امروزه هر سوسیال دمکراتی، بدون اهمیت دادن به انگیزه هایش، خیلی راحت ترو سریعتر به سمت راست و نه به چپ متمایل می شود. زیرا جا بجایی به سمت راست با خود حامل امنیت در ثبات است. در صورتی که اگر به سمت چپ متمایل شویم مقاومت و رفتار سختگیرانه سرمایه را در برابر خود شاهد خواهد بود.

امروزه بیش از قرن بیستم، سوسیالیست های دمکرات باید به این دو سؤال پاسخ دهند:

- چگونه قدرت را کسب ‌کنند؟

- بعد از کسب قدرت چگونه بتوانند کوشش های تخریبی سرمایه را بر ای تضعیف برنامه های خود خنثی کنند؟

با زبان دیگر، سازشکاری سوسیال دمکرات‌ها در ذات خود بی ثبات است و بنابراین در برابر این بی ثباتی باید بتوانیم که به جای به زانو درآمدن، به جلو برویم. سرمایه سعی می کند از همان آغاز سوسیال دمکراسی را تحت کنترل خود در آورد، اما اگر رفرم های اولیه موفق از آب درآیند، کارگران دارای قدرت بیشتری در انجام اعتصابات خواهند شد و رشد و توان چانه زنی های بیشتر کارگران می تواند بهره وری مؤسسات را تحت تأثیر قرار دهد. "دولت های رفاه" در سالهای دهه های ۶۰ و ۷۰ باعث رشد مماشات‌گری کارگران نشده است و برعکس آنها را جسورتر کرده است. در این دورانی که بسر می‌بریم "درخواست های انتقالی" به مانند تأمین امنیت شغلی، می‌توانند نقش مشابهی با آن خواسته‌های دوران "دولت های رفاه " ایفا کنند. بنابراین باید بفهمیم، زمانی که بحران‌های اقتصادی مجدداً فرا می‌رسند، گامی که باید بر داریم این نیست که خود را عقب بکشیم ، بلکه باید به جلو حرکت کنیم.

از بسیاری نظرات، در برابر مقولاتی بسیار متفاوت با آن مسائلی هستیم که سوسیال دمکرات‌های پسا جنگ جهانی دغدغه آن‌ها را داشته اند؛ سرمایه، بین‌المللی شده است، ضریب رشد در کشورهای کاپیتالیستی پیشرفته آرام گرفته است، اتوماتیسم، صنایع کلیدی را که کارگران در آن‌ها تمرکز قدرت داشته‌اند را مورد تهدید قرار داده است. معنی همه این ها این است که مانندگذشتگان فرصت زمانی سی سال برای تبدیل به واقعیت اصلاحات در اختیار نداریم؛ آن گونه که سوسیال دمکرات های پسا جنگ جهانی در اختیار داشتند.

باید تصور کنیم که در آینده رفرم ها در زمان های کمتری به نتیجه برسند، اما مسیر به سمت سوسیالیسم رادیکالتر با بحران سوسیال دمکراسی همراه خواهد بود، یک بحرانی که با موفقیت های ما تحریک خواهد شد. اما سوسیال دمکراسی درگیر در مبارزات طبقاتی با سوسیالیسم دمکراتیک، رقبای هم محسوب نخواهند شد: یعنی جاده به سمت سوسیالیسم دمکراتیک از مسیر این نوع سوسیال دمکراسی نیزعبور می کند.

سؤلی را که باید پاسخ دهیم این است: چگونه باید اطمینان کسب کنیم که یک دولت چپ بتواند آنقدر طول عمر داشته باشد تا موفق شود به بعضی از پیروزی های خود جامه عمل بپوشاند؟ (برای مثال ، به مانند سیریزا در یونان سریعا عقب نکشد.) بطور خاص، چگونه آن "رفرم های غیر رفر میستی" را پیروز شویم که باعث می شوند در کوتاه مدت کارگران از طرفی به خواسته هایشان برسند و از طرف دیگر قدرت آنها را افزایش دهند، تا عاقبت موفق شوند مبارزاتی را پیروز شوند که آنها در آن بازیگر اصلی هستند؟

وظیفه ما سخت است. سوسیالیست های دمکراتیک باید در انتخابات مجامع قانون گذاری اکثریت را کسب کنند و همچنین در سندیکاها باید هژمونی را بدست آورند.

همچنین سازمان های ما باید قدرت اجتماعی خود را توسط توان حرکت توده ها و به اجرا درآوردن اعتصابات سیاسی در تضاد با استحکام ساختاری سرمایه نشان دهند. باید اطمینان کسب کنیم که رهبران ما در برابر "الیت های جامعه" مسیر مبارزه و تعارض را انتخاب می کنند تا مسیر توافق و مصلحت جویی را. این تنها راه موجودی است تا بتوانیم به رفرم های خود دوام و ماندگاری ببخشیم و تا به هر حال از کاپیتالیسم عبور کنیم و بسمت جامعه ای گام بگذاریم که انسانها ارزش بیشتری از سود ساده اقتصادی داشته باشند.

---------------------------------

* باسکار سونکارا (Bhaskar Sunkara) مؤسس فصل نامه " ژاکوبین " است. او در سال ۲۰۱۰ زمانی که هنوز دانشجوی دانشگده جورج واشنگتن بود اقدام به انتشار آن کرد. در بروکلین نیویورک زندگی می کند. او عز رهبران حزب DSA " سوسیالیست های دمکراتیک امریکا" Socialisti Democratici d'America نیز است.

این متن از کتاب مانیفست سوسیالیسم برای قرن بیست و یکم (فصل نهم، بند ششم) ترجمه شده است.