نزدیک دو سال است که در کار آماده کردن دو کتاب هستم. یکی آمیزه‌ای است از خاطرات و تغییر و تحولات نظری‌ام در عرصه‌های ایدئولوژی، سیاست و تشکیلات در جنبش چپ و نقش تاریخی سازمان فدائی در دو مسئلۀ حیاتی ارتقاء امر سیاست در نظام‌های دیکتاتوری (رد تئوری بقا، نوشتۀ امیر پرویز پویان) و شکل‌گیری چپ مستقل و ملی؛ امری که امروز هم بیش از گذشته می‌بایست راهنمای استراتژی سیاسی اپوزیسیون جمهوری اسلامی و نقد سیاست‌های اصلاح‌طلبانه‌ی انفعالی و توضیح ضرورت مبارزه فعال علیه دیکتاتوری دینی حاکم بر ایران باشد.

کتاب دیگر به آن بخش از هویت تاریخی و فرهنگی ایران می‌پردازد که عمیقاً با جزم‌اندیشی مذهبی و عقیدتی و نیز با ناسیونالیسم تنگ‌نظر، بیگانه و در تضاد آشتی ناپذیر است و می‌توان از آن در احیای غرور ملۤی و میهن‌پرستانه در شناساندن هویت میهنی و ملی به نسل جوان و در مبارزه با ارتجاع مذهبی بهره گرفت. با اتکاء به چنین هویتی است که می‌توان به امکان پی‌افکندن یک جمهوری سکولار، چه در کار گفتمان سازی و چه در شکل دادن به جنبش گسترده ملۤی علیه جمهوری اسلامی امیدوار شد؛ هویتی که در پیام‌های جهانی مفاخر ایران، از فیلسوف بزرگ ایران باستان زرتشت تا حکیم بزرگ فردوسی، از بوعلی سینا، رازی، سهروردی، فارابی، خیام… تا مولانا، سعدی، حافظ و تا فرهیختگان معاصر ایران، شرط رستگاری و پیروزی جبهه خیر بر جبهه اهریمنی شر، قبل از هر چیز خلاصه می‌شود به «پندار نیک، گفتار نیک و کردار نیک»، به راستگویی و پرهیز از دروغ و ریاکاری، به قبول آنکه انسان آزاد آفریده شده و در گفتار و کردار خود مختار و مسئول است، به مدارا نسبت به عقاید و مذاهب مخالف و دوری از جزم‌اندیشی و تعصب در عقیده و مذهب که سرچشمه جنگ و تبه‌کاری و پیروزی اهریمن بر اهورا مزداست که نتیجه مستقیم آن هم پیروزی قدرت‌پرستان و دزدان ثروت‌های ملی و ذلت و فقر و بدبختی مردم است.

به قول حکیم بزرگ رازی، تعصبات و خصومت‌های مذهبی منشاء جنگ و بدبختی «هفتاد و دو ملت» جهان است و به قول حافظ «جنگ هفتاد و دو ملت همه را عذر بنه | چون ندیدند حقیقت ره افسانه زدند» و اینکه «آسایش دو گیتی تفسیر این دو حرف است | با دوستان مروت، با دشمنان مدارا» و سرانجام به قول عماد خراسانی «اینهمه جنگ و جدل حاصل کوته‌نظری است | چون نظر نیک کنی کعبه و بتخانه یکی است»… و هزاران سخن حکیمانه از زرتشت تا امروز.

▪️

در روزهای اخیر ۹۰ ثانیه از حدود ۱۰۰ ساعت گفته‌های ضبط شدۀ من که برای پیش نویس این دو کتاب تهیه شده، در شبکه‌های اجتماعی منتشر شد. (این ویدئو از سوی آقای شهاب عموپور که در دو سال گذشته در کار و ضبط و فیلمبرداری مربوط به این دو کتاب صمیمانه به من کمک کرده انجام شده است) ابهام در این گفتار کوتاه هم بهانه‌ای شد برای سوء استفادۀ بدخواهان جنبش چپ و هم دستاویزی شد برای «چپ» ذوب شده در جمهوری اسلامی، که با چپ به مفهوم واقعی آن دشمنی تاریخی دارد، هم برخی از دوستان و مبارزان چپ مورد احترام مرا دچار سوء‌تفاهم کرد.

به همین علت باید توضیح دهم که مقصود من از عبارت «ایستادن در سویه‌ی باطل تاریخ» که بر آن اصرار دارم، اشاره به سیاست‌هائی است که در گذشته، چه در سال‌های ۵۶ و ۵۷ و چه درسال‌های پس از انقلاب، از قرار گرفتن در یک صف مستقل در برابر روحانیون و مقابله با هژمونی خمینی و دعوت از همه‌ی آزادیخواهان و جریانات ملی به اتحاد در برابر این هژمونی غافل ماند و به جای دفاع صریح از دموکراسی و حقوق بشر – که بدون آنها عدالت اقتصادی و سوسیالیزه کردن جامعه محال است و سراب – به بهانۀ «مبارزۀ ضد امپریالیستی» به تحکیم ارتجاع مذهبی خدمت کرد و در نتیجه به اعتبار چپ و به بنیه‌ی در آغاز بسیار نیرومندِ جنبش آزادی‌خواهانۀ ملۤی لطمات جبران‌ناپذیری وارد آورد. من کماکان بر این نظرم که جمهوری اسلامی در درجۀ اوۤل زادۀ دیکتاتوری شاه است. در رژیم گذشته نیز علاوه بر سرکوب آزادی های سیاسی، آزادی‌های مدنی (آزادی تشکل‌های صنفی و سندیکاها) وجود نداشت. هر چند که دیکتاتوری مذهبی هزار بار بدتر و ویرانگرتر از دیکتاتوری سکولار گذشته است. 

منظور از این توضیح البته پاسخ به کسانی نیست که ده‌ها سال است زیر نام «فدائی» یا «چپ» به خدمت جمهوری اسلامی درآمده‌ و همچنان در جبهه شر قرار دارند. رفتار و کردار اینان رسواتر از آن است که ارزش پاسخ‌گوئی داشته باشد. ماهیت اینان را همگان می‌شناسند و چهره اینان برای عموم فعالان سیاسی مخالف حکومت شناخته شده است. منظور من از این توضیح رفع سوء تفاهم نزد مبارزان چپ و ملۤی داخل و خارج کشور است که با عشق به آزادی، عدالت و میهن‌دوستی با حکومت دینی جبۤار و تبه‌کار روحانیون مبارزه می‌کنند و از تحمل سنگین‌ترین هزینه‌های این هدف شریف هیچ مضایقه‌ای ندارند.

علی کشتگر 

۲۶ اسفند ۱۴۰۰ - ۱۷ مارس ۲۰۲۲