در بامداد ۱۷ اکتبر، سعید فراروی، پس از شصت و شش سال زندگی پربار، در نبردی آرام و آگاهانه با بیماری سرطان، چشم از جهان فروبست.

سعید تحصیلات خود را در دانشگاه منچستر به پایان رساند و به درجهٔ دکترا در رشتهٔ کنترل نائل شد. او در پروژه های زیرساختی متعددی، مسئولیت‌های سنگین و مهمی را بر عهده داشت. دقت، نظم و پشتکارش در کار، همکارانش را به تحسین و احترام وامی داشت. آنان او را "مدیری توانا، مربی صبور و راهنمایی دلسوز" توصیف کرده اند و توانایی‌هایش را "در رهبری، تصمیم‌گیری درست و انجام به موقع کارها" ستوده اند.

سعید در کنار فعالیت حرفه‌ ای، به امر سیاسی نیز می پرداخت و از مسئولان سازمان فدائیان خلق ایران (اکثریت) در بریتانیا بود. او در مناسبات سازمانی و جمعی‌اش انسانی مردم‌دار و روادار بود. شاید بزرگترین دغدغه‌اش در این مناسبات، حفظ سلامت تصمیم‌های جمعی بود؛ به نحوی که هر انتخاب بر بیشترین خواست مشترک استوار باشد. در میان اختلاف‌نظرها و دگرگونی‌های زمانه، او می کوشید انصاف، متانت و اعتماد را راهنمای برخوردش قرار دهد. گر چه از فعالیت تشکیلاتی کناره گرفته بود اما همچنان دلش برای آزادی و عدالت می تپید.

سعید هم‌چنین از چهره های علمی – فرهنگی فعال در جامعهٔ ایرانیان بریتانیا بود. او از پایه گذاران مجلهٔ علمی ‌ـ ‌فرهنگی "برانوش" بود، مجله‌ای که در "دهۀ دهشت" می کوشید پلی علمی - فنی بین ایران و جامعهٔ ایرانیان بریتانیا برپا دارد. او هم‌چنین از بنیانگذاران "انجمن سخن لندن" به شمار می‌رفت. برای سعید، "مشارکت" - در ابعاد متنوع آن - شیوه‌ای برای معنا دادن به زیستن بود.

حزب چپ ایران درگذشت او را به همسرش آذر، فرزندانش دنیا و دانیال، و به دیگر بستگان، دوستان و همراهانش تسلیت می گوید. یاد و خاطرهٔ انسانی نیکخواه، دقیق و راست کردار، در یاد جامعه ای که به منش انسان‌هائی چون سعید دل بسته است، پایدار خواهد ماند.

یادش گرامی

دفتر شورای مرکزی حزب چپ ایران
۱۷ آبان ۱۴۰۴ - ۸ نوامبر ۲۰۲۵