رفتن به محتوای اصلی

اعتصاب کارگران تِکِل در ترکیه و آغازی نو برای مقاومت کارگری- بخش پایانی

اعتصاب کارگران تِکِل در ترکیه و آغازی نو برای مقاومت کارگری- بخش پایانی

ماده ث-4 (C-4) – ادامه
برای بیش از دو سال کارگران تکل در مقابل خصوصی سازی و ماده ث 4 مقاومت کردند. تنها بعد از حضور گسترده کارگران در آنکارا در تجمع توده ای آنان بود که هم نیروی اجتماعی شان افزایش یافت و هم اتحادهای گسترده با نیروهای مردمی ایجاد کردند که برای عموم مردم به ویژه برای چپ ترکیه تازگی داشت. کارگران تکل به صدای پرولتاریا در ترکیه تبدیل شده بودند که برای دو دهه در خفقان و خاموشی بود. گرچه اتفاقات خودانگیخته در کارگاه ها دائما رخ می دادند، اما این اتفاقات بسیار کوتاه و زودگذر بودند و در نتیجه توجه رسانه ها و عموم مردم را نیز بخود جلب نمی کردند. در مورد تکل نیز تا سی روز اول اعتصاب رسانه ها و وسایل ارتباط جمعی توجه چندانی به آن نداشتند. تنها بعد از آن که هفتاد هزار کارگر از صنایع مختلف در آنکارا برای 24  ژانویه اعلام اعتصاب عمومی نمودند، بود که توجه رسانه های تجاری به مبارزه کارگران تکل جلب شد.

در دهکده چادری که در مرکز شهر آنکارا برپا کرده بودند، علیرغم رشد نژادپرستی در ترکیه کارگران ترک و کرد سرودهای مهیج ملی خود را با هم می خواندند و اتحاد کارگران که با تجربه های متفاوتی دور هم جمع شده بودند در این پهنه چشمگیر بود. با وجود ایدئولوژی های گوناگون رفاقت برادرانه این جمع بی سابقه بود، بدین روی کارگران سنتاً مذهبی حامی حزب عدالت و توسعه اردوغان مقام خود را به تجربه در جایگاه طبقاتی خویش پیدا کرده بودند.

سایر نیروهای سازمان یافته هم به جمع پیوسته بودند، چپ های وابسته به تشکل هالک اِولِری (خانه خلق) در جنب دهکده کارگران تکل یک چادر بزرگ برپا ساخته بودند و آن را "دانشگاه خلق تِکِل" نامگذاری کرده و در آن استادان دانشگاه و محققان به کارگران آموزش می دادند. این تجمع باعث شده بود که فاصله طبقه کارگر و بدنه علمی و سیاسی کارگری به حداقل برسد. دانشجویان و جوانان به طور عام در این محیط برای نخستین بار تشکل و سازماندهی کارگری را از نزدیک تجربه می کردند. علاوه بر این کارکنان بخش درمانی و آموزگاران، دانشگاهیان و هنرمندان و حتی آنها که سنتاً غیر سیاسی فرض می شدند و فعالان سیاسی از اقشار مختلف برای اعلام حمایت به آنکارا می آمدند و به این مجموعه غنای بی سابقه داده بودند. برخی برای کارگران اعتصابی غذا تهیه و توزیع می کردند و دیگران پتو و سایر مایحتاج روزانه را برایشان تأمین می نمودند. مسئولان فستیوال بین المللی فیلم کارگری به آنکارا آمده و از روزهای این اعتصاب به طور زنده از طریق اینترنت خبر و گزارش تهیه می کردند، این تلاش باعث شده بود گزارشهای سوء و بی مایه رسانه های تجاری از اعتصاب و اهداف کارگران بی اعتبار گردند.

با تمام فراز و نشیب ها اعتصاب تِکِل صحنه های فراموش نشدنی برای جنبش کارگری ترکیه بوجود آورد، این صدای پرولتاریای ترکیه بود که در نقش سیاست سازی مطرح بر روی صحنه قرار داشت. کارگران به آموزگاران عرصه ای تبدیل شده بودند که توان و قدرت بسیج طبقه کار را به رخ می کشید. فعالان کارگری از جریان اعتصاب و درس هایی که آموخته بودند یادداشت برداری می کردند تا در آینده آن درس ها را در جاهای دیگری بکار بندند. از این نظر اعتصاب تکل تا همین جا هم بهره  قابل توجهی از این کنش برداشته بود.

 

افزودن دیدگاه جدید

متن ساده

  • No HTML tags allowed.
  • نشانی‌های وب و پست الکتونیکی به صورت خودکار به پیوند‌ها تبدیل می‌شوند.
CAPTCHA
کاراکترهای نمایش داده شده در تصویر را وارد کنید.
لطفا حروف را با خط فارسی و بدون فاصله وارد کنید