جنبش [اشغال] خانه های شهری در نیویورک – ادامه

در دهه 1980، گروه هائی از مستأجران نیویورک بسیاری از عملیات "اشغال و اسکان" را رهبری کردند. آنها ابتدا ساختمان‌های متروکه را "غیرقانونی" تصرف می کردند و دست به بازسازی خانه می زدند. تا سال 1981، شهر صاحب حدود 8000 ساختمان اشغال شده بود، که جمعاً شامل حدود 112000 آپارتمان بودند و حدود 34000 واحد از آنها اشغال شده بودند. به یمن تلاش گروه‌های کنشگر مسکن، به ویژه UHAB، سرانجام مقامات شهر برنامۀ [اشغال] خانه های شهری را با فروش ساختمان‌ها به مستأجران ساکن آنها به ازای زحمت انجام شده و یک مبلغ نمادین، از طریق "سازمان همسایگان" یا یک سازمان توسعه غیرانتفاعی که غالباً کار بازسازی را مدیریت کرده بودند، قانونیت بخشیدند. تا سال 1984، در چارچوب "برنامۀ اجارۀ موقت به اشغال کنندگان" 115 ساختمان به عنوان تعاونی مستاجران با سهام محدود خریداری شده و 92 ساختمان دیگر نیز در دست رسیدگی قرار گرفته بودند. ساکنان این خانه ها از کمکهای فنی، آموزش مدیریت و پشتیبانی همه جانبۀ UHAB برخوردار بودند. گروه‌های "خودمختار اشغال کننده" به اشغال ساختمان‌ها ادامه دادند، به طوری که در دهه 1990 حدود 500 تا 1000 ساکن منفرد در 32 ساختمان در قسمت شرقی شهر همچنان خانه هائی را در اشغال داشتند. صدها تن از کارگرانی که از امریکای لاتین به نیویورک آمده بودند، همراه خانواده هایشان خانه هائی را در برونکس جنوبی اشغال کردند. اوائل این دهه واکنش مقامات شهر با "باد سیاسی دیگری که وزیدن گرفته بود"، دستخوش تغییر شد. برخی از ادارات شهر دست به اعمال محدودیتهائی برای اشغال کنندگان زدند و حتی بسیاری از آنان را از خانه ها بیرون کردند، اما برخی از گروه های اشغال کننده در برابر اخراج با موفقیت مقاومت کردند. در تداوم دهه 90، مقمامات شهر حمایت خود از اشغال کندگان خانه ها را تجدید کرد. تا سال 2002 بیش از 27000 خانواده نیویورکی زیر چتر تعاونیهای کم درآمد در خانه های اشغالی زندگی می کردند. در طول 30 سال گذشته،UHAB برای تبدیل موفقیت آمیز بیش از 1300 ساختمان به تعاونی های دارای سهام محدود تلاش کرده است. در حال حاضر 42 ساختمان دیگر، شامل 1264 واحد مسکونی، تحت پوشش آن قرار گرفته اند، که بیشترشان در محلات هارلم و طرف شرق پائین شهر قرار دارند.

جنبش [اشغال] خانه های شهری مبتنی بر حق سکونت جنبۀ قانونی یافته است. این حق معمولاً بر زمین‌های دولتی یا زمین های بی صاحب قانونی اعمال می شود. کسی، مثلاً اشغال کنندۀ یک قطعه زمین، به ازای کار و زحمتی که در یک دوره زمانی معین، معمولاً 10 سال، برای آباد کردن آن می کشد، مالکیت زمین یا خرا به دست می آورد. در بسیاری از موارد افرادی که دست به اشغال خانه می زنند و در آن ساکن می شوند، صاحب خانه می شوند. حقوق اشغال کنندگان و "اشغال نشینی" قرنهاست که بخشی از قوانین عمومی ایالات متحده و بریتانیا را تشکیل می دهد و عمیقاً در تاریخ آمریکا جا افتاده است. با اشغال زمین یا خانه - که در قانون "تصرف نامطلوب" نامیده می شود – اشغال کننده آن را بدون اجازۀ اشغال از مالک قانونی تصاحب می کند. اشغال کنندگان با استناد به قانون "تصرف نامطلوب" برای تصاحب قانونی زمین یا ساختمان استفاده می کنند. ایدۀ پس این حق این است که شخصی که آشکارا ملکی را برای مدت معینی در اشغال داشته و آن را بهبود ‌بخشیده، بر آن حق مالکیت دارد، حتی اگر آن ملک در اصل به او تعلق نداشته بوده است. در سی روز اول اشغال، اشغال کنندگان قانوناً متخلف محسوب می شوند و مثلاً اگر صاحب قانونی ای وجود داشته باشد، آنها اقامۀ دعوی در دادگاه مجبور به تخلیه می شوند. اشغال کنندگان در طول این مدت، معمولاً از حضور دائمی در ملک می پرهیزند، در عین حال که به قدر کافی حضور دارند که بتوانند اقدام خود را مستند کنند. پس از سی روز، آنها به حق سکونت - یا حق اشغال کننده - دست می یابند. پس از آن در نیویورک چنین است که تنها با حکم دادگاه می توان آنها را بیرون کرد، در حالی که در این فاصله ساکنان متحصن دست به نوسازی و بهبود قابل توجه ملک می زنند.

اصل حق سکونت در سایر نقاط قاره آمریکا و حتی فراتر از حق مسکن به کار گرفته و جاری شده است. ایده اصلی انقلاب مکزیک (1910-1917) "زمین از آن کسانی است که روی آن کار می کنند" بود و این مفهوم در قانون اساسی مکزیک به عنوان سیستم اجیدو ejido یا مالکیت اشتراکی گنجانده شده است. قانون اساسی برزیل (1988) می گوید که زمین هایی که غیرمولد باقی می مانند باید برای "عملکرد اجتماعی وسیعتری" استفاده شوند. جنبش کارگران بی زمین برزیل (MST) از این حق قانون اساسی به عنوان مبنای قانونی برای اشغال زمینهای بسیاری بهره گرفت. جنبش کارگران بی زمین برزیل (MST)،به عنوان بزرگترین جنبش اجتماعی امروز در آمریکای لاتین با حدود 1.5 میلیون عضو، از سال 1985 زمین های بلااستفاده را به طور مسالمت آمیز اشغال کرده، بیش از 350000 خانوار را در 2000 شهرک صاحب زمین کرده، و حدود 400 انجمن تعاونی برای تولید کشاورزی، بازاریابی، خدمات، اعتبار، و همچنین ساخت خانه، مدرسه و درمانگاه ایجاد کرده است.