شب رفتنی است!
شب رفتنی است!
شرارهای امید،
گهگاه،
از هرسوی آسمان تیره،
مرا به خود می خوانند.
پنداری بانگ بر می دارند:
شب رفتنی است!
در اندیشه ی پیشباز روز باش!
تیرگی شب قلبم را نمی فشارد
نوید تابش مهر،
آن را به امید می آکند
گویی درآستانه ی روزم
تابنده – مهرگویی،
ندا در می دهد:
در انتظار پروازت مانده ام؛
تا برتو رهرو شیدا،
آغوش برگشایم
بال پروازم توانی تازه می گیرد
من می توانم، می توانم،
مرز میان شب و روز را در نوردم