کشتار ۶۷ در زندان‌ها،
زخمی که هر تابستان تازه می‌شود!
سی و دو سال از جنایت هولناک کشتار زندانیان سیاسی در سال ۶۷ گذشت. تابستان ۶۷ هزاران تن از فرزندان مردم به جرم مخالفت با نظام جمهوری اسلامی به خاک افتادند. اگر چه کشتار دگراندیشان از فردای به‌قدرت رسیدن حاکمان اسلامی آغاز شد، اما تابستان سال ۶۷ را می‌توان اوج جنایات خونین رژیم علیه مخالفان و منتقدان خود در زندان‌های سراسر کشور دانست. اهمیت افشای این وقایع هم‌چنین از این زاویه است که اکثر اعضای هیئت مرگ در حال حاضر و هنوز در راس ماشین سرکوب ارتجاع اسلامی قرار دارند و هم‌چنان و همانند دی‌ماه ۱۳۹۶ و آبان‌ماه ۱۳۹۸ به کشتار مخالفان در خیابان‌ها، مراکز کارگری، در زندان‌ها و شکنجه‌گاه‌های خود ادامه می‌دهند.
هنوز بعد از سی و دو سال ابعاد واقعی کشتار ۶۷ روشن نشده است. هر چند زیر فشار خانواده‌ها و دادخواهان این جنایت، برخی زوایا و ناگفته‌هایی از آن دهه‌ی خونین آشکارتر شده است، اما هم چنان واقعیت‌ها در مورد قتل‌عام زندانیان سیاسی و چگونگی آن هنوز روشن نشده است. پرونده‌ی این جنایت در پیشگاه مردم ایران هم‌چنان باز است و همانند زخمی عمیق بر جسم و جان جامعه مانده‌است. هم از این رو نیز هر تابستان یادآور هزاران جان شیفته و آرزومندی است که در این دهه و به‌ویژه تابستان ۱۳۶۷در زندان‌ها به قتل رسیدند. هزاران زندانی سیاسی بی دفاع در مدت زمان کوتاهی طعمه‌ی نیات شوم این رژیم قرون وسطائی گشتند و در محاکمات چند دقیقه‌ای به جوخه‌ی اعدام سپرده شدند. اکثر آن‌ها از فعالان سیاسی برجسته، تا فرهیختگان فرهنگی، ادبی، هنری و سرمایه های فکری کشور بودند که بدین‌وسیله به‌کام مرگ فرستاده شدند.
کشتار عمومی زندانیان سیاسی در تابستان ۶۷ شاید از نادرترین جنایات حکومت‌ها با چنین ابعادی در تاریخ بشریت باشد. آن سال، خمینی جلاد که جام زهر آتش بس در جنگ هشت ساله با رژیم صدام در عراق را به‌ناچار سرکشیده بود، دستور اجرای نقشه‌ی شوم قتل عام زندانیان سیاسی را که از مدت ها قبل سران رژیم طراحی کرده بودند، با فرمان کتبی خود صادر کرد. به دستور او قتل مخالفان سیاسی رژیم در زندان‌ها طی ماه‌های مرداد و شهریور سال ۶۷ و در سکوتی مرگ آور عملی شد و کشتار سراسری آنان توسط هیات‌های مرگ آفرین جمهوری اسلامی به اجرا گذاشته شد.
شکی نیست که شاهدان عینی در روایت‌های دردناک خود گوشه‌هایی از حقایق تلخ آن دوران خونین را روشن کرده اند. اما هنوز زوایای پنهان آن هم چنان باقی‌است. قطعا نمی‌توان در پشت دیوار حاشا و سکوت تا ابد پنهان شد. خانواده‌های داغ دیده را زجر و شکنجه داد و قاتلان را اجر و مرتبت بخشید. تنها ادامه‌ی جنبش دادخواهی مردم کشورمان می‌تواند بر زوایای تاریک آن پرتو افکند. فردای بعد از جمهوری اسلامی، آن‌گاه که در زندان ها به دست مردم گشوده و دستگاه سرکوب و بیداد علیه مردم برچیده شود؛ آن‌گاه که بهار مردم زحمتکش کشورمان با دادخواهی قربانیان این جنایت علیه بشریت آغاز شود. نام و یاد آن‌ها که با نثار جان خود به رژیم جمهوری اسلامی «نه» گفتند و بر موضع خود استوار ماندند، بر تارک پرچم آینده‌‌ی کشور ما خواهد درخشید.
کانون پشتیبانی از مبارزات مردم ایران در وین، ضمن گرامی‌داشت یاد و خاطره‌ی تمامی جانباختگان سروقامت کشتارهای دهه‌ی شضت و به‌ویژه تابستان ۶۷، این جنایات را به‌شدت محکوم نموده و همبستگی خود را با جنبش دادخواهی مردم ایران اعلام می‌کند. ما از دادخواهی بازماندگان و خانواده‌های آن عزیزان حمایت می کنیم و همگام با آن‌ها، دادخواه قربانیان فاجعه کشتار ۶۷ در زندان‌ها و دیگر جنایات جمهوری اسلامی در دهه‌ی ۶۰ و طی ۴۲ سال گذشته تا اعدام‌های اخیر و احکام صادره علیه معترضان آبان‌ماه ۹۶ و دی‌ماه ۹۸ هستیم. جنایات جمهوری اسلامی در حافظه‌ی تاریخی مردم کشور ما ثبت گردیده‌است و پرچم دادخواهی به ادامه‌ی مبارزه علیه جمهوری اسلامی گره خورده‌است. تا این رژیم هست، بر افراشته خواهد ماند .
ما هم چنین، پشتیبانی خود را از اقدام جمعی انجمن ها و تشكل های ایرانیان در خارج كشور (اروپا، کانادا، آمریکا) در برگزاری همزمان یادمان جانباختگان سال ۶۷ در پنجم سپتامبر ۲۰۲۰ اعلام می‌کنیم.
کانون پشتیبانی از مبارزات مردم ایران در وین
۷ شهريور ۱۳۹۹- ۲۸ اوت ۲۰۲۰
افزودن دیدگاه جدید