کارگران در شرکت گروه ملی فولاد ایران در اهواز قریب یک هفتە است کە در اعتراض بسر می برند. انگیزە اعتراض این بار پرداخت نکردن دستمزد مرداد ماە کارگران و همچنین نگرانی از  تعطیلی بخش های از شرکت و افت تولید و از دست دادن شغل شان در صورت تداوم وضعیت کنونی است. 

نگرانی از بخطر افتادن شغل مختص کارگران این مجتمع بزرگ صنعتی نیست، یک پدیدە عمومی است. کە هر روز خبری از این نگرانی در لابلای اخبار و گزارشهایی کە در این خصوص در برخی روزنامە منتشرمی شود ملاحظە می شود. اعتراض و اعتصاب غذای کارگران آلومنیوم اراک نیز بازتاب این نگرانی است. بە جرات می شود ادعا کرد کە این یک پدیدە سراسری است کە تنها برخی از اعتراضات علنی مربوط بە آن در رسانە ها راە پیدا می کنند. 

شکی نیست کە افت تولید در مقطع کنونی کە کشور بە تولید بیشتر نیاز دارد کمبود انرژی است و مقصر اصلی آن حکومت ناکارآمد و راهبردهای سیاسی آن است.

 اظهارات مقامات دولتی از زمان حاد شدن بحران برق و آب بر نگرانی های مردم، کارگران و تولید کنندگان می افزاید و چشم انداز تیرەای را ترسیم می کند. 

در چنین وضعیتی البتە همە از تولید کنندە و کارگر گرفتە تا بقیە مردم هر یک بە فراخور حال خود متضزر می شوند، قیمت کالاها بالا می رود، قدرت خرید تقلیل پیدا می کند و رکود اقتصادی تشدید می شود و کار و بار وارد کنندگان و دلالها رونق می گیرد و کارگران زیادی قدرت چانە زنی خود را از دست می دهند و عدە زیادی از آنها شغل خود را از دست خواهند داد. در این میان اما بزرگترین بازندە این وضعیت کارگران هستند. سرمایە داران تولیدی  درست است کە بخشی از سود خود را بواسطە کاهش تولید از دست می دهند. ولی کارگران شغلشان را کە وسیلە تامین معیشت شان است از دست می دهند. بهمین جهت نگرانی کارگران بە حق است، بخصوص زمانی کە می بننند، سرمایە داران با سوء استفادە از  شرایط موجود دستمزدهای کارگران را بە موقع بە آنها نمی دهند، بسیاری از مزایای شغلی کارگران را قطع می کنند و حتی از پرداخت حق بیمە کارگران بە تامین اجتماعی طفرە می روند. یعنی در واقع هم سرمایە داران و هم دولتمردان سعی ما کنند ریشە حق و حقوق طبقە کارگر را کە در اثر مبارزات فداکارانە و پرهزینە چند نسل طبقە کارگر کسب شدە بە بهانە بحرانی کە خود بوجود آورندە آن بودەاند برکنند.برخورد با اعتراضات کارکنان رسمی صنعت نفت کە ماە هاست شدت کم سابقەای بخود گرفتە و تقریبا روزی نیست کە در یک یا چند شرکت نفتی اعتراضی انجام نگیرد نشانگر هم داستانی حکومت و سرمایە داران بخش خصوصی است. برخورد با اعتراضات، معلمان، بازنشستگان، پرستاران و گروە های شغلی مختلف نیز از همین قسم هستند. حکومت همچنین بخشی از این رویکرد اش نسبت بە مزد و حقوبگیران را توسط دستگاە سرکوب خود پیش می برد. بنا بر اینها مراجعە بە وزارت کار، مجلس، دیوان عدالت اداری کە بعضی از عوامل حکومتی بعنوان راهکار سعی در القاء آن می کنند ، چنان کە بە تجربە اثبات شدە است اتلاف وقت است و ذرەای نتیجە برای کارگر در بر نداشتە است. اساسا تا زمانی کە این رژیم وجود داشتە باشد نگرانی از تامین معیشت و آیندە هم پا برجا خواهد بود.  راهکار موثر و مفید متشکل و متحد شدن در تشکلهای مستقل و گسترش اعتراضات سازمان یافتە برای رسیدن بە مطالبات و فراتر از آن برچیدن بساط سلطە ستمگرانە عوامل نگرانی هاست.طبقە کارگر و مردم تهی دست هیچگاە در هیچ حکومتی بدون متشکل شدن در تشکلهای خاص خود از دام فقر و نگرانی رها نخواهند شد . باید متحد و متشکل شد هم برای امروز و هم برای فردا هایی کە در راهند.