گرامی باد اول ماه مه، جشن بزرگ کارگران و زحمتکشان جهان!

بار دیگر اول ماه مه فرا رسید و همه ی کارگران در سراسر جهان این روز بزرگ تبلور کوشش فراگیر ارتش کار به هدف تحقق بخشیدن به حقوق پایمال شده شان گرامی می دارند.

متأسفانه، امسال به سبب شیوع بیماری مرگبار کُرنا کارگران در بیشتر کشورهای جهان، به گونه ای ناخواسته، از برگزارکردن آشکار و گسترده ی جشن خود و تجمع در مراکز جمعیت و محل کارشان محروم اند.

در چنین شرایطی دولتیان به دلیل پی گرفتن سیاستهای ضد مردمی و تمامتخواهانه ی خویش، و غوطه ور شدنه کشورمان در فساد گسترده ی مالی – اعتباری، از راه گسترش رانتخواری وانتقال داراییهای نامشروع پیرامونیان دولت به خارج از کشور، به منظور سرمایه گذاری، و نیز گسترش تحریم های جهانی، بنا برتصمیم ایالات متحد به سان قدرقدرت جهانی، و توزیع بخشی بزرگ، افزون بر 40 درصد از درامد ملی میان نهادهای مذهبی و پیرامونیان دولت، توان هیچ گونه اقدام عملی و اقدام کارساز در راستای حمایت از اقشار محروم و زحمتکش و طبقه ی کارگر ایران را ندارد.

همزمان، با اوجگیری این بیماری مرگبار، دولت جمهوری اسلامی، به سبب بی کفایتی و ناکارایی خویش، تعصمیم به گسترش خصوصی سازی در کشور گرفته، و سهام شماری افزونتراز شرکتهای دولتی، از جمله شرکت معادن ذغال سنگ کرمان را به معرض فروش نهاده است. تخفیف فروش سهام سه بانکی که از آنها نام بردیم 20 درصد و سود قابل پرداخت به خریداران 26 در صد است؛ و آنان حق انتقال سهامشان به اشخاص دیگر ( به طور معمول صاحبان سرمایه های کلان ) را دارند.

بنا برآنچه از وعده های بی پشتوانه ی دولت سراغ داریم، ازجمله تداوم پرداخت یارانه و افزایش حد اقل و درصد افزایس حقوق و دستمزد کارگران و کارکنان دولت برپایه ی خط فقر و سبد معیشت خاتوار، می توان چنین انتظار داشت که در این مورد نیز به روشی همانند عمل شود و سهام این شرکتها، بدون هیچ گونه نظارت به نهادهای وابسته و سرمایه داران کلان واگذار شود. اگر چنین نشود نیز امکان فروش سهام خریداران راه ایشان را برای تصاحب سرمایه های دولتی افونتر باز خواهد کرد.

در شرایطی اینچنین، وزیر خارجه ی کابینه برای لغو تحریمها دست به دامان آمریکا شده و در پاسخ با مشت محکم دولت آن کشور رو در رو شده است.

مجموعه ی این عوامل وضع زندگی طبقات و اقشار زحمتکش کشور را هر روز بحرانی تر از روز پیش کرده و دمادم از امکان زندگی آبرومندانه ی حد اقلی آنها کاسته است و این روند همچنان ادامه می یابد.

تنها راه گذر ازاین مرحله ی دشوار از زندگی کارگران و زحمتکشان و کاستن از فاصله ی موجود میان میزان فقر و ثروت در کشورما، اتجاد اقشار و طبقات فرودست در چارچوب تشکلهای صنفی، مدنی و سیاسی است. تنها از این راه است که می توان به بیعدالتی حاکم بر کشور پیروز شد و رفاه و شادکامی و تندرستی همه ی مردم را تضمین کرد.

با امید به برقراری فراگیر اتحاد میان کارگران و همه ی زحمتکشان کشور