکمتر از هزینە سبد حداقل معیشت خودشان است. و این در شرایطی است کە تشکل های مستقل کارگری خواستار افزایش دستمزد بە ١٢،٥ میلیون بر اساس برآورد هزینەهای زندگی توسط اقتصادانان مستقل شدەاند. پیداست کە دولت و کارفرمایان با در نظر داشت توازن قوا ی کنونی با این رقم بە هیچ وجە موافقت نخواهند کرد. بە احتمال زیاد نظر بە مانورها و اقدامات سازمان های کارفرمایی در مورد دستمزد و ارائە طرح هایی مانند منطقەای نمودن دستمزد، پرداخت دستمزد کمتر بە کارگران مجرد و توافقی نمودن دستمزد میان کارگران و کارفرمایان کە در واقع چیزی غیر از سپردن اختیار تعیین دستمزد بە کارفرمایان نیست، عاملی کە موجب موافقت کارفرمایان با افزایش ٣٤ درصدی حداقل دستمزد گردیدە وجود اعتراضات کارگری است. در مورد دولت نیز همین قضیە می بایست عمل کردە باشد. یعنی در واقع اعتراضات کارگری تا حدودی تاثیر گذاشتەاند، اما نە آن اندازە کە بتواند سیاست انجماد دستمزدی دولت و نئولیبرال های اقتصادی را در هم بشکند.

برای در هم شکستن این سیاست ظالمانە و غیر انسانی کە برای کسب سود بیشتر از همە وسایل بهرە می جویدە طبقە کارگر نیاز بە سطح عالیتری از مبارزە و سازمانیابی دارد

در سالجاری خوشبختانە جنبش کارگری بە صورت جدی تری این ضرورت را در اثر و در طی مبارزات اعتراضی خودباز شناخت و در این مسیر گام هایی بە جلو برداشت و با تشدید مبارزات و همگرایی و حرکات مشترکی کە میان گروە های مختلف جنبش کارگری صورت گرفت جهت حرکت آتی خود را معیین کرد. تشکیل تعداد دیگری تشکل مستقل با مواضع روشن مبارزاتی از موفقیعت های مبارزات سال ٩٩ و حاکی از رشد آگاهی طبقاتی در میان بخش های مختلف جنبش مزدبگیران است. کە نمی توان منکر اثرات مثبت آنها در حال و آیندە شد. با این اوصاف این حد از سازمانیابی برای عملی کردن مطالبات بە ویژە افزایش دستمزد و تامین امنیت شغلی کە مهمترین عرصە پیکار میان کارگر و سرمایە دار است کافی نیست. تا رسیدن بە آن مرحلە باید بپذیریم کە راە سختی در پیش است کە ما ناگریز بە پیمودن آن تا بە آخر هستیم. در هر کجای جهان کە کارگران و زحمتکشان وضعیت و شرایط بهتری از ما دارند آن را با مبارزە و سختی فراوان بە دست آوردەاند. در هیچ جای جهان زحمتکشان بدون مبارزات پیگیری و سازماندهی خود در اتحادیە های نیرومند و احزاب کارگری نتوانستەاند بە حق و حقوق خود ولو بە صورت نسبی دست بیابند. در ایران نیز محال است کە بدون سازمانیابی و مبارزە موثر زحمتکشان بتوانند مطالبات خود را هر چقدر هم کە بە حق باشند عملی کنند. تجربە جنبش کارگری در کشور خودمان نیز بر این واقعیت صحە می نهد. حتی حفظ دستاوردهای مبارزاتی نسل های گذشتە نیز بدون داشتن تشکل نیرومند و مستقل طبقاتی ممکن نیست. این نە یک تحلیل بلکە واقعیتی است کە در عمل آنرا ما خودمان در کشورمان تجربە کردەایم. پس بحث ها در مورد مسائل حاشیەای را کنار بگذاریم و بیایید مشترکا وقت و انرژی و امکانات مان را روی هم بگذاریم و در خدمت این هدف قرار دهیم. 

 

افزودن دیدگاه جدید

متن ساده

  • No HTML tags allowed.
  • نشانی‌های وب و پست الکتونیکی به صورت خودکار به پیوند‌ها تبدیل می‌شوند.
CAPTCHA
کاراکترهای نمایش داده شده در تصویر را وارد کنید.
لطفا حروف را با خط فارسی و بدون فاصله وارد کنید